Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, zamieszczam ten wpis, ponieważ nie wiem z kim o tym porozmawiać. Zacznę od tego, że mam problemy interpersonalne, nie wiem z jakiego powodu . Otaczam się ludźmi, a raczej jestem zmuszona być w otoczeniu, które jest w mojej opinii dosyć płytko myślące. Wszelkie rozmowy sprowadzają się do głupot, przechwałek, plotek, totalnie nieistotnych, nieważnych spraw. Mam 21 lat, studiuję i mam odczucie jakbym otaczała się bandą nastolatków. Bardzo mnie to zniechęca, nie mam ochoty słuchać innych ludzi, nie mam ochoty w ogóle z nimi rozmawiać . Dodatkowo przy każdej rozmowie muszę pełnić rolę słuchacza, podpytywać, każdy tego oczekuje . Bardzo denerwuje mnie fakt, że nikt nie zapyta mnie o nic, ani co u mnie, ani o jakąś inną rzecz na mój temat . Nikt nie próbuje mnie poznać . Możecie odnieść wrażenie, że brakuje mi uwagi, jednak po prostu boli mnie ten fakt, że jestem po prostu od słuchania. Powiecie, że jestem może szarą myszką . Otóż nie, ilekroć zabierałam głos w jakiejś rozmowie, naprowadzałam na jakiś temat, zaczynałam mówić coś o sobie ( nie głupoty, tego nie lubię ) - wszystko to każdy puszczał mimochodem . Wszystkie te porażki zwrócenia na siebie choć na chwilę uwagi bardzo mnie zniechęciły do ludzi . Mam wrażenie, że każdy myśli tylko o sobie, oczekuje podziwu, zainteresowania, nie dając nic w zamian . Przez to wszystko odizolowałam się od otoczenia, co gorsza, każda nowo poznana osoba, okazuje się wpisywać w powyższy schemat . Czy na świecie nie ma już sensownych ludzi ? Z którymi można normalnie porozmawiać, WYMIENIĆ się poglądami ? Przez to wszystko nabrałam nienawiści do jakichkolwiek konwersacji, relacji z innymi, zaczynania relacji . Gdy ktoś mówi w mojej głowie pojawia się automatycznie myśl " boże, skończ już mówić ". Denerwuje mnie nawet to, kiedy mój chłopak coś mi opowiada... Sama również nie mam najmniejszej ochoty dzielić się z nikim żadnymi faktami z życia. Zaczynam być "samowystarczalna",zamykam się w swoim świecie, dlatego też zrobiłam się obojętna na wszelkie emocje, na wszystko i mam wrażenie, że nic nie jest w stanie sprawić, zebym poczuła się lepiej .. poczuła się szczęśliwa . Czy to ze mną jest coś nie tak, czy ludzie są po prostu do bani ? Jak mam powstrzymać ten letarg... Pomóżcie mi proszę, nie mogę znieść tej apatii...

...widocznie twoi rówieśnicy, nie dorośli jeszcze do twojego poziomu, wolą mówić głupoty i rzeczy błache, dlatego ty - osoba poważna nie możesz się z nimi porozumieć.

Serio tak myślisz? Ze sprawa obija się tylko dojrzałość?

Przepraszam, ale mam wrażenie, że Ty masz problem nie oni. Oczywiście piszę na podstawie tego co napisałaś

ogeig, czy mógłbyś rozwinąć swoją myśl ? Bardzo zależy mi na obiektywnej opinii osoby postronnej