Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

witam,

mam 18 lat i moi rodzice doszli do wniosku, ze powinnam iść do psychologa/psychiatry ponieważ sądzą, że wpadłam w depresje. ja nie uważam, zeby to była depresja, ale z całą pewnością coś jest ze mną nie tak. to zaczęło się już kiedy byłam mała. szybko się denerwowałam, kiedy nie umiałam sobie poradzić z nadmiarem negatywnych emocji krzyczałam, uderzałam głową w ściane, trzaskałam drzwiami, szarpałam się za włosy ogólnie rzecz biorąc zadawałam sobie ból. gdy dorastałam troszke to sie zaczęło zmieniać. przestałam krzyczeć i zaczęłam tłumić w sobie uczucia. często kłóciłam się z rodzicami, ale to chyba dosć normalne w okresie dojrzewania. mimo wszystko całą złość wszystko trzymałam w sobie. potem był okres kiedy zaczęłam się ciąć... sądzilam, ze to mi pomaga. ale gdy rodzice zauważyli zrobili wszystko by mi to wybić z głowy. w gimnazjum zaczęły się ucieczki z domu, bo "rodzice mnie nie rozumieli" . tak, to był powod. jedyną osobą której mogłam się wygadać była moja ciotka mieszkająca 500 km ode mnie. i do niej uciekałam. szybko wracałam do domu, rodzice się o to starali. potem nie odzywali się tygodniami. dodatkowo w szkole kłótnie z koleżankami, pewien okres czas zostałam całkowice sama. mając 15 lat pierwszy raz próbowałam popełnić samobójstwo. zjadłam dwa opakowania tabletek mojej mamy. ona je zażywała na depresje bodajże . rodzice nie mogli mnie dobudzić. a kiedy już to zrobili nie mogłam ustać na nogach, wymiotowałam. czułam się jakby wypiła sama butelke wódki. rodzice myśleli, że się upiłam. dopiero potem im powiedziałam ze probowalam sie zabic, wtedy szukali nowej szkoly dla mnie bo mysleli ze to wina koleżanek. nie pomyśleli co oni robili źle. .. no ale ten okres minął. potem jakiś czas było dobrze. niedawno na poczatku wakacji znow sie zaczeło. ale nigdy nie bylam w takim dolku! dowiedzialam sie, ze nie zdam. zresztą sama zawalilam szkole, potem ciąża (poroniłam wcześnie) balam sie reakcji rodzicow. ucieklam z domu, potem wrocilam bo prosili. znecali sie nade mna psychicznie. bynajmniej ja tak to odbieram. oni cos do mnie mowili a to wszystko mnie ranilo, dotykalo w najczulszy punkt. nie moglam tego wytrzymac. doszlam do wniosku, ze nie ma innego wyjscia. ze musze umrzec bo to jest tak naprawde jedyne i sluszne wyjscie. probowalam sie powiescic. dwa rayz nie wyszlo. nie wiedzialam co robic, nie mialam z kim pogadac. napisalam smsa bratu ze potrzebuje pomocy. pomogl mi, pogadalismy troche mi przetlumaczyl. ale co z tego skoro teraz znow probowalam sie pociac, chcialam podciac sobie zyly? dla was moze to smieszne, ale ja sobie nie daje rady. wysylaja mnie do psychiatry, robia ze mnie idiotke. czy ja naprawde jestem na coś chora? co ten psychatra moglby mi doradzic? powiedzcie prosze pozdrawiam was goraco

Pytania czy ty naprawdę jesteś na coś chora i co ten psychiatra mógłby ci doradzić mogłabyś zadać psychiatrze.

już ci odpisałem we wcześniej założonym przez ciebie temacie i chyba czekasz na głaskanie po głowie bo tam nie odpisałaś już

Wiesz czasami wystarczy rozmowa z kims kto sie na tym zna. Moim zdaniem rozmowa z psychiatrą jest konieczna. Twoi rodzice powinni juz zabrać Cie do psychiatry jak byłaś mała, bo juz wtedy miałas objawy nerwic, stanów lękowych i agresji. Zrób to tylko dla siebie i zadbaj o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne.
Życze powodzenia!

TU DROGA MOJA PSYCHIATRA JEST NIEZBĘDNY ZNAM OSOBY O PODOBNYCH PROBLEMACH I PO LECZENIU SĄ SZCZĘŚLIWE