Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam. Mój mąż pracuje za granicą i nie ma go w domu 4-5 miesięcy. Wraca na około 3-4miesiąće. Przez tydzien jest super, potem zaczyna się zachowaywac tak że czasem chciałabym żeby znów pojechał. Jestesmy małżeństwem od ponad 4lat, mamy 3letnią córkę. Mieszkamy w nietety z w domu z 5członkami mojej rodziny. Mąż jest chyba zazdrosny o córkę, która wybiera mnie i w trudnych chwilach chce do mamy. Nie znosi jej płaczu, żalenia się i wołania do mamy. Krzyczy na nią i strofuje ją. Kiedy ona płacze ja ją przytulam, on jest wówczas na mnie zły, że traktuję ją jak dzidziusia i ją rozpieszczam. Po 2tygodniach jego pobytu w domu(dodam że córka bardzo cieszyła się, że tatuś wraca)powiedziała mu, że chciałaby żeby tatuś pojechał do pracy i tam już został, jak również, że tata jej już nie kocha bo bardzo na nią krzyczy. Mąż uznaje, że to moja wina bo jak dziecko ma go szanować, skora ja go nie szanuje-co np. objawia się tym, że jak on na nią krzyczy a ona płacze to ją przytulam i staram się załatwić problem w pokojowy sposó. Nie chcę, żeby dziecko nie miało w nas wsparcia i nie mogło na nas liczyć. Nie wiem, czy to moja wina, że tak jest, czy mąż ma jakieś problemy, z którymi nie może sobie poradzić (twierdzi, że nie ma), może nie może się przestawić na inny tryb życia? Może ja coś mogę zrobić, żeby było lepiej? Próba rozmowy z mężem kończy sie tym, że uważa że robię zniego tyrana a to ja jestem wszytskiemu winna... Sylwia

Powodem waszych problemów jest praca męża. Przez to przechodzicie kryzys. Ale czasami nie mamy wyboru. Wygląda to tak, jakby wasza rodzina się rozpadała. Pozostaje tylko szczera rozmowa i wspólne ratowanie związku. Czego wam z całego serca życzę.

Mój mąż jest marynarzem, sam wybrał taką pracę i jest z niej zadowolony. Nie chcę, żeby z niej rezygnował, bo to jest dla niego ważne, chciałabym żeby był szczęsliwy-w pracy i w domu. Wychowywał się w rodzinie, w której matka była alkoholiczka, ojciec bardzo uparty i trudny. Obecnie małżeństwo jego rodziców jest tylko na papierze, nie mieszkają razem, matka mieszka z córka i wychowuje jej dziecko. Ja też pochodzę z rodziny, w któerj ojciec był tyranem, byłam najstarsza i zawsze wszystkiemu winna, sprawiałam problem tacie, bo np.uczyłam się wieczorami i zużywałam prą, była też obawa, że "mi się coś w głowę zrobi od nauki". Myśle, że mamy trochę problemów z przeszłści, które pewnie nam teraz nie pomagają. Zawsze chciaeliśmy stworzyć inne związki i rodziny niż te, w których dorastallismy.

Znam ten ból- trudne dzieciństwo. Ja też miałam ojca sadystę. Mój mąż jest kierowcą. Jeżdzi za granicę. Rzadko bywa w domu, ale paradoksalnie, łączy nas silna więż. No cóż, często przechodzimy kryzysy w małżeństwie. Czasami trzeba to przetrwać. Niestety, życie nie jest usłane tylko różami...

Jeśli jesteśmy daleko, tęsknimy za sobą, piszemy, rozmawiamy, wyznajemy miłość. Razem po tygodniu się to zmienia. Koło męża muszę chodzić na palcach i na wszystko uważać, żeby go czymś nie urazić, on wszystko odbiera jako atak na siebie. Czuje się niedowartościowany, poniżany, choć ja nigdy go tak nie traktuję (mam nadzieję, może czegoś nie widzę?). Wszystko robie przeciwko niemu, nie szanuję go, nie liczę się z nim, choć to on jest dla mnie najwazniejszy i wszystko staram się robić dla nas. Nie było go prze całe wakacji, bardzo brakowało mi wspólnego wyjazdu z nim, odpoczynku od codzienności i reszty domowników. Wolny weekend z nim to nie robienie nic bo mąz nie wie co robić, przez cały dzień nad tym myśli, o jakimś wspólnym wyjeździe myśli ale nie wie, kiedy coś wymyśli. Na moje propzycje odpowiada, że jeszcze nie, że teraz to nie bardzo, może potem. Wieczorem jest granie na komputerze do późna w nocy.

No faktycznie, jest jakaś "bariera" między wami. Może jakaś szczera rozmowa sam na sam, na neutralnym gruncie np: w kawiarni czy parku- dałaby jakiś efekt. No bo w końcu trzeba sobie wyjaśnić co komu "leży na wątrobie" i osiągnąć jakąś "nić porozumienia". Czego z całego serca życzę.

Dziękuję, mam nadzieję że się uda i nie zwariuję w tym wszystkim lub nie zrobię czegoś głupiego.

Przejdziecie ten kryzys zwycięsko i na pewno wszystko się dobrze ułoży.

Porozmawialiśmy, wyjaśniliśmy parę spraw i jest dobrze, mam nadzieję, że nie tylko powierzchownie. Serdecznie pozdrawiam

W życiu popełniamy wiele błędów, ale sztuką jest te błędy naprawiać.