Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam,

Mam 33 lata i właśnie zastanawiam się dlaczego pisze to co pisze i czy naprawde jest ze mną tak źle. Mam olbrzymi kłopot w małżeństwie. Nie wiem czyja to wina czy moja czy małżonki ale musze komuś to opowiedzieć bo zwariuje. Czy kocham moją żonę - Tak kocham ale najbardziej kocham swojego syna i chyba dlatego ciągle jeszcze znosze to wszystko. Zaczęło się jak zawsze - czyli jak w bajce zakochaliśmy sie był cudownie - byliśmy na studiach zamieszkaliśmy razem wszystko było wspaniale... ale po pewnym czasie zaczęliśmy się kłocić najpierw spokojnie potem coraz mocniej, jednak nie rezygnowaliśmy wierzyliśmy, że przezwyciężymy wszelkie trudności. POobraliśmy się kłotnie się zdarzały ale kto żyje cały czas w zgodnie. Po 2 latach urodził nam się syn - najwspanialszy człowiek na całym świecie. Niestety my zaczęliśmy sie kłócić coraz bardziej, wydaje mi się że jestem człowiekiem spokojnym (można powiedzieć dupowatym - jedynak rozpieszczany przez rodziców) ale z czasem kłótnie wszczynane z błachych powodów takich jak złe kupione jabłka lub nieodebrany telefon zaczęły mnie męczyć. Nie mówie nie jestem doskonały zdarza mi sie że nie sprzątne lub o czymś zapomne ale czy to zawsze musi być wstęp do awantury?? Doszło do tego że od kilku lat słysze że źle robie to i to i tamtoi wszystko, ze moja żona jest niezadowolona bo myśle tylko o sobie a nie o mojej rodzinie ( przez 3 lata nigdzie nie wychodze cały mój wolny czas po pracy poswięcam rodzinie i obowiązkom domowym) teraz doszły awantury i podnoszenie rąk epitety a ja co..... może w koncu powinienem jej oddać ale mam blokade że przecież nie można że to kobieta, że syn patrzy wiec zawsze próbuje uspokoić sytuacje. Ale już nie moge na swieta wyjechali do rodziny ja zostałem posprzątałem troche pomyłem lodówke i porobiłem w domu. I tak chciałem by zostało to zauważone wiem że to nic takiego ale chciałem usłyszeć że to jest OK, ale próżne moje nadzieje moałzonka wróciła i zaczęła sprzątać a jak napomknąłem o tym ze sprzątałem to od słowa do słowa zaczęła sie nastepna awantura to było w Poniedziałek dziś jest środa tamten temat jest zamknięty dziś jest inny krzyki przez telefon, wyrzuty że ja nie odebrałem telefonu - bo nie słyszałem a ja mam już dość. Nie wiem czy to moja wina ?? Może tak moze to ja w jakiś sposób jestem wadliwy? czasami tez potrafie powiedzieć przykre słowo. Myśle o odejściu ale żal mi syna ... jest tego strasznie wiele dużo do powiedzenia dużo do zastanowienia.. nie chce zajmować wazego czasu po prostu chciałem się z kimś z tym podzielić. Jak to pisze zaczynam rozumieć jedno może nie jestem takim facetem jakim powinienem być??

z tego co piszesz to widac, że na prawde sie starasz, wyglada na to ze Twoja żona po prostu nie docenia jaki ma w domu skarb... mysle ze powinniscie zaczac od bardzo szczerej rozmowy, powiedz jej co czujesz, ale staraj sie zrobic to spokojnie, bez kłótni, to powinna byc rozmowa a nie szarpanina. Znam osoby które miały problem i zostaly ze soba ze wzgledu na dziecko i nie wyszlo im to na dobre, po latach tego zalują, ale znam tez pary, które dla dziecka zostały ze soba i sa teraz szczesliwi. Ja osobiscie jednak bym odeszla od osoby, która mnie nie chce, nie docenia i chyba nie szanuje, ale dopiero, gdy moje próby i rozmowy - szczere rozmowy - nie kłotnie, nie dały by efektu. Powodzenia!