Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś nie dobrego, wszyscy wkoło to widza ja tez....
Ale zacznę od początku...
Mam ukończone 21 lat, nigdy nie byłam chuda....uważam wręcz przeciwnie należałam do osób tęższych(168, waga mniej więcej 65-67 kg..), byłam radosna uśmiechnięta.....bywały gorsze dni, ale nie za często.
W zeszłym roku miałam maturę, niby się nią nie stresowałam..ale troszkę schudłam......później, na okres wakacji poszłam do pracy, gdzie miałam wyznaczone godziny przerw, więc nie było podjadania itd. Jadłam mniej niż dotychczas....pod koniec wakacji ważyłam już 54 kg.....Nie głodząc się na siłę.
Jednak, gdy zauważyłam, że udało mi się schudnąć bezproblemowo doszłam do wniosku, że jeszcze kilka kilo by się przydało, i zaczęłam ograniczać sobie jedzenie.
Złe dni przyszły koło października-listopada, rozpoczęłam studia, na dworze robiło się chłodniej.... i niestety apetyt zaczął wzrastać...wtedy Jeszce radziłam sobie..chociaż wpadałam w dołki złego samopoczucia....
Najgorszy moment przyszedł w Święta bożego Narodzenia... zaczął ogarniać mnie stres, że przez święta przytyje(a ważyłam 51kg).. i z tego całego stresu jadłam:/ aby zapomnieć....wiem, to głupie ale jadłam, bo wtedy nie myślałam o tym, że się boję...
gdy ktoś zwracał mi uwagę, że "może starczy?"
ja wpadałam w furię, zaczynałam krzyczeć, że i tak jestem tłusta....i płakałam.....to się zaczęło nasilać.....
Były dnie, że zjadałam 800-1100kg..ale były tez dni gdy liczba kcal wynosiła nawet 6000.... wtedy wpadałam w rozpacz...potrafiłam się nawet okaleczać
Później, gdy rozpoczęłam pracę trochę się to poprawiło...jadłam mało...ale już, aż tak często nie płakałam, z powodu jedzenia...
Jednak, gdy przychodzi jakiś stres...mój organizm zaraz domaga się jedzenia... i to dużej ilości I wtedy znów są wyrzuty sumienia.....myśli samobójcze.... I tak w kółko...kilka dni jem mało, przychodzi dzień głodu..i znów kilka dni obżeram się....
Moi rodzice się martwię, narzeczony się martwi..rodzice nawet chcieli wysłać mnie do lekarza...ja stwierdziłam, że nie jest tak, że, że sama sobie dam radę.....
Nawet koleżanki w pr5acy zrobiły mi pogadankę, że mam jeść.... one sądzą, że mam anoreksje...ja wiem, że nie...ale co to może być
Ciągle jestem w dołku, jak nie jem jest ok....ale, jak już zjem więcej, to nie mogę przestać....
POMOCY!

nie jestem lekarzem, ale mozliwe ze masz bulimie albo anoreksje bulimiczna. mysle ze powinnas isc koniecznie do psychaitry, bo sama sobie nie poradzisz z zaburzeniami odzywiania, a z pewnoscia je masz, bo twoj stosunek do jedzenia nie jest normalny

Tyle, e ja nie wymiotuje.... wczoraj znów miałam napad od samego rana( zjadłam chyba z 10 kanapek, 2 batony, bajaderkę.... kilka jogurtów, ciasto, budyń...duże ilości masła, obiad.... wypiłam kakao, zrobiłam sobie zupę mleczną..
a pół wieczora cierpiałam na bół żołądka... a dzis czuje masakryczne wyrzuy sumienia, czuje sie jak 100kg grubas, czuje obrzydzenie do siebie...jestem zerem

nie trzeba wymiotowac zeby miec bulimie/anoreksje bulimiczna. wystarczy ze masz napady obzarstwa i okresy glodzenia sie

no..ale ja sie nie głodze jakoś drastycznie...poprostu jem 1000 kcal dziennie... więc to chyba nie bulimia? ani anoreksja bulimiczna?

1000 kcal to bardzo bardzo malutko. nie mowie ze masz na pewno anoreksje bulimiczna, ale z pownoscia masz niezdrowy stosunek do odchudzania

Jest to zajadanie problemów. Nie którzy ludzie, gdy mają jakiś stres chudną bo nie mogą nic zjeść, za to inni jedzą za dużo i nie mogą przestać. Dodatkowo tak dołuje cię to że jesz, lub stresujesz się tym że możesz przytyć, że jesz jeszcze więcej. W zime to normalne - Jesteśmy zwierzętami, które nabierają masy na zime. Ty się dołowałaś tym normalnym trybem i jadłaś więcej i więcej.

a czy zastanawialas sie nad tym co jest przyczyna twoich
gorszych dni...
co Cie meczy. moze jest cos z czym sie nie zgadzasz a nie widzisz z tego wyjscia? i wtedy stad to objadanie a poznej ...odchudzanie...
tak czy tak, ne boj sie wizyty w poradni zdrowia psychicznego.

w tym problem, że nie mam żadnych problemów..mam kochającą rodzinę, narzeczonego..prace. Wszystko jets ok, zero problemów..
ale poprostu boje się przytyć..a jak już ważę, tyle ile chce..to nagle dopaa mnie chęć zjedzenia czegoś...
i mimo, że czuje że dalej jeśc nie mogę to wpycham sobie dalej jedzenie..szczególnie słodycze:/
a potem wpadam w histerie, że wyglądam jak grubas, że i tak będe keidys tłusta..itd
..
a najgorzej jest jak ktoś powie, że jestem chuda...albo skomentuje mój sposób odzywiania..wtedy również nie wytrzymuje nerwowo..i zaczynma wpadac w histerie
Czasem po moich wybuchu sama się okaleczam, bije się po brzuchu..twarzy
....wiem, że ejst co nie tak...ale się boję....

Myślałam że jest już wszystko ok... byłam anwet przez dwa tygodnie szczęśliwa..mimo, że po świętach przybrałam z 5kg na wadze.. rano budizłam się uśmiechnięta.. myślałam wtedy, ż widocznie depresja wzięła się z tego, że jest szaro...smutno na dworze, że z nadejściem wiosny minie.... zaczełam stosowac dietę 1000 kcal..nawte nie miałam napadów głodu, potrafiłam zjeśc ciastko..i nie rzucac się na kolejne....
a od wczorj znów coś mnie trapi..wczoraj wytrzymałam....ale dziś... napaliłam się, że upiekę ciasto..cały dzień na niczym innym skupić się ni mogłam.... no i zrobiłam ciasto... które mi niestety nie wysżło:/ wpadłam w histerie..znów zaczęłam sie karać.... znów w podłam w dół
nie jestem gotowa na wizyte u żadnego lekarza..ale msuze się komuś wyżalić.. bo mam tego dośc, chce być szczupła..
Ale zauważyłam jedno, gdy waże te 53 kg.. to jets ok..a gdy dochodzi do granicy 51.5 i gdy chcę jescze niej zaczyna się "ssanie" na jedzienie" i depresja nie rozumiem czemu tak jest...;(