Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Chcialabym sie dowiedziec czegos wiecej na temat tej choroby, jakie sa szanse wyleczenia...czy wogole to da sie wyleczyc...moze ktos to przeszedl i wie...chetnie poczytam

naprawdę nikt nic nie wie na ten temat...???

Stwierdzono u mnie zespół urojeniowy w opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej. Wiem, że chory nie jest w stanie dostrzec sam objawów. Zatem poprosiłem o pomoc autorów rozpoznania, odmówili. Odwiedziłem wielu psychiatrów, mówili rożne rzeczy. W końcu przeczytałem, że to rozpoznanie jest często spotykanym nadużyciem ze strony psychiatrów i psychologów. Zatem trzeba je skonfrontować z wieloma lekarzami. Sama wiedza o tym schorzeniu pozwala, w moim przekonaniu, zapanować nad nim.

Zwięzła definicja urojeń mówi, że są to błędne sądy, poglądy, nie dające się korygować. Błędne sądy i poglądy są warunkiem istnienia ich poprawnych odmian, czasem mogą być następstwem choroby. Jednak powody ich niekorygowalności, w moim odczuciu, mogą świadczyć o chorobie. Co zrobić w sytuacji jeśli diagnozuje się u mnie zespół urojeniowy, przy czym ani lekarze ani żaden inny element otoczenia nie wskazuje na treści alternatywne w stosunku do tych, które rozpoznano jako urojeniowe. Czy świadczy to o chorobie otoczenia? Na sali sądowej psycholog zarzuciła mi symulanctwo, powiedziała, że tylko przed sądem udaje zdrowego a tak naprawdę jestem chory.

Błędna sądy czyli jakie? Np. Ziemia jest kwadratowa, piłkarze Kamerunu są de facto istotami z planety neptun, jabłka hodowane w Wielkopolsce zawierają truciznę. To są przykłady urojeń. Zależy jakie to treści. W sumie jakby się ktoś bardzo uparł to możne i być taka sytuacja że psycholog wie że jesteś osobą wściekłą, złośliwą, egoistyczną, podłą, złą a Ty uważasz siebie jako dobrą i mówisz jeszcze że np. kogoś kochasz. Twoje przekonanie może być odebrane jako urojenia jak najbardziej.

Lekarze-biegli nie wykazywali zainteresowania tym, jaką jestem osobą. Swoje uwagi umieszczali przy faktach jakie zeznałem, sporadycznie przy moich sądach, bo przed takimi powstrzymywałem się podczas zeznań. Mój sąd typu: "zacząłem łączyć wizytę ... z sytuacją jaka miała miejsce.." wskazuje, że jestem skłonny przyjąć inną wersje. Na sali sądowej spytałem psychiatrę, czy zwrot o treści "nie ma spisku", wypowiedziany na początku badania ma wpływ na jego przebieg. Psychiatra zdiagnozowała, że to urojenia, i nic takiego nie mówiła. Czytając uważnie jej wnioski zauważyłem zdanie "Nie można wykluczyć doznawania halucynacji słuchowych", co wydało mi się w tym miejscu zdecydowanie lepszą diagnozą.

No i wariant drugi uważasz siebie za złą, egoisyczną, podłą, niedobrą a psycholog uważa że jesteś dobra, empatyczna, czuła. Jakby się uprzeć to też oznaka choroby. Skoro uważąją Cię że jesteś wariatka to nikt Cie nie będzie słuchał Więc wniosek prosty szkoda chodzić.

Tego nie powiedziałem. Wiedzieć warto, nawet jeśli się nie zgadzam, to warto. Psychiatria i psychologia to szeroka ciekawa i wciągająca wiedza. Nie należy się nią zbytnio przejmować jeśli nie trzeba.

Trudno mi odnieść się do tej sytuacji, nie znam okoliczności. Co do faktów to sprawa wygląda tak. „wskazuje” i „nie można wykluczyć” to język naukowców i bliższy formułowaniu hipotez niż wyrażania sądów przyczynowo-skutkowych. Poza tym w tego typu opiniowaniu sama sytuacje należy do silnych sytuacji stresowych, tym samym morze zniekształcić zeznania. Nawet dobór słów przez przeciętnego człowieka w takiej sytuacji może być skutkiem charakteru i typu relacji np. z lekarzem.