Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Jestem trochę zagubiona...nowa diagnoza choroba stara....kiedyś depresja lekooporna, nerwica, fobia....teraz Chad...a to wciąż ta sama niestabilna ja. Ponad 20 lat z lekami z różnym skutkiem...jestem zmęczona i pobudzona, wszystko mnie wkurza, albo lecę do przodu,albo z trudem gigantycznym wstaję z łóżka-gdyby nie przymus zewnętrzny dzieci mąż to bym nie wstała.Najgorsza jest w tym samotność bo czuję się niezrozumiana przez bliskich....w sumie to sama siebie nie rozumiem. Wiem kiedy nadchodzą zmiany,ale panowanie nad nimi wysysa życie ze mnie.Jestem zmęczona i przeraża mnie każdy kolejny dzień. Nadal walczę o lepsze jutro.
Mam nadzieję,że czegoś się od Was nauczę...i nie zostanę oceniona.Pozdrawiam

Hejka! Domyślam się co czujesz i łącze się w bólu. U mnie niektóre leki powodowały ciagle zmęczenie i tak jak miałam brać by było lepiej tak czułam się bardzo źle ze sobą. Dopiero po odpowiednim dobraniu leków, odstawieniu niektórych nie spałam już po 12-14 godzin, nabrałam energii do życia i problemy z pamięcią powoli ustąpiły. A byłam już w takim stanie ze miałam myśli destrukcyjne (zeby nie mówić tego na S). Jakie bierzesz leki i jak długo już? Rozmawiałaś o tym z lekarzem?

Jestem po raz pierwszy na forum dla chorych na chad. Od 3 miesięcy mam depresję i nie wiem jak daję radę żyć. Jest ciężko .Nie odbieram telefonów, ciężko mi się zwlec rano z łóżka .Psychiatra zapisał mi aż 4 rodzaje leków i zalecił czekać..

Ja mam zdiagnozowany chad a wczoraj psycholożka stwierdziła u mnie lęk przed ludźmi, do tego przeżywam pewne traumatyczne zdarzenia z mojego życia - to wszystko jest ze sobą jakoś powiązane. Niestety, nie mam dobrych sposobów na zmiany faz. Staram się robić cokolwiek w ciągu dnia ale nie zawsze jestem w stanie. Przez większość czasu miewam stany depresyjne. O moim samopoczuciu rozmawiam z moją mamą, lekarzem i psycholożką. Przez moje problemy nie udało mi się znaleźć pracy i nie ma własnej rodziny. Mieszkam z rodzicami. Jakoś wspólnie dajemy radę. Moja rodzina przez wiele lat nie rozumiała mojej choroby ale od lat im o niej opowiadam i chyba zaczęli ją wreszcie akceptować.
Jestem na rencie. Czasem jest ciężko ale jakoś daję radę.