Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam!
Mam 22 lata i od lat 2 lub 3 mam problem z samym sobą. To znaczy problem i też nie.

Nie posiadam uczucia wstydu (tzn. nie przejmuję się niczym co według społeczeństwa jest uznawane za powód do wstydu)
Nie posiadam uczucia tęsknoty (muszę udawać przed rodziną)
Nie posiadam uczucia strachu ani lęku, tzn. nie boję się własnej śmierci ani też nie boję się innych ludzi czy też prawa (sam studiuję kierunek prawniczy), nie ma rzeczy/osoby której bym się bał/obawiał, w myślach jeżeli wyobrażam sobie spotkanie z osobą, która może mi zagrozić zawszę analizuję sposób wyeliminowania tej osoby szybciej

Nie posiadam uczucia smutku, ostatnio zmarła moja Babka, nie uroniłem żadnej łzy, musiałem udawać przed rodziną, nie czułem jakiejś pustki czy czegoś innego, ot była Babcia i jej nie ma, proste. Z resztą mam tak z każdą osobą, która umiera.

Prawdopodobnie nie posiadam sumienia albo jest ono upośledzone. Nie uznaję rzeczy karalnych za złe, wielu wykładowców mi to mówiło (studiuję kierunek prawniczy), np. uznaję, że kradzież sama w sobie nie jest zła dopóki nikt się o niej nie dowie (jak się dowie czyli cię złapią to jest wtedy źle ponieważ byłeś na tyle głupi, żeby dać się złapać) często też zdarzało mi się kogoś oszukać lub dokonać innych zabronionych prawnie czynów przeciwko innej osobie.

Również nie złoszczę się na nikogo, po prostu szukam sposobu na "eliminację" tej osoby

Nie wiem czym jest uczucie miłości do kogoś więc nie mam pojęcia czy to co czuję do różnych osób (np. do Matki, czy do przyjaciółki) po prostu coś czuję tylko nie mam za cholerę pojęcia co to jest.

Ogólnie odczuwam jakieś pozytywne uczucia jak zadowolenie z czegoś (np. z zarobionych pieniędzy na lewo czy też ze zdania egzaminu)

Posiadam zdolność pożądania/pragnienia

Ocenę i interpretację uczuć/emocji innych osób ograniczam do 2. Ktoś jest uśmiechnięty - jest dobrze, nie uśmiechnięty - źle/słabo

Nie zważam na jakieś zasady moralne, zawszę uważam że robię to co chcę (równocześnie trzeźwo kontrolując możliwość wystąpienia negatywnych konsekwencji czyli np. jak chcę kogoś uderzyć, coś ukraść, coś zrobić karalnego i wiem że nie ujdzie mi to płazem to się powstrzymuję) Pod wpływem sporej ilości alkoholu ten hamulec się opuszcza, tylko że potem nic nie pamiętam

Nie wierzę w boga czy też inne krasnoludki, nie mam jakiś autorytetów, lubię alkohol (ale potrafię nie pić nawet i 3 tygodnie) lubię ludzi (mimo że nie wiem co do nich czuję)

Może mi ktoś wytłumaczyć dlaczego taki jestem?

Nie jest mi z tymi cechami źle jednak dobrze też nie jest