Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, mam dość nietypowy problem. Kilka miesięcy temu (jestem nadal w szkole) rozpłakałam się na lekcji, co wywołało u rówieśników śmiech etc. Od tamtego momentu postanowiłam, że nie będę okazywać jakichkolwiek uczuć, jednak wydaje mi się, że zaszło to trochę za daleko. Aktualnie, jedyne, co czuję (z emocji) to smutek i gniew, ale to ostanie nie zawsze. Nie jestem w stanie cieszyć się np. z jakiś podarunków, nie potrafię okazać sympatii wobec innych bądź wystraszyć się. To dość uciążliwe w normalnym życiu. Można to jakoś "wyleczyć" bez pomocy psychiatry/psychologa? Z góry dziękuję za pomoc.

Moim zdaniem to zależy, bo jeśli zahamowanie odczuwania przyjemnych emocji nie jest skutkiem choroby, a jedynie kwestią autosugestii to postępuj w taki sam sposób jak kiedyś, tylko odwrotnie. Odpowiedz sobie na pytanie co było przyczyną Twojego płaczu na lekcji? Zdarzało Ci się to wcześniej? Choroba niesie za sobą również inne objawy, więc przyjrzyj się swojemu zachowaniu, albo jakiejś sytuacji w życiu, która mogła Cię zmienić.

Tak to juz jest. Nie mozna 'zagluszyc' pojedynczych uczuc. Tlumiac smutek, tlumisz tez radosc, tlumisz wszystkie uczucia. Wiem ze to nie jest proste ale najlepiej by bylo zebys nie przejmowala nie przejmowala sie rowiesnikami. Plakalas, okazalas smutek i dobrze. To ze inni sa niedojrzali albo sami stlumili uczucia to nie Twoja wina. Smutek, radosc, gniew to tylko uczucia, ktore same w sobie nie sa ani dobre ani zle. Badz zawsze soba i nigdy sie nie poddawaj. A jezeli jestes bardzo uczuciowa osoba, pokochaj tobw sobie. Pozdrawiam.