Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Czy jest jeszcze dla mnie nadzieja w tym świecie, czuję że przegrałem już swoje życie, jestem nieszczęśliwym i samotnym człowiekiem. Nie mam paczki dobrych znajomych z którymi mógł bym gdzieś jechać, pobawić się, którzy by mnie rozumieli, akceptowali jakim jestem, nie próbowali zmielić na siłę i nie patrzyli na mnie z góry. Takich dla których nawet najdziwniejszy i nie realny pomysł był by ciekawym wyzwaniem. Tego wszystkiego nie mogę powiedzieć o teraźniejszych „znajomych” którzy czuje że wykorzystują mnie i moją wrażliwość. Nie mogę złapać z nimi kontaktu i wspólnych tematów. Przez to zrobiłem się zamknięty w sobie.

Nigdy w życiu nie miałem dziewczyny gdyż jestem zbyt nieśmiały, cichy i empatyczny i wydaje mi się że większość kobiet z góry przekreśla takie osoby bo uważają je za zbyt słabe, mimo że wydaje mi się że mogę to nadrobić innymi cechami. Zawsze marzyłem o tym żeby mieć żonę i dzieci. Nie mam żadnego doświadczenia w relacjach damsko męskich i bardzo się wstydzę tego co ktoś mógł by o mnie pomyśleć, chłopak w takim wieku i cięgle sam. Ogarnia mnie straszny lęk jak pomyśle o samotnej przyszłości.

Pomimo że już na karku 25 lat to czuję się zmęczony życiem. Ból emocjonalny w środku mnie jest czasem nie do wytrzymania że po prostu chce mi się płakać. Jestem zrezygnowany i wyczerpany. Nie mam żadnego celu w życiu do którego mógł bym dążyć tylko ciągłe uczucie monotonii praca dom sprawia że czuję się jak bym znajdował się w jakimś koszmarze. Wszystko jest takie szare,dni uciekają lecą miesiące i lata. Czasem jest tak ciężko że już nie daję rady. Dochodzę do wniosku że jedynym wyjściem było by samobójstwo o którym myślę już coraz częściej, całe cierpienie by wtedy zniknęło ale chyba brak mi odwagi na to.
Niestety pozostają złudzenia i smutek.
Napisałem do was chyba bardziej żeby się wyżalić.

A czy poczyniłeś jakiekolwiek kroki, aby zmienić obecny stan rzeczy? Na początek poleciłabym Ci wizytę u psychologa, bo sam najprawdopodobniej nie dasz rady, a potrzebujesz wsparcia i podpowiedzi jak odmienić swoje życie, bo mam wrażenie, że nie bardzo wiesz co mógłbyś zrobić. Niestety w dzisiejszych czasach trudno znaleźć dobrą paczkę przyjaciół, którzy będą akceptowali Twoją osobę i będą przy tym mieli coś w głowach, ale wraz z kolejnym rokiem jeszcze bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to chyba tylko domena filmów. W większości ludzie nie mają za dużo do zaoferowania, sama mam znajomych, których niezbyt lubię i wolałabym spędzać czas w zupełnie innym towarzystwie, ale innego towarzystwa nie mam, więc wolę takich "znajomych" niż żadnych. Może kogoś z upływem czasu poznasz, ale musisz chcieć kogoś poznać, a nie liczyć na to, że ta idealna osoba zapuka do Twych drzwi. Nie każda dziewczyna chce mieć umięśnionego mięśniaka z którego wylewa się testosteron, ale wiesz dlaczego tak myślisz? Tak jak w przypadku kobiet, tak w przypadku mężczyzn - media wykreowały taki wizerunek idealnej kobiety/faceta co w pewnym stopniu jest zrozumiałe, ale bez przesady. Wiesz... Gdyby porównać takiego pewnego siebie idiotę, który myśli że jest lepszy od innych to 90% ludzi wybrałoby osobę nieśmiałą, cichą, bo takie osoby wzbudzają u innych sympatię, ale każdy ma jakieś wymagania względem drugiej płci i każdy czegoś innego oczekuje.

Jak coś to jeszcze później wpadnę, więc ewentualnie mogłabym Ci jeszcze odpisać.

unknown026 - doskonale cię rozumiem sama mam takie odczucia

Cześć,
Jak tak Cię czytam, to wydaje mi się, że Twoja sytuacja jest bardzo podobna do mojej. Jeszcze kilka tygodni temu nie miałem zbytnio znajomych w świecie realnym, obecnie są to głównie osoby z grupy terapeutycznej na oddziale dziennym. Boję się, że te ostatnie znajomości się skończą wraz z końcem terapii. Powoli odbudowuję inne relacje, ale nie jest to łatwe.
Ty masz przynajmniej pracę (domyślam się że stacjonarną), ja pracuję głównie zdalnie, przez co miałem jeszcze mniejszy kontakt z ludźmi.

"Nigdy w życiu nie miałem dziewczyny" - ja też nie miałem nigdy "oficjalnej", "pełnej" dziewczyny. "Ogarnia mnie straszny lęk jak pomyśle o samotnej przyszłości." - też się boję, że będę kiedyś sam.

Możesz spróbować poszukać innych znajomych. Mi psycholog tłumaczył, że dobrą okazją mogą być aktywności powiązane z własnymi zainteresowaniami. Mogę szukać znajomych np. na basenie, na który się od dłuższego czasu wybieram.

"Tego wszystkiego nie mogę powiedzieć o teraźniejszych „znajomych” którzy czuje że wykorzystują mnie i moją wrażliwość." Mam pewne wątpliwości, czy tak naprawdę jest w rzeczywistości. Na psychoterapii okazało się, że miałem mylne wyobrażenia o relacji z moją babcią. Czasami trzeba więcej dawać z siebie, żeby utrzymać relację, ale nie musi to świadczyć o fakcie, że jesteś wykorzystywany. Dlaczego twierdzisz, że Twoi znajomi Cię wykorzystują?

"Nigdy w życiu nie miałem dziewczyny gdyż jestem zbyt nieśmiały, cichy i empatyczny i wydaje mi się że większość kobiet z góry przekreśla takie osoby bo uważają je za zbyt słabe, mimo że wydaje mi się że mogę to nadrobić innymi cechami." - kobiety są różne i mają różne upodobania odnośnie mężczyzn.

Podsumowując, jestem przekonany, że jest dla Ciebie nadzieja, tylko musisz dać sobie pomóc. Idź do psychiatry (np. na NFZ, nie potrzeba skierowania) i na psychoterapię.

Napisz, jak było i co zrobiłeś.

Nigdy nie trać nadziei !