Forum: Zaburzenia psychiczne

Od kilku miesięcy mam problem ze swoimi emocjami. Problem, który zaczął nasilać się przez ostatnie tygodnie. Mam duże wahania nastrojów, doły emocjonalne nieraz spowodowane (obiektywnie patrząc) dość błahymi sprawami (jak np. irytujący komentarz koleżanki na jakiś temat czy popsucie sobie planów na popołudnie). Dołki te potrafią trwać kilkanaście godzin lub kilka dni i czasem prowadzą do momentów, kiedy bardzo poważnie rozważam targnięcie się na własne życie (był w mojej dość bliskiej rodzinie przypadek samobójstwa). Świadomie tego nie chcę, nie chcę się zabijać, ale w takich 'stanach' czuję się jakbym była inną osobą, mam wrażenie, że wyolbrzymiam problemy i wszystkie swoje życiowe niepowodzenia tłumaczę sobie własną beznadziejnością i nieudolnością życiową. Od kilku (może nawet kilkunastu) miesięcy mam też problemy z utrzymaniem uwagi, wszystko potrafi mnie rozproszyć, nie potrafię swobodnie myśleć, moje myśli są bardzo chaotyczne, co czasem przekłada się na to, że nie umiem wyrazić tego co chcę powiedzieć (często też plączą mi się wyrazy). Mam czasem problem z ustaleniem daty (np. roku, który jest teraz) czy ile czasu minęło od jakiegoś wydarzenia (np. minęło 5 lat a ja myślę, że pół roku). Niskie poczucie własnej wartości towarzyszy mi odkąd pamiętam, tylko kiedyś myślałam, że to jest normalne, że się tak czuję. Od kilku lat podejrzewam też u siebie fobię społeczną, objawiającą się głównie w sytuacjach typu: wystąpienia publiczne, spotkania towarzyskie (w gronie większym niż 3 osoby), poznawanie nowych ludzi, wypowiadanie się w grupie, czytanie na głos, zdawanie relacji komuś z czegoś. Objawia się uczuciem gorąca, kołataniem serca, dusznościami, drżeniem głosu, mięśni i ogólnym lękiem, który czuję wewnątrz siebie. Bardzo utrudnia mi to życie, zwłaszcza, że w przyszłym roku mam maturę i bardzo się boję.. mam też czasami takie jakby.. napady niepokoju, przynajmniej tak to interpretuję. Czuję wtedy narastający niepokój, siedzę nieruchomo, ale mam ochotę uciec z miejsca, w którym jestem. Piszę to, bo nie wiem czy iść z tym do psychiatry, psychologa, czy w ogóle są to jakieś podstawy do wizyty u specjalisty? Boję się, że zostanę wyśmiana, że okaże się, że wyolbrzymiam swoje problemy, że pewne rzeczy są całkowicie normalne. Proszę, doradźcie coś, bo nie wiem już co mam robić..

Edit: dodam też, że czasem łapię się na tym, że opowiadając komuś o czymś smutnym, nawet bardzo, potrafię się śmiać, mieć ochotę się śmiać. Taka jakby niespójność emocji z myślami.. nie wiem za bardzo co o tym myśleć.

Powinnaś iść do psychiatry, przy odrobinie szczęścia, trafisz na dobrego psychiatrę, który tobie pomoże .

Warto skorzystać z pomocy specjalisty,wiem ze trudno będzie to wszystko powiedzieć,ale jest sposób,przepisz ten tekst na kartkę i daj lekarzowi na wizycie. Pozdrawiam

Dziękuję Wam A powiedzcie, lepiej iść prywatnie czy z NFZ? Ile taka prywatna wizyta mniej więcej kosztuje?

Na NFZ też są dobrzy psychiatrzy,ja na takiego trafiłam.Prywatnie to zależy od miasta,miejscowości ale najmniej 100zł.Najpierw się chodzi częściej a jak dobrze dobierze leki to póżniej co miesiąc a nawet co dwa miesiące.Nie zastanawiaj się,nie bój się i nie wstydz się,tylko szukaj specjalisty