Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam wszystkich.
Jak w tytule- czy jestem chory?
Dwa miesiace temu, po ponad roku bycia razem, zostawila mnie kobieta.
Powodem byla moja toksycznosc. Nie potrafie zapomniec o niej, kazda mysl ze kogos teraz moze miec doprowadza mnie do mysli samobojczych, nie potrafie zrozumiec ze koniec to koniec i trzeba isc dalej. Tesknie za nia coraz bardziej. Moja tzw toksycznosc spowodowana byla postepujaca depresja, z ktora, jak myslalem, sam sobie mialem poradzic. Niestety, gdy zrozumialem ze nie bede w stanie sie sam wyleczyc- bylo juz zbyt pozno na ratowanie naszego zwiazku.
Mam 51 lat, nie wierze ze znajde inna, bo nawet nie mam ochoty szukac, zreszta znalezc kogos sensownego graniczy z cudem. Czy to ze ciagle ja kocham, ze mam nadzieje ze zrozumie moje postepowanie spowodowane depresja i ze da mi szanse- to objaw jaiejs choroby psychicznej?
NIe pisze tu o depresji, bo wiem ze ja mam.
Chodzi mi o strach spowodowany tym ze nie wroci juz do mnie, ze kogos ma, ze bede juz do konca zycia sam.
Nigdy wczesniej tak sie nie zachowywalem. Nigdy wczesniej nie bylem tak pewien tego co czuje do kobiety.
Ona kazala mi spie...lac, nazwala mnie psycholem i schizofrenikiem. Mam mysli samobojcze mimo terapii lekami. Kazda mysl o rozstaniu konczy sie czarna rozpacza i checia skonczenia ze soba. Dlaczego tak zle sie z tym rozstaniem czuje i dlaczego az tak mocno je przezywam?
Dlaczego zamiast byc coraz lepiej jest coraz gorzej, mimo codziennej dawki lekarstw.
Co powinienem z tym fantem zrobic?
Jak sie wyleczyc z takiej jednostronnej milosci?
Jak sie uodpornic na bol i smutek zwiazany z rozstaniem?
Jak sobie wybaczyc spowodowanie konca tego zwiazku?
Same pytania, i nie potrafie sam znalezc na nie odpowiedzi.

Masz po prostu depresję, na razie nie napisałeś nic, co by by skłaniało to stwierdzenia, że cierpisz na cos więcej niż głęboką depresję. A reakcja na rozstanie to normalna reakcja, raczej się nie da wyleczyć z miłości. Będziesz tęsknił cały czas.

Depresja to trudna choroba z trudnymi do przetrwania objawami.W przebiegu depresji człowiek na wskutek złego samopoczucia potrafi niestety dokładać innym.Nie łatwo więc jest wytrzymać z kimś kto ma zmienny nastrój, bądź stale utrzymujący się depresyjny stan, wiecznie narzeka i pomimo tego, iż się mówi osobie chorej, by cokolwiek zmienić, ruszyć się, nie jest wstanie przez depresję, którą trudno zrozumieć zdrowemu człowiekowi, i rodzi się ogromna frustracja u chorego, który czuję się nierozumianym.Sama opisana sytuacja - rozstanie nasila objawy depresji i pojawiają się myśli samobójcze.Według mnie nie wolno lekceważyć stanów, które u ciebie występują, gdyż masz już rozwinięte myśli samobójcze, rośnie w tobie jeszcze impuls, który któregoś dnia może osiągnąć wielki poziom i targniesz się na siebie.Powinieneś zgłosić się do lekarza, i opisać całą sytuację, to, że chorujesz na śmiertelna chorobę, i potrzebujesz dodatkowej uwagi, być może dodatkowych leków, bądź nawet hospitalizacji.

Cytuję :
'W przebiegu depresji człowiek na wskutek złego samopoczucia potrafi niestety dokładać innym"

I odwrotnie. Depresja zazwyczaj to skutek tego że ta tzw. normalna większość potrafi dokopać. Jakby co jestem tego najlepszym przykładem.

Dlatego też trzeba dużo czytać o depresji i pytać wrazie czego specjalistów, gdy ma się kogoś chorego w rodzinie, by pomóc, a nie jeżeli dokładać do tego z czym już i tak bardzo trudno.

Dlaczego inni, bez znaczenia czy mezczyzni, czy kobiety reaguja mniej uczuciowo, szybciej godza sie z sytuacja, nie powoduje u nich depresji czy tez mysli samobojczych?
Znam ludzi, ktorzy po rozwodach z wieloletnich malzenstw normalnie funkcjonuja, chodza do pracy, prowadza zycie towarzyskie- zupelnie jakby nic sie nie stalo. Sa w stanie walczyc o swoje w sadach, walczyc o dzieci itp.
A ja nie jestem w stanie nawey zrobic normalnych zakupow, boje sie ludzi, odrzucilem wszystkich przyjaciol, wcale nie wychodze z domu- nic mi sie nie chce...Czy to tez objawy depresji? Czy moze przeradza sie ona w cos znacznie powazniejszego. Jestem pod opieka tzw centrum kryzysowego, ale to tylko godzinna wizyta u mnie w domu i tylko rozmowa konczona poradami w stylu- powinenes sie ogolic, pozmywac gary, ogarnac troche w chalupie...Boje sie ze taki stam rzeczy utrwali sie we mnie i juz do konca zycia bede zmuszony brac leki i korzystac z terapii. Ktora z kobiet bedzie wtedy chciala miec za swojego faceta kogos takiego jak ja?

Wszystko kwestią zaangażowania, charakteru, emocji, zdrowia psychicznego.Ty cierpiąc na depresje kompletnie inaczej odczuwasz emocje, i inaczej sobie z emocjami radzisz, bądź właśnie sobie w ogóle nie radzisz.Spróbuj bardziej skoncentrować się na chorobie, bo depresja połączona z uczuciem rozstania, brutalniej doświadcza umysł, i jest bardzo trudno funkcjonować.Warto zastanowić się nad wizytą u psychiatry.