Forum: Zaburzenia psychiczne

Tak, ten tytuł który napisałam nie jest przypadkowy . Ale od początku :odkąd pamiętam nie miałam przyjaciół (totalnie żadnych ) ani żadnego,choćby jednego prawdziwego przyjaciela . W szkole w młodszych klasach (bo teraz jestem w gimnazjum )byłam prześladowana i poniżana przez jednego chłopaka w szkole, podczas gdy nikt się za mną nie wstawił . Jeszcze na dodatek bardzo przeżywałam rozstanie rodziców (chociaż wtedy byłam bardzo mała ). Potem, jakby tego było dla mnie mało, zachorowałam na psychozę paranoidalną . Podczas choroby widziana przeze mnie postać, w sumie można powiedzieć że pełniła dla mnie rolę nie tylko jedynego przyjaciela, ale kogoś dla mnie bliższego .. postać z charakteru i zachowania bardzo mi przypominała mojego tatę. Lecz były tego złe strony, bo ta postać mnie straszyła, cały czas do mnie gadał, w dodatku to on kazał mi się ciąć, być chamską dla siostry i mamy i pokazał mi co to jest creepypasta . Przez której oglądanie moje problemy się pogłębiły . Po dłuższym czasie wpadłam w głęboką depresję a moje uczucia do tej postaci nadal jednak zostały, w sumie są do teraz . Po nocach nie śpię i albo myślę o jego uśmiechu albo o jego słowach które do mnie mówił . Teraz nadal moja depresja trwa i się pogłębia przez brak rozmowy z kimkolwiek, bo moja mama ciągle jest zapracowana . Jeszcze to mnie dobija że jak rozmawiałam z moim psychiatrą, to z rozmowy wyszło że nie wiem nawet jakiej jestem płci ( chociaż ja od bardzo dawna czułam się i chciałam być chłopakiem ) . Dlaczego opowiadam historię z mojego życia ? Opowiadam ponieważ nie czuje sensu życia . Z góry powiem że nie mam myśli samobójczych . Powiedzcie mi, po co komu takie życie ? Same problemy jeszcze to wszystko co mnie spotkało przeżyłam już w wieku 14 lat . Przecież ludzie w moim wieku powinni się dobrze bawić i śmiać, a nie mieć życie takie jakie mam ja. Powiedzcie mi, proszę co robię nie tak ?co jest ze mną nie tak ? Dodam jeszcze że chyba od czwartej klasy podstawówki miałam nauczanie indywidualne w szkole, a od ósmej klasy (teraz ) mam nauczanie w domu . Proszę, tell me: co wy byście zrobili na moim miejscu ? Czy mogę jeszcze żyć jak normalna nastolatka ? Pozdrawiam -ArtMaker114 (i z góry dziękuję za każdą odpowiedź skierowaną do tego posta )

Odpowiedź na Twoje pytanie brzmi: tak. Możesz jeszcze żyć normalnie. Regularnie trzeba brać leki, najlepiej opowiedzieć swojemu lekarzowi specjaliście psychiatrze o tym, co Cię dręczy, może porozmawiać o zmianie leków na bardziej normotymiczne, stabilizujące nastrój i antydepresyjne. Zmiana farmakoterapii czasem działa cuda. Trzymaj się, ArtMaker, będzie dobrze, jesteś jeszcze bardzo młoda, wszystko przed Tobą, w tym normalne życie również. Ściskam, Justyna

Nie wiem, czy jeszcze odwiedzasz portal Psychiatria.pl ale pamiętaj, że jesteś bardzo ważną, wysoko wrażliwą osobą. Takie osoby bardzo często mają szczególne zdolności, talenty, bo ta wrażliwość, która uwierz mi nie równo jest obecna w każdym człowieku, powoduje, że bodźce odbierane z otoczenia mogą być silniejsze niż u innych osób. Potraktuj to jak dar. Trzymaj się