Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam,
Ósmego października wypada moja pierwsza wizyta u psychiatry. Wcześniej leczyłam się u psychologa, trwało to rok, po czym psycholog stwierdził, że dam sobie radę. Niestety tak się nie stało. Wszystko powróciło.
I teraz moje pytanie. Czy psychiatra widząc objawy, choroby takie jak: codzienne samookaleczenie, depresja, anoreksja, napady bulimiczne, zaburzenia osobowości, strach, ataki paniki, z lekka fobia społeczna i myśli samobójcze pomyśli o leczeniu w szpitalu psychiatrycznym? Wiem, że to zależy od jego oceny i dopóki ze mną nie porozmawia to nie mam pewności, jednak chcę poznać waszą opinię.
Z góry dziękuję za odpowiedź,
Weronika

Trudno powiedzieć, ale zazwyczaj, gdy pacjent mówi o myślach samobójczych to szpital jest nieunikniony. Ale nie martw się, pobyt w szpitalu nie jest łatwy, jednak perspektywa pomocy i poradzenie sobie z problemem jest warta poświęceń. Mój syn w przeciągu roku był 3 razy w szpitalu na oddziale zamkniętym, potem chodził na zajęcia oddziału dziennego i powoli wraca do spokojnego życia. Musi jeszcze nauczyć się żyć aktywniej, ale poprawa jest, depresja mija, psychoza póki co dała na rok spokój. Życzę właściwych decyzji i nie bój sie u lekarza mówić o wszystkich niepokojach, wątpliwościach. Pozdrawiam serdecznie.

Suicidalteen - jestes ciekawa osoba, juz po niku ktory sobie dalas mozna to stwierdzic. Fajnie ze walczysz o siebie, bo masz o co, i masz z czym.
Ja bylam w szpitalu na odziale otwartym, i bylo fajnie, nauczylam sie dystansu do siebie i zobaczylam iz sa osoby podobne do mnie, co dalo mi sily na dalsza walke juz na wolnosci, bo wiem ze nie jestem jedyna, ta najgorsza, niepotrzebna, itp...
choroba ktora wiekszosc tu ma mozna okreslic nietylko jako depresja ale tez jako nienawisc samego siebie i brak przebaczenia sobie i innym - to zamyka nas na swiat, i prowokuje zachowania autodestrukcyjne.
Ciezko ich sie pozbyc, i tak nagle zmienic myslenie - dlatego specjalisci od tego rodzaju chorob duszy.
Ja w mojej chorobie opieram sie na roznych formach modlitwy, sluchania kazan psychologow i rownoczesnie kaplanow - w przeciwienstwie do wizyt raz na jakis czas, do tego mam dostep kiedy i jak dlugo chce.

Daltego wazne jest pytanie jak skutecznie utrzymac sie przy zyciu, zanim znajdzie sie ktos kto powoli bedzie wyciagac nas z tego z czego sami o wlasnych silach nie mozemy wyjsc.

I kazdy szuka wlasnej alternatywy, niektorzy ida ze szpitala w szpital, inni w pracoholizm, inni w alkochol, itp - znam pare osob z kazdej grupy - nie tempie ich wyborow, bo kazdy orze jak moze. Ciesze sie natomiast ze znalazlam pomocnikow latwo dostepnych na you tube w postaci Adama Szustaka, Augustyna Pelanowskiego i Piotra Pawlukiewicza - bo to tani nalog a pomaga.
Ty tez starasz sie jak mozesz, i piszac juz tu dajesz temu dowod. Mam dziwne przeczucie jesli chodzi o ciebie, osmiele sie na to aby ci je powiedziec.
Mam wrazenie ze przeszlas bardzo ciezkie przezycia, i wogole cudem jest ze zyjesz, i ze masz niesamowicie glebokom i wrazliwa nature, nieco zamknieto na innych.
Pewna jestem ze jestes jakiegos typu artystkom, choc moze jeszcze nic nie robisz w tym kierunku, myslalas kiedys aby to spisac.
Nie jestes sama z tym co piszesz, a mysle ze nie jednemu pomoglo by twoje doswiadczenie i sposob radzenia sobie, choc tobie moze sie wydawac on taki nieistotny albo nie wystarczajacy.
Czasami piszac, widzimy sie z innej strony i zaczynam wowczas doceniac ile przeszliscy, i walczylismy o siebie, i nabieramy dystansu do siebie zaczynajac bardziej sie doceniac niz tepic

...witaj, suicydal. Musisz zrozumieć jedną rzecz. Jak już idziemy do psychiatry-musimy być szczerzy czyli wszystko powiedzieć, co się z nami dzieje. Lekarz co najwyżej zaproponuje ci szpital, ale niekoniecznie. I jest to dobrowolne, nie ma przymusu leczenia szpitalnego. Co innego, jeśli powiesz, że masz myśli suicydalne . Dla bezpieczeństwa-najlepszy szpital. Można się bez niego obejść, gdy w domu są osoby, domownicy- byle nie być samemu. Leki, jeśli są przepisane-nie działają szybko, więc pacjent może się zniechęcić do zażywania czy nieregularnie brać. A wygląda na to, że jak psychiatra- to leki, widocznie w twoim wypadku psychoterapia, to za mało.