Forum: Zaburzenia psychiczne

Ostatnio dość sporo myślę o tym, że moje zachowanie nie jest do końca normalne. Mianowicie dość sporo rozmyślam o samobójstwie i okaleczaniu, ale jakoś brak mi pewności, aby to zrobić. Dodatkowo jestem osobą nieśmiałą i samotną. Mam tylko jedną przyjaciółkę, ale ostatnio rzadko się widujemy. Zazwyczaj z problemami borykam się sama, bo brak mi odwagi, aby poprosić rodziców o pomoc. Zazwyczaj rozmyślam jak wyglądałoby moje życie, gdybym była pewniejsza siebie i miała jakąś pasję, talent. Ogólnie jestem do niczego. Nie mam pojęcia jak się zachować, co dalej robić z moim życiem. Jak doprowadzić do spełnienia moich marzeń skoro wszystko jest przeciwko mnie.
Do wszystkiego dochodzi bezsenność, brak chęci do życia, lenistwo, codzienny smutek i chociaż chciałabym coś z tym zrobić to brak mi sił. W nocy słyszę dźwięki kroków, czuję się obserwowana, choć zdaję sobie sprawę, że to wymysł mojej wyobraźni.
Bardzo dobrze ukrywam gniew i smutek. Niestety, gdy ktoś mnie zdenerwuje rozmyślam o jego śmierci. Pragnę, żeby ta osoba umarła. Robię dziwne rzeczy, których nie potrafię wytłumaczyć i nie wiem, czemu je robię.
Zaczęło się to wiele lat temu i z dnia na dzień jest gorzej. Napisanie tego naprawdę mi pomogło, ponieważ sprawiło, że poczułam się odrobinę lepiej. Dodatkowo może, ktoś z was zdoła mi wyjaśnić, co się ze mną dzieję i czy moje zachowanie jest normalne.

ja bym ci sugerował pojscie do psychologa, sama sobie nie poradzisz ze swoimi problemami. jak nie mozesz spac to kup sobie nervomix sen, sam go czasmi biore jak mam gorszy dzien i wieczorem ni emoge zasnac, po nim jakos mi latwiej

Ja polecam psychologa. Na sen mozesz doraznie wziac hydroxyzyne (na recepte) lub brac stale jakis lek,po konsultacji z lekarzem oczywiscie. Powodzenia !

Nie wiem jakich masz rodziców bo nic o nich nie piszesz,ale powinnaś zdobyć się na odwagę aby z nimi porozmawiać jeżeli w samotności za ścianą rozmyślasz o samobójstwie i o okaleczaniu oraz w ogóle czujesz pustkę w swoim życiu. Ja też kiedyś uważałam,że jak mnie mało w życiu interesuje to oznacza że jestem mało wartościową osobą bez pasji,jakichś wyższych zainteresowań.Wybór studiów, bo przecież nie wiem co chcę w życiu robić to był duuży problem,ale tak naprawdę to wszystko przychodzi samo,nawet jeżeli długo trwa.Też zawsze byłam nieśmiała, niby teraz jestem bardziej otwarta,ale gdzieś ta nieśmiałość została bo uaktywnia się wiele razy w różnych sytuacjach.
Oo jestem dorosła a panicznie boję się ciemności wtedy kiedy jestem sama, choć nie jestem religijna to boję się duchów,to moja fobia, tzw. nyktofobia i wtedy moja wyobraźnia wariuje wręcz.
Nie jesteś do niczego, na pewno jest coś co lubisz robić.Wspomniałaś,że masz marzenia,więc nic straconego.Nawet samo to,że tu napisałaś sprawiło, że poczułas się lepiej, gdybyś tego nie zrobiła nie wiedziałabyś o tym co może sprawić Ci ulgę, na pewno nie okaleczanie siè.Może pisz o swich odczuciach, myślach i o tym jak się w danym momencie czujesz w jakimś dzienniczku,może zaglądaj tutaj,cokolwiek żebyś nie czuła siè źle

jest koś kto bezustannie myśli o tobie i kocha cię nieskończenie. Pragnie co ranka usłyszeć od ciebie choć kilka czułych słów i twych spojrzeń na jej obraz, zbiera jak w skarbonce każde twoje pozdrowienie - taka jest Maryja