Forum: Zaburzenia psychiczne

Mam takie dość teoretyczne pytanie. W wikipedii na stronie o św. Faustynie mamy taki fragment:

Zdrowie psychiczne św. Faustyny zostało poddane ocenie zarówno za życia świętej, jak i po jej śmierci. Psychiatra Helena Maciejewska w 1933 roku w Wilnie po przebadaniu siostry wydała oświadczenie o jej doskonałym zdrowiu psychicznym

I teraz zastanawiam się: jak osoba doświadczająca halucynacji (widzenia i słyszenia kogoś, kogo nikt inny nie widzi i nie słyszy), może zostać uznana za zdrową psychicznie? Czy nie jest tak, ze same omamy są domyślnie objawem chorobowym? Czy może chodziło tu wyłącznie o to, że poza omamami nie stwierdzono innych objawów, a jeden objaw nie wystarczy, by nazwać kogoś chorym?

Zaznaczam, że interesuje mnie sama kwestia diagnozy osób doświadczających "objawień", a nie kwestia religijna.

Własnie dla tego jest uznawana za zdrową, nie miała innych objawów, a po za tym, skąd wiadomo kiedy się zaczyna choroba psychiczna, a kiedy tylko o zaburzenie. Zdrowie psychiczne to śliski temat, kto jest zdrowy, a kto zaburzony i kiedy trzeba brać leki, albo kiedy trzeba bliską osobę wysłać do psychiatryka. Teraz wiem że to temat rzeka.

Halucynacje przytrafiają się również ludziom zdrowym, więc sam fakt wystąpienia objawów nie stanowi jeszcze podstaw do pełnoprawnej diagnozy psychiatrycznej. Ponadto jest wiele innych czynników, które mogą prowadzić do różnej treści halucynacji jak np. nadmierne przekonanie o swoich poglądach, innymi słowy mówiąc - widzimy to co chcemy zobaczyć, a poglądy nadają temu pewną treść nie wspominając o chociażby paraliżu sennego, który nie jest takim rzadkim zjawiskiem, a wywołuje między innymi halucynacje - oprócz tego halucynacje mogą być spowodowane m.in. zmęczeniem, zaburzeniem widzenia czy problemami bardziej neurologicznymi.

Witaj Krawia,
postawione pytanie bardzo mnie zainteresowało.Pozwolę sobie przedstawić swój pogląd na sprawę świętości a potencjalnej choroby umysłowej, w tym św.Faustyny.
W świetle dzisiejszej nauki,po dowodach w postaci "dzienniczków"i faktografii tj.ubogiego pochodzenia Heleny Kowalskiej, z "zawodu" :podkuchennej, mającej niespełniony pociąg do płci przeciwnej,samoizolującej się inteligentnej i uparcie dążącej do celu jakim było życie zakonne,była chora na chorobę afektywną dwubiegunową z objawami psychotycznymi.
Psychiatria przedwojnia była zer
o-jedynkowa.Był podział na 'szalonych" i normalnych.Leczenie było proste.Ktoś kto obiektywnie był szalony,zamykany był w zamkniętych "szpitalach" psychiatrycznych,z których nie było wyjścia.
Nie masz racji KITO.Nie można być zdrowym i mieć omamy inaczej halucynacje.NIE MOŻNA.Szczególnie jeżeli są codziennością chorego.Wykluczając niektóre leki, psychodeliki itd.U osób zdrowych mówi się o "przesłyszeniu'czy "przewidzeniu" i nie trzeba tego tłumaczyć.
cdn.

cdalszy,
Pierwszy lek przeciwpsychotyczy,chloropromazynę wprowadzono do lecznictwa w latach 50-tych XX wieku.
Czy lekarka z Wilna w latach 30-tych mogła w/w chorobę zdiagnozować.Oczywiście, że nie.Takich chorób nie znano.Osoba chora na cyklofrenię nie musiała bełkotać a mówić jasne i pełne zdania.
Ergo, w świetle współczesnej nauki była jednak chora psychicznie.
Tu pada pytanie, czy z taką przypadłością mogłaby zostać świętą.Odpowiedź jest twierdząca.Ma ono swoje praźródło w takim dziele jak np. Apokalipsa św. Jana,część Ewangelii.Czytając ten tekst, człowiek współczesny nic nie zrozumie.Wszystkie odniesienia nie dotyczą Wrzechświata lecz cesarskiego Rzymu,który dla Jana Ewangelisty był znanym mu światem.To lektura bełkotu a jednak jest to integralna część Nowego Testamentu /4 Ewangelie + Apokalipsa+ Listy Pawłowe/.
Co do cudów jakie trzeba przedstawić kongregacji na świętość.Mogę ty się mylić ale jednym z nich był dobry zbiór pomidorów w czasie suszy.Znaleść osobę za której wstawiennictwem wyzdrowiała, chyba nie ma z tym problemu itd.Jan Paweł II czyniąc ją świętą miał na uwadze,jak sądzę, jej przesłanie miłosierdzia bożego, tak Kościołowi i wiernym potrzebną.Wcześniejsi święci to byli prawie wszyscy,którzy cierpieli za wiarę w jedynego Boga, który to ciąg rozpoczynał św.Szczepan.Nasz papież odszedł od tej tradycji i czynił świętymi za "propagowanie " wiary.Uczynił świętymi kilka razy więcej osób niż jego poprzednicy.Nie odmawiając tego chorym psychicznie, tym bardziej,że czasami te granice pomiędzy zdrowym a chorym psychicznie są nieostre.
Jest takie powiedzenie,że nie ma ludzi zdrowych są tylko źle zbadani.
Kongregacja ds kanonizacyjnyvh nie bada stanu zdrowia na podstawie dokumentów kandydatów na świętych a jedynie przebieg życia zgodny z naukami Kościoła.
cdn.

cdalszy.
Reasumując, można być chorym psychicznie/diagnozy lekarza przedwojennego pomijam/a mieć przebogate życie duchowe,wchodzić w związki,kochać,pisać książki,malować obrazy i być .... świętymi.Można to czynić w fazie remisji jak i czynnej postaci choroby.Historia zna ogromną mnogość takich przypadków /Churchil -depresja i uzależnienie,van Gogh-dwubiegunówka,Hemingway-uzależnienie
św.Albert Chmielowski-schizofrenia, św.Joanna dArct-schizofrenia itd.,Schubert-itd.
Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że osoby mające pewien defekt psychiczny, są częściej geniuszami w różnych dziedzinach kultury, sztuki, teologii niż osoby tzw.normalne.

Reasumując, pytanie w tytule jest błędne w założeniu i raczej powinno brzmieć : "czy będąc chorą/ym psychicznie można wnieść wkład w rozwój ludzkości".Na tak postawiony problem,odpowiedź brzmi TAK.
Pozdrawiam.