Forum: Zaburzenia psychiczne

Mam wrażenie, że definicja osobowości unikającej jest praktycznie w całości o mnie. Okropnie boję się odrzucenia, wyśmiania mnie, chociażby oceniania. Znam parę osób, w których towarzystwie jestem nawet uważana za towarzyską, ale i tak jest masę sytuacji, których się boję i nie wchodzę w nie z nimi. Można powiedzieć, że w ich obecności jestem towarzyska, ale zarazem fałszywa. Nie potrafię zaczynać nowych znajomości, za każdym razem jak ktoś rzuci w moją stronę chociażby najmniejsze słowo krytyki to ja biorę je bardzo do siebie i zamykam się na tamtą osobę. Mam tak tylko z osobami, których mało znam. Krytyka od nieznajomych, z którymi nie chcę się poznać mnie nie obchodzi.
Czasami mi się polepsza i jestem już w miarę normalna, ale często ktoś to psuje. Na przykład kiedy ktoś kogo lubię daje mi do zrozumienia, że nie interesuje go co ja mówię i że powinnam sobie spadać, bo nudzę to czuję coś w stylu ogromnego wstydu i wracam do punktu wyjścia, w którym wmawiam sobie, że nie potrzebuje towarzystwa. Może wydawać się, że zbyt przeżywam, ale mimo świadomości tego nie potrafię przestać się tak zachowywać. Nie czuję się dobrze w towarzystwie osób w moim wieku/starszych, osób, które wyglądają na takie, które mogłby mnie wyśmiać jeśli zrobiłabym coś głupiego. Za to z osobami młodszymi czuję się dobrze, ponieważ one z reguły się tak nie zachowują i w pewnym sensie mnie szanują, bo jestem starsza. Nie potrafię być z nikim blisko, mówić o uczuciach. Myślę, że mogłabym to zrobić, ale musiałabym z tą osobą być szczera od samego początku a ona musiała mnie w 100% akceptować. Chodzi o to, że tworzę sobie taką osobowość, w której jestem całkowicie nie do naruszenia, w której ze wszystkiego żartuję i nikt nie może mnie niczym zranić. W pewnym sensie nawet w nią sama wierzę, że jestem mało wrażliwa, że mam silną psychikę, ale często parę sytuacji mnie zdradza i pokazuje, że wcale taka nie jestem. Kompletnie nie wiem jak to opisać, z jednej strony nie obchodzi mnie co myślą o mnie inni a z drugiej obchodzi i to aż bardziej niż powinno.

...proponuję ci konsultację u psychiatry.

Chcę dowiedzieć się po prostu co wy o tym myślicie. Nie musi to być w 100% pewna odpowiedź, przecież wiem, że ludzie w internecie nie zdiagnozują mi niczego.

Może cierpisz na samotność?. Akceptuj.

Popatrz na swoje ręce.