Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Lekarz nie postawił diagnozy. Myślę, że moje słowa o depersonalizacji, derealizacji, agresji i autoagresji, niechęci do życia a wręcz nadziei na śmierć bez konieczności samobójstwa i ogólnym męczeniu się życiem którego nie chcę, zostały potraktowane jako efekty niskiej samooceny i znajomości własnej psychiki. Zostały mi przepisane lekkie leki jak Trittico czy Paroxinor ale w najsłabszej wersji a i tak mam tabletki dzielić, nie brać całe. Na gorsze chwile kiedy np tracę nad sobą panowanie zapisał mi 1/4 tabletki xanaxu 0,25mg co jak na to co się może ze mną stać wydaje się śmiesznie-smutną dawką. Nawet kiedy połknęłam 2 całe tabletki nie poprawiło to mojej sytuacji, tylko bardziej się nakręcałam faktem iż leki nic mi nie dają... Czuję, że zostałam odebrana nie tak jak trzeba i muszę to naprawić dla własnego dobra :/ Naprawdę dobrze znam własną psychikę, wiem wiele na jej temat bo się tym interesuje. Sama dochodziłam do tego gdzie może leżeć przyczyna moich problemów, uczyłam się jak radzić sobie z tym samemu, dowiadywałam się co ma na mnie jaki wpływ i byłam dla siebie samej jak prywatny lekarz. To co mówię na temat swojego zdrowia mentalnego jest już tym do czego dochodziłam dłuższy czas, przypuszczenia dokładnie przemyślane i oparte o konkretne informacje tak jak by to zrobił profesjonalista... Nie zawsze wiem jak przełożyć myśli na słowa, ciało różnie reaguje i raczej jego obraz nie odpowiada temu co faktycznie czuję tworząc fałszywy obraz emocji. Zdarza mi się też mówienie nie tego co chciałam, tak jak bym nie potrafiła sprawnie połączyć myśli z ciałem które to ma większą władzę w mowie niż głowa. Nigdy tak naprawdę nie uda mi się przekazać czegoś z mojej głowy takim jakim jest bez zniekształcenia, łatwiej było by mi napisać to co myślę i przekazać lekarzowi. Leki jedynie powodują u mnie nasilenie się uczucia pustki, obojętność na wszystko i brak chęci do działania. Pierwszy tydzień brania tylko leżałam i czekałam na pojawienie się jakiejś myśli w głowie zamiast ruszyć się do pracy. Miałam problemy z pamięcią o podstawowych rzeczach jak np jedzenie, stałam się drażliwa a myślenie sprawiało mi problemy. Ostatecznie tak zidiociałam, że gdybym brała dalej codziennie to zapominała bym i o korzystaniu z toalety. Już naprawdę więcej daje mi palenie konopii bo ma dobry wpływ na sen, zaburzenia odżywiania, stres i jest w stanie nawet uratować mi życie. Bo leki niby i coś tam łagodzą smutek, strach itp ale kosztem zostania wydmuszką samego siebie a dla mnie to nie ma sensu. Napewno nie sprawiają, że czuję się lepiej i nie dają poczucia bezpieczeństwa w razie gorszego momentu. Chyba po prostu muszę być bardziej konkretna i stanowcza w swoich słowach, zacząć bardziej panować nad ciałem i jaśniej przekazywać swoje myśli.

Co do aspi to robiłam mase szczegółowych testów, porównywałam typowe objawy do własnego życia i pytałam innych o wypowiedź co o tym myślą. Wszystko skłania mnie do wiary w to, że faktycznie jest szansa na taką diagnozę. Wiele razy starałam się wstępnie coś u siebie zdiagnozować jednak pierwszy raz faktycznie mogę uwierzyć w to co chodzi mi po głowie. Raczej nie jestem zwolenniczką zabawy w autodiagnozy i przypisywanie sobie cech różnych zaburzeń ale tutaj wyjątkowo tak naprawdę tylko ja sama mam wgląd w tak istotne szczegóły z życia aby móc dokładnie je przeanalizować pod kątem objawów choroby. Kiedy zaczęłam wnikać w temat byłam wręcz zaniepokojona tym jak wiele objawów do mnie pasuje. Praktycznie wszystko ma u mnie miejsce a to co było dla mnie zagadką własnej psychiki nagle stało się zrozumiałe. Dawno nie czułam takiej pewności co do czegoś co mnie dotyczy i stało się to dla mnie prawdopodobne nawet bardziej niż to, że istnieje i żyje realnie. Wiem, że wiele moich dolegliwości tłumaczył by asperger i powinno się w pierwszej kolejności sprawdzić czy są to objawy ZA czy może jednak coś innego.