Forum: Zaburzenia psychiczne

Czy powinnam się zgłosić do szpitala psychiatrycznego? Jestem już tak pogubiona, że czuję że tylko tak mogę jeszcze odbić się od dna. Od roku mam stany depresyjne z okresami " normalności", wiele razy podchodziłam do odebrania sobie życia, próbowałam się podduszać czy testowałam własnoręczną pętlę, którą skleciłam ze spodni i przez kilka miesięcy trzymałam w pokoju. Zaczęłam fantazjować o swojej śmierci.
Kiedy miałam 10 lat, mądre głowy zdiagnozowały mi lekkiego aspergera. Nikt nie wiedział, więc nie brał pod uwagę, że prawdopodobnie byłam molestowana, mam traumę z wczesnego dzieciństwa ani złe przeżycia z początku szkoły, o której wiem do dzisiaj tylko ja i związanych z tym kilka osób. To wszystko miało wpływ na moje zachowanie - z rezolutnej, towarzyskiej dziewczynki b.szybko przerodziłam się w szarą myszkę i dorobiłam się m.in. stanów lękowych które towarzyszą mi do dzisiaj. Przestałam być grzeczną córką i zaczęły się problemy, bo przecież dziecko jest potrzebne rodzicom tylko wtedy, kiedy wszystko jest z nim w porządku (idąc tokiem myślenia moich rodziców).
Kiedy miałam 14 lat trafiłam pierwszy raz do psychiatry, z powodu zachowań agresywnych i autoagresji. Psychiatra jeszcze później coś wspomniał o zaburzeniach depresyjnych, ale wtedy dostałam leki i koniec. Od tego czasu nigdy nie bywam agresywna (chyba że w samoobronie), nie uzewnętrzniam swoich emocji ani nie tnę się szklanką. Leki odstawiłam bardzo szybko, ówczesna psycholożka, do której chodziłam następnie dwa lata, nawet nie zainteresowała się czy jeszcze je biorę. Efekty w terapii z nią były pierwsze trzy miesiące, potem dwa lata przejechane na tym samym.
Poszłam do liceum, sama zainicjowałam wiele znajomości i znalazłam swoją grupę koleżanek. Było całkiem dobrze, aż nie zaczął się lockdown. Od początku pandemii nie miałam kontaktu z żadnym specjalistą, szanowna psycholog dość olała moją sprawę, nie zareagowała nawet na wiadomość o drugiej w ciągu dwóch tygodni próbie (podejściu) samobójczej...
Latem wpadła mi w ręce "Po drugiej stronie lustra" Arnhild Lauveng. Uderzyło mnie to, że kiedy opisywała jak to się u niej zaczynało, jak stopniowa oddzielała się od świata (schizofrenia) to zauważyłam, że moje ówczesne doznania i odbieranie świata są/były identyczne jak jej w początkach choroby. Z tą różnicą, że ja nie słyszę głosów.
W sobotę usłyszałam, że mam się wynosić z domu. Byłam wtedy w ataku histerii (związanym z uchlaną w sztok matką) i zadzwoniłam do koleżanki, by się pożegnać, bo postanowiłam, że się zabiję i teraz mi się uda. Koleżanka usłyszała tylko mój płacz i akt przemocy ojca, który zabrał mi telefon. Potem pisałam z nią z drugiego telefonu i z czasem do wczoraj wszystko wyszło na jaw - że mam plany samobójcze, że rodzice chcą mnie wyrzucić z domu, że mam traumę (nienazwaną, nie powiedziałam jej o co chodzi). Otworzyłam się i teraz suszę sobie głowę, że skoro ona o tym wie, to już muszę zniknąć i nie ma bata. Nigdy nie lubiłam obarczać ludzi swoimi problemami, a teraz poszło łatwo, ot tak, słowo się rzekło. Głupio w końcu, że żegnałam się z nią trzy dni temu, a wciąż żyje i faktycznie od strzelenia sobie w łeb powstrzymuje mnie tylko fakt, że w domu jest brat, który może znaleźć moje zwłoki.
Jutro mam rozmowę z właścicielką o mieszkanie w którym chcę się podziać, ale boję się tego bardzo, przeraża mnie wizja samodzielnego życia i śmierci głodowej - bo ile można przeżyć z roznoszenia ulotek?
Nie chcę żyć, nie wiem już co mam robić.
Z jednej strony bardzo chcę już to skończyć, w końcu planuję to od roku, więc najwyższy czas, z drugiej strony jeszcze gdzieś mam ochotę się ratować - czy psychiatryk byłby tu odpowiedni? - szkoda mi pasji, kocham muzykę (słucham rocka od lat 60, ogólnie lubię ciężkie brzmienie), szkolę się w grze na gitarze. Tylko co to za sens być w tym skoro nic mnie nie cieszy?
Dodam, że mam 17 lat ale moich rodziców w ogóle nie obchodzi dokąd pójdę, ani w jakim stanie jestem. A ja sama nie wiem już jak mogę się ratować. Już w zeszłym roku byłam w tak ciężkim stanie, że sama chciałam zgłosić się do szpitala, teraz problemów jest dwa razy więcej, więc powodów też przybyło.
Proszę o pomoc.

Wg mnie tak.

tak. idź do szpitala, tam Ci pomogą.

Szpital tylko tyle że uniemożliwi popełnienie samobójstwa poza tym to tortura.