Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

w sytuacjach kiedy bierzecie leki i wszystko wydaje sie pod kontrola to jest wspaniale. Ale jak kazdy z nas ma lepsze i gorsze dni.
Czy pod kontrola lekow macie te gorsze dni? Jak one wygladaja dla was? A jak dla waszych bliskich? Jak jestescie odbierani przez bliskich i innych ludzi? Czy wiecie, ze nadeszla jakas dziwna zmiana pomimo tego, ze bierzecie leki?

Moj maz ma chad typ1. Jest na lekach i ogolnie wydaje sie wszystko pod kontrola. Ale od 2 tygodni odizolowal sie od zycia rodzinnego.
Jego typowy dzien to przychodzi z pracy i idzie do sypialni a tam albo spi (naprawde spi) albo przeglada internet nie odzywa sie do mnie i powtarza ze sie zmienilam i wogole z nim nie rozmawiam. Od ostatnich 3 dni jest wiele lepiej, ale ma te momenty izolacji dalej.
Troche sie obawiam ale nie bije na alarm. Czy mam racje? Ja nawet nie wiem jak z nim rozmawiac bo wychodze na tym zle. Wiec na razie jest cisza w domu chociaz we mnie az sie gotuje ze zlosci. Po prostu nie wiem czy jego zachowanie jest chorobliwe czy zlosliwe. Dalej czekam i mam nadzieje ze nie wybuchne.

Witaj, Sliwka. Mysle, ze w każdej chorobie sa możliwe lepsze i gorsze dni.
Korzysc z lekow jest taka, ze tyc gorszych jest mniej.
Mimo to choroba czasem bierze gore. Z ChAD zwiazana jest chwiejność, czeste "przemieszczanie się" w jednym lub 2 kierunku
pozdr Was Oboje

Hej, ja mam CHAD II... trudno powiedzieć, czy lepiej czy gorzej Z moich dotychczasowych doświadczeń wynika, że leki spłycają fazy, ale ich całkowicie nie eliminują... Bardzo dużą rolę gra świadomość chorego, ale nad tym trzeba nieustannie pracować i wsłuchiwać się w otoczenie. To z kolei bywa utrudnione, bo w depresji dużo rzeczy się wykrzywia/pogłębia i człowiek wiele nadinterpretuje. Z kolei w hipomanii postrzeganie się spłyca i do delikwenta za wiele nie dociera, bo przestaje zwracać większą uwagę na otoczenie. Manii nigdy nie doświadczyłem, ale potrafię sobie to wyobrazić...Pokręcone, mimo że zdaję sobie z tego sprawę, to samemu trudno mi się w tym połapać :/. Ktoś bliski, komu można całkowicie zaufać i kto potrafi nas dobrze obserwować może być tu pomocny. Pozdrawiam Ciebie i męża.

no wlasnie, duzo trzeba pracowac. Niestety moj maz nie zaakceptowal swojej choroby (wniosek naszego psychologa) i nie ma zamiaru sie w tym kierunku edukowac. Do psychologa juz nie chodzi, nic... bierze tylko leki, to i tak go podziwiam jak na razie z tymi lekami. Ja od poniedzialku zaczynam chodzic na grupy wsparcia aby wiecej sie dowiedziec. Bo czuje sie czasami zupelnie nie zrozumiala, odtracona i zlekcewarzona przez meza. Jestesmy 8 lat ze soba i o dziwo nigdy go nie odbieralam jako ignoranta, ale te ostatnio z pozoru spokojne dni daja mi w kosc.

I jeszcze bardzo wazny punkt. Wczoraj musialam wyjsc do sklepu i zostawilam dzieci z mezem. Kiedy przyszlam do domu mezus smacznie spal a dzieci bawily sie w pokoju z nieduzo starszym bratem bez nadzoru. Az mi serce zakolatalo. Znowu uderzylo mnie ze normalnie maz czegos takiego by nie zrobil. Naprawde ale w tej chorobie trudnoo odzielic stan chorobowy od normalnego.

Ojej....jak się cieszę. Mój ulubiony kameleon się odnalazł.
A gdzie byłeś jak Ciebie nie było?

pisze bo znowu potrzebuje wyrzucic swoje obawy...

a wiec tak, kontynnujemy dalszy ciag ciszy w domu. Czyli ja nie wybuchem i obserwuje (w srodku jestem wrzatkiem) i to po raz pierwszy taka reakcje wprowadzilam do domu, a jestem osobom wybuchowom, wiec wyobrazcie sobie jak ciezko ekstrawertykowi cichutko i potulnie obswrwowac.

Maz cos jakby lepiej juz bylo, ale dalej przychodzi z pracy, posiedzi troche z dziecmi i ze mna i zaraz idzie spac. Wstaje wieczorem i nawet przebierze dzieci w pizamy- a to juz sukces bo robi tak od 3 dni. Oczywiscie chodzi do pracy, przyprowadza syna ze szkoly, wynosi smieci, ale to tyle. Robi minimum a reszte spi albo oglada w sypialni. Co najbardziej mnie wk...wia to to ze potrafi powiedziec, ze nieb edzie ze mna rozmawial poniewaz zmienilam sie i jestem nie do wytrzymania. Po tych slowach idzie zazwyczaj do gory. Pastylki bierze, choc zauwazylam, ze ostatnio trzeba mu przypominac.
Najgorsze w tym wszystkim to, ze jest logiczny i nie wiadomo czy on po prostu przestal sie interesowac rodzina czy tak wlasnie wyglada jego choroba psychiczna. Jest spokojny, chodzi do pracy ale wyczuwam u niego raczej takie maniakalne detale.
Obawiam sie, ze ja naprawde wybuchne, na razie probuje zbywac zartami bo on do tego ma ciety zart. Powedzcie mi czy wy znacie takie podobne sytuacje oczywiscie chorobowe.

śliwka .....ja naprawdę nie wiem o co Ci chodzi ...... wiesz ze masz męża chorego ....bierze leki .....jest spokojny .....pracuje ....czego ty oczekujesz od człowieka który choruje na tak ciężką chorobę CHAD..... jeżeli Ci nie odpowiada takie życie musisz odejść.....

śliwka - uwierz mi, że zachowanie Twojego męża to pikuś z wieloma przypadkami jakie znam (łącznie z moim). Z pewnością stara się panować nad sobą, ale nie jest to łatwe, jak Cię ciągle wybija w którąś ze stron, a człowiek jest bezsilny wobec choroby.
Staraj się podejść do sprawy pozytywnie (wiem, że to trudne), ale staraj się go wspierać, motywować i przede wszystkim daj mu odczuć, że może na Ciebie liczyć.
Niestety życie z taką osobą nie jest proste, ale czy cokolwiek w życiu takie jest?

Trzymaj się!

sliwka pomijajac chorobe meza, nie wiesz, ze w zwiazku czasami pojawia sie rutyna...???

Powiedzcie mi tylko jedna rzecz bo tego najbardziej chcialabym sie dowiedziec:
Podczas kiedy wszystko wyglada normalnie i jest pod kontrola to czy wciaz chory ma takie wachania nastroju, ze moze zdrowego szlak trafic?
Jak wiedziec ze te napady sa chorobowe albo jak najbardziej normalne?
Jezeli zmiany sa chorobowe to zalozmy dla zdrowego to miesiac cierpienia. Jezeli zmiany te mozna przyjac za normalne, to znaczy ze mowa jest o nienawisci do drugiej osoby. Ja sie czuje jakby mnie maz znienawidzil o cos.

ja na serio jakos nie mam problemu z rutyna, mamy tyle rzeczy ciekawych w okol siebie, ze rytyna jest nam potrzebna.

Druga sprawa to macie racje mowiac co jaj jeszcze chce od niego? W koncu pracuje, dba o dom itd...