Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - CHAD

(odpowiadam z perspektywy osoby chorej, która podjęła decyzję o podjęciu leczenia, po dwóch przymusowych hospitalizacjach, doprowadzanej do szpitali w eskorcie policji i te de)

Ja nawet rozszerzyłbym to pytanie - nie tylko do czułości i seksu, ale do miłości, albo nawet zwykłej przyjaźni, czy zaufania.

Prosta i naiwna odpowiedź to: każdy ma prawo kochać.
Ale jeśli każdej osobie jaką kochałem, sprawiałem dotąd tylko krzywdę, to czy mam prawo pokochać kogoś następnego? Niektórzy wykonują skok wiary i mówią: "Następnym razem będzie inaczej. Kochaj."

O mnie: poza rodziną (rodzice, brat), która mnie nie opuściła, właściwie wszystkie moje głębsze związki (miłosne i nie) z ludźmi (obu płci) rozpadały się. I rozpadały się nie poprzez jakieś naturalne wypalenie czy wygaśnięcie emocji. Po prostu w pewnej chwili następował moment w którym te osoby stwierdzały, że mimo że mnie kochały(ją), muszą odejść, bo utrzymywanie relacji ze mną jest dla nich zbyt wyniszczające i toksyczne.

jeszcze jedno - problem świadomości: nie dzieliłbym chadowców na świadomych i nie.

Jeden chadowiec może być świadomy, że jest inny niż wszyscy wokół - że coś jest nie tak (z nim? a może z nimi wszystkimi?). Może mieć taką - jasną! - świadomość, ale nie podejmować leczenia (to nie w nim tkwi problem). Inny chadowiec (możliwe, że ten sam człowiek 4 lata później) zdaje sobie sprawę, że jest chory, że robiąc bilans wszystkich zysków i szkód jakie pozostawił po sobie po ostatniej manii jedynym wyborem jest leczyć się. Może mieć taką - jasną! - świadomość. Nie oznacza to jasnej świadomości że przez następne 2 lata - w związku z efektami ubocznymi leków, o które pytał lekarza przy wypisie ze szpitala "ooo, proszę się o to nie martwić" - przytyje 40 kg (dość typowe przy najlepszych dostępnych lekach o czym nie ma świadomości), będzie miał dysfunkcję seksualną, wycofa się znacznie z życia społecznego ("nie, nie przepraszam stary ale ja naprawdę nie mogę pić"), przejdzie na rentę i będzie miał miesięczne przychody o bajońskim pułapie 591 PLN brutto, będzie miał problemy ze zmotywowaniem się do czegokolwiek i koniec końców dojdzie do wniosku, że psychoza jaką przeżył 2 lata temu była najlepszą rzeczą jaka go w życiu spotkała. Na pewno są też inne rodzaje świadomości i nie wśród chadowców. Ja znam na razie tylko te. Młody jestem.


jako tło muzyczne proponuję piosenkę:
zespół Tool - "Sober"

Au Revoir (to mój perwszy post [wrócę (drżyjcie! )]

Maioneso...... z tego co piszesz to najważniejsze zaczynasz rozumieć że należy się leczyć i że to jest choroba...
Jeszcze masz w sobie bunt .......że są skutki uboczne leczenia...jak piszesz....ale musisz zrozumieć że nie ma wyjścia ta choroba jest niestety nie wyleczalna....
a jest chorobą która nie tylko krzywdzi Ciebie ale niestety Twoich najbliższych.....
A jeżeli chodzi o miłość najlepiej żebyś poznał kobietę z taką chorobą jaka ty masz czyli z Chadem......może bardziej dla siebie będziecie wyrozumiali......co ty na to..
Ja żyje z Chadowcem ....... i to nie życie tylko piekiełko...

Maioneso - Witaj
Jestes na dobrej drodze....i tylko Ty sam możesz sobie pomóc, dopóki będziesz to rozumiał, będzie dobrze.
Pozdrawiam

Ja mam taką sytuację że ile bym mówiła swojemu M że go kocham ile bym mu dziękowała to i tak jemu jest to za mało i obwinia mnie o brak czułości że nie potrafimy z córkami być wdzięczne a on tak tyle robił dla rodziny.
I ta dziwna podejrzliwość że coś knujemy za jego plecami.

Maioneso witaj. Zgadzam się z Tobą, ale cóż mamy wybór między "pięknym ORKANEM" niszczącym wszystko, gdzie później tylko wzajemne żale, traumy ( wystarczy poczytać wpisy ) czasem to aż się ma gęsią skórkę. Albo wszystkim pozostałym nowo nabytym sytuacjom, które wymieniłeś. TAK, tak jest. Ja zacząłem od nowa od samego dołu, ( to też niezłe doświadczenie - kurczę nagle pierwszy awans i zaczynam się obawiać czy to aby nie jest już jaki mój manipulatorski "maniowy" krok. Pewno nie te same pieniądze ( a naciski są ze strony żony) ale po mału wszystko szczególnie w naszym przypadku po mału. Nie daj się zwieść tęsknocie do manii. Było fajnie jak na chaju i co z tego. Co zrobisz za 10 lat - jak dożyjesz, bo być może w dole zrobisz coś wstrętnego.
Pozdrawiam Tomek

A i jeszcze jedno miłością to jesteśmy obdarzeni aż nadto, zobacz ile osób jest pokaleczonych, WYJĄ z bólu, z bezradności, z chęci odzyskania ukochanej osoby. Tak te wszystkie czasem wręcz aroganckie odpowiedzi są od osób, które nas kochały, chcą kochać i nas kochają. Chcą być kochane. Tylko to boli, bo fundament związku jest zachwiany i ciężko jest zachować równowagę. Przecież kiedyś pokochały nas te osoby takimi jakimi byliśmy nie innymi. Śmiem myśleć, że duża większość z nas nic nigdy nie wiedziała o jakiejkolwiek chorobie psychicznej, drzemiącej w nas a może i w partnerach naszych też to drzemie? To, że osoby tu piszą nawet najgorsze rzeczy, świadczy o ich miłości do swoich partnerów. Dlaczego? bo nie są im obojętni!!!!! tak, dlatego szczęśliwcami są Ci, którzy mają takie bliskie osoby. Jest to podstawa inna sprawa co z tym zrobimy sami - jest punkt wyjścia i co dalej brniemy w maraźmie czy zaczynamy budować choćby wspólny "szałas". Podziwiam te wszystkie osoby, które w jakikolwiek sposób walczą o swój związek, swoją godność. Myślę, że Bóg ich wspiera i pomoże dostrzec światełko w tunelu. Mam swoją opinię na wiele zachowań w tym temacie, jednak czasem już odpuszczam bo nie wiem jak ja bym się zachował będąc po drugiej stronie.

Sorka za przydługawy wykład ale jakoś tak wyszło Pozdrawiam Tomek

/ ! dziękuję za wszystkie odpowiedzi: iren, mare, jupiter /

Słowa, że tylko chory sam może sobie pomóc, są bardzo mądre. Siłą nie można nikomu nic dać.

To że ja podjąłem leczenie, wynikło w dużej części ze zrozumienia jak wiele straciłem ze względu na chorobę i ile cierpienia mi to przyniosło. Świadomość, że krzywdziłem innych przychodzi z czasem i jest znacznie trudniejsza, istnieje coś takiego jak - często skrajny - egocentryzm u chorych na chad. Myślę, że to wynika z braku gotowości do zmierzenia się z odpowiedzialnością za wszystko co robili w czasie manii. Często wracając do wspomnień z manii - ma się jakby poczucie "to nie byłem ja / to nie byłem prawdziwy ja / to były symptomy - byłem bezsilny / nie byłem poczytalny / świat powienien zrozumieć i wybaczyć". Prowadzenie rachunku krzywd i zawsze pamiętanie kto i jak mocno ich dotknął jest normą, a to jak oni ranili innych jest trudne. Przynajmniej dla mnie było i jest.

Leczenie to trudna droga. Farmakologia jest niedoskonała - zwłaszcza jeśli chodzi o depresję. Psychoterapia jest w wielu miejscach niedostępna. Dostęp do __podstawowej__ formy terapii - terapii przez pracę - znacznie utrudniony. Jak wytłumaczyć przyszłemu pracodawcy luki w CV ? Ile istnieje w Polsce programów aktywizacji społecznej/ zawodowej/ pomocy w powrocie do szkoły, którą (tak było u mnie) rzuca się ze względu na poczucie bezsensu/ depresję (lub w manii). Przyjaźnie i wszelkie sygnały wsparcia z zewnątrz, często nie docierają, bledną. W depresji (która jest ABSOLUTNYM SEDNEM choroby - epizody manii są rzadkie i łatwe do wyleczenia - depresja to codzienność) człowiek oddala się od świata. Jeśli chodzi o stygmatyzację społeczną jesteśmy dekady do tyłu, jeśli porównać to z zachodem. W telewizji słowo psychiatra pojawia się w dwóch przypadkach : 1. polityk opcji A, mówi że polityka opcji B należy wysłać do psychiatry, 2. ktoś z poważnymi zaburzeniami osobowości popełnia jakąś zbrodnię i słyszymy, że przebywa obecnie w szpitalu psychiatrycznym. Nie ma żadnych chorych bohaterów pozytywnych - artystów / aktorów / muzyków, którzy otwarcie mówią o swojej chorobie, kogoś takiego jak Stephen Fry (youtu.be/DVcOPNdBL9w) w Anglii, albo Sinead O'Connor, Beth Hart (youtu.be/DtQO1cpyRvQ).


Znowu długi post :-/
To tyle na razie.
Piotr

Nikt otwarcie o swojej chorobie nie mówi ......to w dalszym ciągu jest temat tabu ....i wstyd...mój znajomy ostatnio trafił do szpitala psych. a rodzina prosi żeby nikomu nic nie mówić, że on zachorował i to w dodatku psychicznie.......a przecież niektórzy mają doświadczenie i mogliby bardzo pomóc, przecież to choroba jak każda inna....ja dawno temu pomoc i wsparcie otrzymałam właśnie od ludzi obcych...tak bezinteresownie.
Na pewno trzeba o tym mówić, pomagać innym i sobie dać pomóc.....

Więcej zdziałamy miłością niż ......ale jak ważne jest żeby chory sie leczył....

Piotr tak trzymaj...

Ja jeszcze dodam że warto się leczyć jeszcze dla jednej sprawy ... dla kasy.....jesteś młody.....a pracować trzeba
musisz mieć co najmniej 25 lat składkowych żeby otrzymać emeryturę...nie wiem ile trzeba przepracować żeby dostać rentę....wiec przy pomocy leków jakoś będziesz żył i pracował....powodzenia...

no u mnie odczuwam ocieplenie ja cię kręcę byleby nie spieprzyło się