Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, mam problem, wydaje mi się, że poważny.
Od jakiegoś czasu (dość długiego czasu, ale nie pamiętam od kiedy) dziwnie się czuję i zachowuję. Już kiedyś miałam problemy z opanowaniem złości i agresji, cięłam się, ale minęło.

Teraz jest mi źle. Tak po prostu. Nie mam na nic ochoty (ale nie zawsze), ciężko mi się skupić na wykonywanej czynności, nie potrafię się zebrać, żeby wykonać coś od początku do końca w normalnym czasie. Nawet jeżeli sama chcę to zrobić (np. ostatnio u narzeczonego na wsi robiłam karmnik) szybko się zniechęcam, złoszczę jak mi coś nie wychodzi.
Często kłócę się z narzeczonym, nawet o drobiazgi. Denerwuje mnie np. to, że on nie domyśla się o co może mi chodzić (gdy analizuję to "na zimno" widzę absurdalność swojego zachowania). Coraz częściej drę się na niego, nawet biję go. Nie tnę się już ponieważ z dawnych lad zostały mi blizny, ale np. jak jestem wściekła potrafię bić się pięściami po głowie, udach lub gryźć palce.
Kilka razy było tak, że zdenerwowałam się o to, że mój narzeczony chce iść spać i zatruwałam mu pół nocy chodząc po pokoju, szczypiąc go, bijąc, płacząc itp.
Często czuję taki jakby niepokój, to tak jak np. się wchodzi do ciemnej piwnicy i pojawia się takie uczucie w klatce piersiowej. Często mam tak w ciągu dnia, ale zazwyczaj wieczorami przed snem.
Co do snu - wieczorami nie mogę zasnąć, przewracam się po łóżku nawet przez kilka godzin, za to rano nie mogę wstać i przez cały dzień chce mi się spać. Kilka razy w wolne dni spałam przez około 15 godzin i wstawałam niewyspana i wściekła. Jak śpię po 8 godzin też tak mam. W sumie ile bym nie spała to się nie wysypiam.
Do tego boli mnie kark, nie wiem czy to może być na tle nerwowym?
Paznokci już nie obgryzam bo mi szkoda, ale skórki... szkoda gadać.
Bardzo łatwo mnie urazić, łatwo płaczę.
Narzeczony ze dwa razy mi oddał jak go biłam, a właściwie nie oddał tylko np. wykręcił ręce, wtedy płakałam i tak obracałam sytuację że w efekcie to on pierwszy mnie przepraszał.
Poza tym zachowuję się jak dziecko. Często się obrażam, złoszczę jak nie dostaję czego chcę. Mam silną potrzebę bycia tuloną, głaskaną. Potrzebuję też wielu pochwał - jak zrobię coś dobrze nawet coś zwykłego, prostego to chcę żeby mnie chwalono tak jak dziecko. Np. za posprzątanie pokoju itp. Najgorzej jest z moją złością, agresją i obrażaniem. Aż mnie wstyd łapie jak pomyślę ilu wyzwisk dziennie używam wobec narzeczonego.
Potrafię się zawiesić i np. przez dłuższy czas tak "wisieć". Rano nie mogę wstać z łóżka nawet jak już nie śpię - po prostu jakbym była nieziemsko leniwa.
Z zewnątrz nie wyglądam na taką osobę, wie o tym mój narzeczony i trochę babcia, z którą mieszkamy, ale coraz więcej osób zauważa moją szybką irytację wszystkim. Jednak to co najgorsze we mnie jest jeszcze ukryte.
Z ojcem alkoholikiem kontakt mam po dziś dzień - co tydzień robię mu zakupy - pije do dziś.
Boję się, że zawalę swoje życie. Kiedyś chodziłam do pracy na 9, teraz dobrze jest jak dowlekę się na 10-10:30. Pracuję na umowę zlecenie w firmie mojej mamy więc uchodzi mi to na sucho, ale jak długo?
Tylko, że mi się po prostu nic nie chce. Mogłabym cały dzień leżeć i dosłownie nic nie robić.

Ale nie zawsze tak jest- potrafię się bawić, cieszyć, ekscytować, być szczęśliwa. Może nie często, ale jednak. Więc jak to ze mną jest?

jakbym o wszystko czytała o sobie,tez tak miałam i czasami jeszcze wraca ale mniej...nie będę sie rozpisywała o swojej przeszłości bo juz niektórzy to na pamięć to znaja.Sporo się działo w moim życiu aż 3 tyg temu dostałam kolejny antydepresant i jest poprawa.Czuję się o niebo lepiej,jestem spokopjniejsza.Idż kochana do psychiatry,pogadaj i wygadaj sie do fachowca.Jestem pewna że ci pomoże i pobierzesz sobie trochę leku i przejrzysz na oczy zobaczysz świat w innych kolorach,polecam,nie męcz się bo szkoda życia,trzymaj się i iz do lekarza,proszę ci e-monika