Forum: Zaburzenia psychiczne

Dzień dobry wszystkim!
Przeepraszam, jeżeli wybrałam złą kategorię a forum, ale jestem swiezakim i potrzebuje pomocy.
Mam obecnie 25 lat. Historia zaczyna się od diagnozy Hashimoto i celiaki 2 lata temu. Byłam wrakiem człowieka wg badań. Ważyłam wtedy 48kg (160 cm wzrostu). Celiakia wiąże się z rygorystyczną dieta bezglutenową którą zaczęłam stosować. Równocześnie rezygnując z glutenu, zrezygnowałam z musu z części niezdrowego jedzenia.
Przy okazji rozpoczęłam nową pracę i korzystałam z opcji Multisport więc za darmo chodziłam na fitness ok 2-3 razy w tygodniu.
Nie miałam problemu ze swoim ciałem, nie uważałam nigdy siebie za grubą.
Jakoś od jesieni zupełnie nieświadomie z braku czasu przestałam jeść 2 śniadanie. Zmniejszając przy okazji porcje obiadu i kolacji. Od ok 3 miesięcy, zaczęłam zwracać uwagę na ilość kalorii itp. Chyba presja fit blogów wpłynęła też na mnie.
Nigdy nie stosowałam środków przeczyszczających. Jedzenie wyrzuciłam tylko jak coś się zepsuło.
Przedwczoraj się zważyłam 41 kg. Dużo za mało. Kiedy popatrzyłam na spokojnie w lustro zobaczyłam taką chudzine, że aż przykro.
Wiem że muszę więcej jeść i moim celem jest 45-48 kg. Wczoraj już zjadłam zdecydowanie więcej i nie mam zamiaru wracać do tamtych mini porcji.
Czy myślicie, że ze wsparciem chłopaka i mamy dam sobie radę? Nie ukryłam przed nimi tego, że naprawdę się przestraszylam swojej wagi (chociaż kiedy ważyłam 44, potem 43 a oni zwracali mi delikatnie uwagę, jeszcze wydawało mi się, że wszystko jest ok...)
Czy to już anoreksja? Czy powinnam udać się do psychologa? Czy spróbować zawalczyć sama?
Dziękuję Wam za pomoc, jeżeli zechcecie odpowiedzieć.
Pozdrawiam

To już anoreksja i powinnaś iść do specjalisty jednak,bo nie zaszkodzi poradzić się fachowca a mama i chłopak będą dodatkowym wsparciem dla Ciebie.

Dziękuję za Twoją odpowiedź
Czy powinnam udać się do psychologa, psychiatry czy dietetyka na początek?
Dziękuję
Pozdrawiaam!

Najpierw idz do psychiatry a on da Tobie skierowanie do psychologa a do dietetyka już teraz możesz iść.Staraj się jednak jeść po trochę.Nie wiem nic o anoreksji ale psychiatra napewno Tobie powie co masz robić i bądz z nim szczera.Masz mamę i chłopaka,którzy Cię wspierają i napewno będzie Tobie łatwiej przez to przejść

Moim zdaniem to nie jest anoreksja ale sygnaly ostrzegawcze ze moze do niej dojsc w niedlugim czasie. Trzeba wykonac rozne badania. Moge wspomniec ze ja majac lat 28 wazylam 42 kg i zaszlam w ciaze i przytylam w ciazy 20kg przy porodzie a pozniej po porodzie szybko waga spadla. Kazdy ma rozny metabolizm. Proponuje przestac intensywnie cwiczyc i zaczac troche jesc tluszczyku jesli badania beda ok

Lepiej się przebadać. Nawet profilaktycznie!

Cyt.:''Wiem że muszę więcej jeść i moim celem jest 45-48 kg. Wczoraj już zjadłam zdecydowanie więcej i nie mam zamiaru wracać do tamtych mini porcji.'' - i po tym mogę wysnuć wniosek, że nie masz anoreksji i nie potrzebujesz psychiatry. Jeśli potrafisz bez oporu psychicznego zwyczajnie zwiększyć sobie kaloryczność pożywienia, by dobić do prawidłowej wagi, nie ma żadnego problemu. Natomiast, na pewno polecałabym Ci odwiedzić dietetyka, ponieważ przy konieczności eliminacji pewnych produktów z diety, trudno jest samemu ułożyć sobie jadłospis tak, by spełniał zapotrzebowania organizmu (nie tylko pod względem kalorii, ale i składników odżywczych).