Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam wszystkich jakiś czas temu dowiedziałam się o dysmorfofobii. Zaczęłam się wgłębiać w ten temat i zobaczyłam, że wszystkie jej objawy idealnie pasują do mnie. Zawsze myślałam, że to po prostu niska samoocena i faktyczny problem mojej brzydoty. Jest dużo przykładów, kiedy one się ujawniają. Towarzyszą mi od rana do wieczora. Czasami jest lepiej, czasami przez cały dzień potrafię płakać, przeglądać się w lustrze lub innych tego typu rzeczach i najgorsze- zawsze sięgam po telefon i przyglądam się innym dziewczynom w moim wieku na różnych portalach. Raz zdarzyło się tak, że najzwyczajniej mówiąc wystawiłam swojego chłopaka- tz miałam do niego iść, ale przez to, że od rana leżałam zapłakana i użalająca się nad swoim wyglądem, nie miałam nawet siły wstać z łóżka. Jeśli jestem w domu co jakiś czas zerkam w lustro skupiając największa uwagę, na te rzeczy, które wg mnie są najbrzydsze w moim wyglądzie, natomiast będąc np w szkolnej łazience, odwracam wzrok od luster, nie chcąc patrzeć na swoją brzydotę.
Ostatnio byłam z koleżankami na mieście i robiłyśmy sobie zdjęcie na pomniku Adama Mickiewicza ( usiadłam na najwyżej partii, jakoś 2m nad ziemią) i czułam się jakby cały rynek patrzył na mnie i myślał, jak taka brzydka osoba może w ogóle wychodzić z domu. Kolejnym przykładem jest to, kiedy mój chłopak przygląda się mi i mówi, że jestem piękna. Wkurzam się wtedy i mówię mu, żeby przestał albo żeby się ze mnie nie śmiał. Wymieniłam teraz tylko kilka przykładów. Czy to są początki dysmorfofobii, czy po prostu wyolbrzymiam podpinając moje zachowanie pod to zaburzenie ?

Trudno jest diagnozować na odległość, ale Pani opis faktycznie bardzo przypomina to, co mówią pacjenci cierpiący z powodu dysmorfofobii. W dysmorfofobii można zazwyczaj skutecznie pomóc - odpowiednio dobranym leczeniem. Dlatego myślę, że warto drążyć ten temat.

Michał Feldman

Faktycznie, wiele osób, słysząc skargi osób chorych na dysmorfofobię, nazywa je pustymi, próżnymi, kompleksami.
Warto jednak komuś bliskiemu zaufać i powiedzieć, że ma Pani te myśli i że BYĆ MOŻE to dysmorfofobia. Wsparcie Bliskich, mimo że nie leczy choroby i nie zmniejsza nasilenia objawów, może bardzo pomóc w walce z nią. Trzeba spróbować.

Michał Feldman