Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam f25. Ostatnio biore spora dawke (250mg) anafranilu, neuroleptykow ani stabilizatorow juz nie biore. Od kilklu dni czuje sie wrecz fantastycznie, kocham caly swiat, malo spie, ale sporo jem, znowu mam marzenia, plany na przyszlosc, chce wychodzic do ludzi, jestem tak szczesliwa ze prawie placze z radosci. Nie czulam sie tak od ponad 3 lat. Zastanawiam sie tylko czy to naturalny stan czy juz jakies cos hipomaniaklane. Dodam ze przez caly okres liceum czulam sie tak swietnie jak teraz. Myslicie ze to juz ChAD-owe to moje zachowanie i uczucia?????

to na bank zaczyna się zwłaszcza że mało śpisz lec do lekarza zanim rozwinie się na dobre bo potem może być za póżno a po manii zawsze przychodzi depresja

pozdrawiam
Doświadczona

Za poźno... Wczoraj dowiedzialam sie cos co mnie zszokowalo i zalamalo, znowu mam faze depresji Nie nacieszylam sie wiec zbyt dlugo hipomania....

czesc... jesli moge spytac... co takiego sie stalo?? jak sie teraz czujesz??
pozdrawiam

Dowiedzialam sie ze chlopak ktorego kocham i z ktorym wiazalam nadzieje bedzie mial dziecko z inna To wywolalo u mnie szok i depresje.

wiesz, kiedys spotykalam sie z chlopakiem...bylismy ze soba rok....on byl zonaty, ale obiecywal, ze bedziemy razem, mowil, ze nie kocha zony, ze z nia nie sypia..ze mnie kocha najbardziej na swiecie.. jakis miesiac po tym jak powiedzial mi, ze od dawna nie sypia z zona okazalo sie ze jest ona w piatym tygodniu ciazy...myslalam, ze sie przewroce jak to od niego uslyszalam... ale wydawalo mi sie ze tak bardzo go kocham, ze bylam w stanie mu wybaczyc i dalej to ciagnac.... pozniej na szczescie poznalam KOGOS, kto totalnie odmienil moje zycie...dzieki NIEMU zerwalam tamta znajomosc i potrafilam o nim nie myslec... tylko, ze wiesz co?? nie potrafilam docenic MILOSCI, ktora spotkalam i skrzywdzilam MOJEGO KOCHANEGO, dzieki ktoremu zmienilo sie moje zycie..
zycie w ogole jest takie przewrotne...zawsze jak juz mysle, ze sie ulozy, ze bedzie lepiej, to...wszystko jest jeszcze gorzej...ale moze wlasnie na tym polega nasze zycie?? zebysmy nieustanni cierpieli?? czasami sie juz w tym wszystkim gubie...