Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Witam. W tym wątku chcę opisać moją sytuację psychiczną, gdzie podejrzewam się o tę chorobę.
Myślę, że mam ją już od bardzo dawna. Życie nigdy mi nie pobłażało (głównie to jest zła sytuacja rodzinna, alkoholizm), zamykałam się w sobie, by po iluśtam tygodniach znowu tryskać energią, kochać świat, a potem znowu wpadać w nienawiść. Już od gimnazjum robię tak, że gdy ktoś za bardzo się zbliży i wie zbyt dużo, nagle zaczynam go wyzywać, jechać po nim, choć go kocham/bardzo lubię/jestem zakochana. Czuję się, jakbym nie miała uczuć, że przez to wszystko, co mnie spotkało, zniszczyłam je. Czuję się wybrakowana i wypruta mimo młodego wieku (niby to w okresie dojrzewania normalne, ale chyba nie już jako dziecko?), patrzę na świat tylko i wyłącznie jaki jest. Jakby było we mnie kilka nieopanowanych osób i robiły rzeczy, które wiem, że są złe.
Zazwyczaj znajomi mówią mi, że mam świetny charakter, *** się, koleżanki uwielbiają. Jeśli już jakaś koleżanka lub kolega mi się spodoba i postanowię na coś więcej lub po prostu na przyjaźń, po jakimś roku koleżankę odpycham, a z facetem zazwyczaj jest tak, że on ma uczucia, chce uczuć, zaczynają się ciągłe kłótnie, za które ja najczęściej od razu przepraszam, bo widzę swój błąd i czasem zapłaczę, ale nadal się zamykam.
Nie czuję nawet żadnego popędu, nie wiem po co się zgadzam na te związki. Mam dość sama siebie, chciałam już wcześniej coś z tym zrobić, ale mam pełno skrajnych uczuć względem jednej, najmniejszej rzeczy i zmieniam o niej zdanie co rusz. Nie jestem w stanie nic robić (bardzo lubię rysować, malować, ale czuję jakąś blokadę w sobie), boję się chodzić na treningi (które bardzo lubię, to jedna z niewielu rzeczy, która robi, że jestem naprawdę szczęśliwa).
Może to nie choroba, tylko po prostu taki typ, że nie mogę mieć nikogo bliskiego?

Idź do specjalisty. Nikt przez internet Cię nie zdiagnozuje. To powinien być koniec tego tematu. Wybacz, ale po pierwszym zdaniu, że podejrzewasz u siebie tę chorobę, nie chciało mi się dalej czytać.
Przed zgłoszeniem się do psychiatry, nie opisywałam swojej historii na forach internetowych, tylko zapisałam się do lekarza. Bo już witki opadają.

Byłam właśnie dzisiaj u psychiatry, kilka zdań wymienionych, około 5-10 minut, już jak wchodziłam, to pani wypisywała receptę na antydepresanty. Nie mam czasu i pieniędzy na szukanie idealnego psychiatry.

Jeżeli zależy Ci na zdrowiu, to jednak powinnaś poszukać innego. Na NFZ też są dobrzy specjaliści. Trochę może się czeka ale warto spróbować, bo ten jak widzę tylko czeka na kasę. 5-10 minut z wypisaniem recepty, to nie żadna pomoc.

No to specjalista musi stwierdzić co Ci jest. Ale to co piszesz to tak jakbys opisywała dziewczyne z którą byłem. Prawie wszystko z opisu pokrywa sie z jej zachowaniem i z tym co o sobie mówiła.