Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Hej, na początku grudnia miałem ciężką próbę samobójczą, a przynajmniej tak twierdzili lekarze. Powód? od paru tygodni nie byłem sobą, miałem wrażenie jakbym słyszał jakieś nakazujące głosy jakkolwiek to nie brzmi, wolałem nie żyć niż cały czas walczyć ze samym sobą, miałem nawet wrażenie jakbym nie był sobą bo nigdy nie miałem myśli samobójczych a w tamtej chwili miałem wrażenie jakbym po prostu nie był sobą. Najpierw wylądowałem na oddziale toksykologicznym, stamtąd przewieziono mnie na psychiatrie z podejrzeniem psychozy bliżej nie określonej. Po dosłownie parunastu minutach w tym szpitalu miałem ochotę stamtąd uciec, wszystko co mnie tam spotkało po prostu mnie przerażało, ludzie, wygląd tego szpitala, chciałem wiec jak najszybciej opuścić to miejsce. Już na pierwszej rozmowie z ordynator zacząłem negować występowanie jakichkolwiek halucynacji, po prostu się tego wyparłem i zarzekałem się, że jestem osobą zdrową. Zgodziłem się nawet na psychotest który robiłem mniej więcej 3-4 godziny ponieważ mam problem z koncentracją. Miałem podwyższoną skale kliniczną przy schizofrenii i psychopatii. Psycholog powiedział, że to niczego nie potwierdza ale i niczemu nie przeczy. Po pięciu dniach chodzenia uśmiechniętym po korytarzu i sprawiając wrażenie osoby bez żadnych problemów, wśród pacjentów starałem się zachowywać normalnie (zazwyczaj gdy jestem sam lubie mówić do siebie, zachowywać się dziwnie i czasami mam wrażenie jakbym słyszał jakieś głosy), po piątym dniu obserwacji wypisałem się na żądanie, nie robili żadnych problemów, a na karcie wypisu wpisali jedynie zaburzenia adaptacyjne I psychoza bliżej nie określona zdiagnozowana negatywnie. Czasami myślę, że popełniłem ogromny błąd aczkolwiek wolałem już walczenie z samym sobą niż pobyt w tamtym strasznym miejscu. Tutaj nasuwa się moje pytanie czy gdybym udał się do psychiatry prywatnie i był z nimkompletnie szczery to czy znowu wysłanoby mnie na obserwacje psychiatryczną I czy on w ogole ma takie prawo. W szpitalu ostrzegano mnie, że nie leczone jakiekolwiek zaburzenia mogą skończyć się tragicznie. Moglibyście mi coś poradzić bo już sam nie wiem co robić, byłbym bardzo wdzięczny i dziekuję za odpowiedzi.

Przepraszam, za dodanie kolejnego posta, chciałęm po prostu edytować poprzedni.

Ale MASZ WRAŻENIE ze słyszysz głosy czy po prostu je słyszysz? Bo to jest jednak różnica. Ja słyszę głosy w głowie, mam stwierdzona psychoze ale jeszcze nie byłam w szpitalu.

Słysze je, czasami samemu ciężko mi to określić a podczas próby samobójczej słyszałem głosy nakazujące jakbym nie był sobą i po prostu to zrobiłem. Po prostu nie chciałbym przeżyć kolejnej hospitalizacji i jestem ciekaw czy można jakoś inaczej zdiagnozować chorobę i potem przepisać leki albo jakoś inaczej. Dzięki za odpowiedź

a co Cię w tym szpitalu tak przerażało? sam fakt, że w nim jesteś, czy jego mały poziom humanitarności? jeżeli chodzi o Twoje pytanie, to pewnie można by było obejść się i bez niego, tylko musisz szczerze porozmawiać z lekarzem, powiedzieć mu, że już byłeś w szpitalu przez próbę samobójczą i dokładnie opisać mu objawy. Ja słyszę głosy, które każą mi zabić własną rodzinę, siebie również, ale nigdy mi nie przyszło do głowy, żeby się ich słuchać. Też nie czułam się sobą przez całe 3 lata, ale ja się temu poddałam, ty chciałeś z tym walczyć.
Zrób sobie w głowie listę rzeczy, dzięki którym warto jest żyć. To naprawdę pomaga, mam od 3 lat taką listę i tylko dzięki niej jakoś funkcjonuję. powodzenia Ci życzę i wytrwałości

Witam Cię!
Chciałabym się z Tobą podzielić swoimi myślami po tym jak przeczytałam o Twoich problemach. Przykro mi, że te wszystkie problemy Cię spotykają.
Jak wyszedłeś ze szpitala to wyszedłeś. Stało się, fakt i już. Wydaje mi się, że powinieneś znaleść sobie psychiatrę, któremu będziesz ufał i będziesz dobrze się czuł. Opowiedz mu o wszystkim. Z racji swojego zawodu on musi dotrzymać tajemnicy i może zrobić tylko tyle ile ty chcesz. Więc pomysł o indywidualnej terapii będzie dobry. Nie bój się, dobry specjalista pomoże Ci. Znam sporo ludzi, którzy mają ustawione leczenie farmakologiczne i sobie to bardzo cenią. Dochodzą do siebie i inaczej zaczynają postrzegać rzeczywistość, już tak nie męczą się ze sobą. Nie zostawaj z tym sam, potrzebujesz pomocy.
Powodzenia . Trzymam kciuki.

Pomoc u dobrego lekarza zawsze przynosci efekty, musi to potrwac ale warto.