Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

U mnie bywa z tym różne. Jak jest mania, hipomania to moi najbliżsi wychodzą z założenia, że jest dobrze, że wszystko wraca do normy. Biorę leki systematycznie dlatego moje objawy są nieco plytsze. Tym trudniej im zrozumieć, że to dalej jest choroba i że to też trzeba leczyć. Jak jest depresja to winią za to leki. Twierdzą, że są za silne. Wydaje mi się, że u większości jest takie podejście
Jestem taka, że nie lubię uzalac się nad sobą. Jednak nie jestem w stanie ukryć objawów choroby co często jest nie zrozumiałe. Jak to jest u Was?

Moja rodzina na w dupie mnie jak I moja chorobe.

Moja rodzina tez ma to gdzieś, żona co dzień mi powtarza że mam żółte papiery i powinienem się leczyć a dla rodziców hmmm raczej chyba sami nie wiedzą oco chodzi w tej chorobie wiedza tylko tyle że biorę psychotropy i po tym nie wolno pic alkoholu. A jak przychodzi hipomania to nikt o nic nie pyta jedziemy poprostu jakby nic nikomu nie było.

U mnie aż tak źle to nie wygląda. Nie mają w dupie tylko boli mnie to, że nie zainteresowali się definicją tej choroby. Czasami boli jak porównują moją chorobę do innych. Jak lekarz zaproponował kolejny pobyt w szpitalu to nie było z ich strony zachęty, odczuwam to tak: jak chcesz to idź... Elk95 może jakoś mogę Ci pomóc. To ciężka choroba i my chorzy wiemy jak cierpimy.