Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam!

W skrócie przedstawię moją historię.

2 lata temu chodziłem do psychologa (policja mnie odesłała po domowej awanturze, bo wyglądałem "jakbym coś brał" po tym, jak ojciec wyżywał sie na mojej matce). Psycholog po przeprowadzeniu badań stwierdził podejrzenie schizofrefii. Po kilku miesiącach zrezygnowałem z wizyt, bo użalanie się nad sobą w obecności kogoś innego było dla mnie megastresujące, poza tym nie miałem zaufania do psychologa.

Ostatnio nie zdałem pierwszego roku na studiach. Zacząłem się zastanawiać nad diagnozą psychologa i wyszczególniłem u siebie wiele objawów negatywnych schizofrenii:

1. ubóstwo mowy
2. pogorszenie wyników w nauce
3. apatia
4. nieuwaga
5. otępienie
6. zahamowanie ekspresji twarzy
7. trudność prowadzenia aktywności społecznej
8. wyobcowanie

W czasie krótkich, bo półrocznych studiów zdarzało się, że przez pół godziny siedziałem na ławce, zapominając, że mam w tym czasie zajęcia (fail), autobus uciekał mi kilkakrotnie tuż sprzed nosa (chociaż wcześniej na niego czekałem), gubiłem ciągle różne rzeczy (m.in. dowód osobisty, legitymację studencką, kartę egzaminacyjną, kartę kredytową, kartę SD, plecak, pieniądze itd.), gubiłem drogę w mieście, które dobrze znam.

Udałem się do psychiatry w tym samym ośrodku, w którym leczyłem się wcześniej. Stwierdził Pograniczne zaburzenie osobowości (borderline). Zdziwiło mnie natomiast, że przepisał mi olanzapinę (Zalasta), czyli lek stosowany w przypadku schizofrenii - jak to sam powiedział - na poprawę koncentracji.

Postanowiłem sprawdzić w wikipedii, jakie są objawy borderline. Kilka z nich występuje u mnie:

ciążenie ku erupcjom gniewu lub gwałtowności, połączone z niezdolnością do kontrolowania wynikającego z tego wybuchowego zachowania

trudność utrzymania jakiegokolwiek kursu działań, który nie wiąże się z natychmiastową nagrodą

niestabilny i kapryśny nastrój

1. Zaburzenia w obrębie i niepewność co do obrazu ja (self image) oraz celów i wewnętrznych preferencji (włączając seksualne).

Nie wiem czy to się zalicza do tego punktu, ale marzę często o tym, żeby zmienić płeć, żeby się zaspokajać seksualnie w samotności. Często zmieniam swoje cele, nie potrafię skończyć jednego, a zabieram się za coś innego. Nie jestem pewien kim chciałbym być w przyszłości (informatykiem, biznesmenem, gwiazdą rocka?).

2. Nadmierne wysiłki uniknięcia porzucenia.

Dam przykład - potrafię grać z kolegami w piłkę, ale kiedy zapraszają mnie na piwo to odmawiam, znajdując różne przekonujące wymówki. Wolę przejść kilometr w stronę zegara w miejskiego, niż spytać się kogokolwiek o godzinę. Nie rozmawiam prawie w ogóle z kobietami, bo sprawa mi to niewyobrażalny ból psychiczny, stres utrzymuje się po krótkiej wymianie zdań nawet przez kilka godzin. Boję się, że ktoś mi powie prosto w twarz jakąś obelgę, a ja nie będę mógł się przed nią obronić, bo w takich sytuacjach nie potrafię niczego powiedzieć. Nie angażuję się w przyjaźnie, tylko płytkie znajomości oparte o wspólne hobby. Jeżeli ktoś przekroczy granicę, wtedy zrywam kontakt. Hipotetycznie zakładam, że każdy człowiek mnie nienawidzi, a jeżeli przejawia sympatię, to robi to fałszywie, żeby osiągnąć jakiś cel moim kosztem.

3. Powtarzające się groźby lub działania o charakterze autoagresywnym (self-harm).

Zdarza mi się czasem bić się po twarzy w samotności.

4. Chroniczne uczucie pustki.

Czym jest uczucie pustki? Czasem dopada mnie nuda tzn. nie mam na nic ochoty, wtedy leżę w bezruchu i nawet o niczym nie myślę. Potrafię się czasem tak wyłączyć, zagłębić w myślach, że świat zewnętrzny dla mnie nie istnieje.


Zrezygnowałem z leczenia psychiatrycznego. Lek Zalasta powodował u mnie kolosalne zmęczenie i wydłużenie snu o kilka godzin. Chociaż rozmowa z innymi stała się mniej stresująca. Zrezygnowałem z wizyt u psychiatry, bo nie miałem zaufania do tego typu leczenia. Czy to jest powszechne, żeby przepisywać olanzapinę na borderline? Nie spotkałem się z tym, żeby ktokolwiek dotknięty tym zaburzeniem stosował ten lek. A może po prostu nic mi nie dolega, tylko psychiatra podjął nieprawidłową diagnozę.

Gdybym nawet miał pograniczne zaburzenie os., to ma ono swoje plusy np. zdolność do unikania rozczarowań w życiu. Jednak z drugiej strony niedługo rozpoczynam studia z informatyki. Nie chciałbym, aby moje kłopoty z nauką się powtórzyły. Największym problemem jest dla mnie stres związany z przebywaniem z innymi w małej, nieanonimowej grupie i rozmową z obcymi ludźmi (koledzy z klasy, nauczyciel). Tego problemu chciałbym się pozbyć, bo mam dość ciągłego napięcia.
Teraz chętnie wróciłbym do leczenia, ale bardzo wstydzę się powrotu do poradni. Mam wrażenie, że lekarze nie chcą ze mną mieć w tej chwili do czynienia, bo jestem zbyt trudnym pacjentem. Przychodzę i odchodzę, zajmując im tylko czas, a nie ma z tego żadnych efektów.

Na pewno jesteś inny! Na pewno jesteś inny niż większość tzw. normalnych ludzi. Czy to schizofrenia czy borderline moim zdaniem trudno określić. Na pewno masz poważny problem. Lekarze to też tylko ludzie i nie są w stanie od razu postawić właściwej diagnozy a tym bardziej dobrać leki. Ja dosyć długo choruję na depresje. Kilka razy byłam w szpitalu psychiatrycznym /myśli samobójcze/. Zawsze po wyjściu ze szpitala odstawiam leki. Nie wiem czy robię dobrze czy zle . Myślę że każdy przypadek choroby jest inny.
Ewa.