Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

jestem mama tego chlopca,probuje znalezc jakiekolwiek porady ktore nam pomoga.mieszkamy w uk 4 lata.syn ma 17 czyli mial 13 jak wyjechalismy.zasiegnelismy juz porady psychologa i stwierdzil ze to nie depresja ale jego okres dojrzewania,buntu,niskiej samooceny,obawy ze sobie nie poradzi.na to wszystko zlozylo sie wiele czynnikow a glownym factorem jest wyjazd z polski.nie dosyc ze musi stawic czola wewnettrznym rozterka i burzy hormonow to jeszczeodnalezc sie w obcym dla niego srodowisku ktorego nie jest w stanie zaakceptowac.chodzi teraz do collegu,chodzi jak jest w stanie.nie wstrzelil sie w srodowisko,nie ma kolegow bo nie moze nikogo zaakceptowac a tym samym ni jego.jest samotny,zrezygnowany,nigdzie nie chodzi,zle sypia lub spi caly dzien,mowi ze jest brzydki a nie jest.jak mu pomoc przejsc przez to?bardzo sie martwie!nie chce chodzic do szkoly i pewnie zawali rok,ale trudno.zeby tylko lepiej sie poczul.on normalnie boi sie ludzi,dochodzi pewnie niepewnosc jezykowa a zbyt ambitny by sobie na to pozwolic.majchetniej siedzi przy internecie bo tam go nikt nie widzi i nie ocenia.boje sie ze to sie poglebia.p psycholg mowi zeby go poprostu wspierac i nie naciskac bo to tylko pogarsza sytuacje.wrocic do niej gdyby cos sie pogorszylo.co o tym myslicie?jakies opinie?

Zabrałaś mu 4 lata temu wszystko co było dla niego ważne i pewne.Teraz nawet za zarobione w UK pieniażki nie kupisz mu tego i nie naprawisz.

to czesc prawdy,to byla wspolna decyzja o przeniesienie centrum zycia do uk.w polsce nie mielismy nic i nic nie wskazywalo na to ze to sie zmieni.nie oczekiwalam krytyki lecz porady,momentami dobijaja mnie poczucia winy.syn jest typem wrazliwca i byc moze mialby podobne dylematy i problemy w kraju ale pewnie z innego tytulu.nadmienie ze pierwsze 2.5 roku tu to radosc i sukces,byl bardzo zadowolony,no ale to minelo!swoje rozterki i depresje tlumaczy niezadowoleniem ze swojego wygladu[uwaza ze ma since pod oczami i wszyscy to widza,ze jest nieladny i nie atrakcyjny,czego wczesniej nie widzial-a to uroczy i przystojny mlody facet]jego wyglad spedza mu sen z powiek,tlumaczenia nic nie daja.mowi ze pozatym nie ma zadnego problemu i w zyciu nie wrocilby do kraju.nigdy nie wspomnial nawet ze to wynik przeprowadzki wiec na milosc boska nie doluj mnie jeszcze bardziej!wlasciwie to co zrobilismy to z mysla o przyszlosci i dobra dzieci.tylko on sie ciezej moze adoptuje.

no to sie nie przejmuj komentarzami zlosliwcow skoro wiesz, ze nie w tym problem; a propos syna to specjalista powinien Ci powiedziec, ze pod tym co inni pozwalaja nam zobaczyc jest czasami drugie, glebokie dno

"na to wszystko zlozylo sie wiele czynnikow a glownym factorem jest wyjazd z polski.nie dosyc ze musi stawic czola wewnettrznym rozterka i burzy hormonow to jeszczeodnalezc sie w obcym dla niego srodowisku ktorego nie jest w stanie zaakceptowac.chodzi teraz do collegu,chodzi jak jest w stanie.nie wstrzelil sie w srodowisko,nie ma kolegow bo nie moze nikogo zaakceptowac a tym samym ni jego.jest samotny,zrezygnowany,nigdzie nie chodzi,zle sypia lub spi caly dzien,mowi ze jest brzydki "



Może ten pierwszy złośliwy komentator to uznał za przyczynę. Sama to napisałaś, a potem się obruszasz

Stand rigid for the next battle, peace means reloading your guns

Ale skoro byliście u psychologa, nie umiał pomóc? Wpłynąć jakoś na Twojego syna. Być może uznał, że ta sytuacja nie wymaga żadnej terapii, ale nie dał Wam żadnych wskazówek?

powiedzial ze nie moze pomoc,mamy go wspierac,nie ponaglac i z czasem powinno mu przejsc.mam nadzieje ze to wystarczy.ale ciagle sie martwie o te jego problemy z wygladem,mam tylko nadzieje ze z tego wyrosnie i przestanie sie na tym koncentrowac tak mocno,bo to naprawde ciezki okres dla niego