Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam wszystkich! mam18 lat. od roku cierpie na depresje. Leczylam sie ok 5miesiecy i pozniej sama odstawilam leki bo stwierdziłam,ze mi nie pomagają i przerzucilam sie na alkohol.. Wiem bardzo nieodpowiedzialnie postąpiłam, ale mi tak naprawdę już nie zależało na niczym bo przyjmowalam tyle leki a prawie wogole poprawy nie było.. Ludzie w depresji są przecież tacy obojętni na wszystko, ja własnie taka byłam i jestem..

Chcialabym abyscie mi cos poradzili co mogę zrobić z tym wszystkim i czy to aby napewno jest depresja. Juz nie mogę się męczyć nie daje rady, Rodzice uważają,że wszystko sobie ubzdurałam i nie mam tak naprawdę z ich strony wsparcia-depresje mialam stwierdzoną przez psychiatrę. Oto skutki mojej depresji które nie dają mi normalnie żyć i funkcjonować:

-silne napięcie w głowie, czasem jest takie,że mam takie coś jak ścisk szczęki.

-ciągle jestem zaniepokojona, boje sie. Zazwyczaj strach wywołuje u mnie to jak wypadnę przed ludźmi, czy bede miala z nimi o czym rozmawiać, w jaki sposob bede mowila i co, jak Oni mnie odbiorą przez to co mowie jaki bedzie ich wyraz twarzy zachowanie. Powiem szczerze mam okropne problemy z opowiadaniem czegos kiedys bylam rozgadana ciekawie opowiadałam i z sensem teraz coś mi się "przestawiło" i jest na odwrót. Zero racjonalnego myślenia, rozkojarzona, zero pamięci. Jakieś upośledzenie w kontaktach z ludźmi. Jak czasem coś powiem to niewiadomo skad i dlaczego, ni to śmieszne ni inteligentne. Jestem duchem daleko od ciała. Wyłącza mi się mózg i nie myślę nie słucham nie umiem się skupić. Dołuje mnie batdzo fakt zmiany która dokonała się podczas tej wstrętnej deprechy. Wcześniej wszystko wyglądało inaczej.Czasem z kolei całość odbija się w drugą stronę - wówczas jestem pewna siebie, agresywna i również całkowicie irracjonalna.

-wyniki w nauce padły mi strasznie. nIe moge sie skupic. nic sobie przypomniec ogolnie nic mi sie nie chce. nie zalezy mi. zreszta nie tylko nauka ale tez inne rzeczy ktore kiedys sprawiaja mi przyjemnosc mnie nie ciesza. Kochalam spotykac sie z ludzmi i rozmawiac z nimi a niestety teraz uciekam bo nie czuje sie na silach i sie boje. Oczywiscie przez to czuje sie samotna bo nikt nie bedzie sie narzucal jesli ktos ciagle odmawia spotkania etc. Stracilam umiejętność słuchania i logicznego myślenia, kojarzenia i ta nieszczesna zawodząca pamiec.

-Towarzysza mi hustawki nastrojow, napady złosci agresji.

Chcialabym z tym wygrac i walcze ciagle ale juz zaczyna brakowac mi sil bo czuje sie z tym troche sama. Kiedy mowie w domu,ze zle sie czuje każdy mowi" daj spokoj, nie narzekaj, nic Ci nie jest".

Chodzilam do psychologa jednak byl beznadziejny nic mi nie pomogl tylko jeszcze gorzej dolowal bo przez każde 3 kolejne spotkania mialam to samo i pol godziny kazdego spotkania bylo o specjalizacji pani psycholog wiec nie bylo zadnej terapi nawet. Teraz zapisalam sie do drugiej obiecala mi pomoc i naprawdę jest chętna do pracy. Od dzis zaczynam przyjmować leki. Macie jakies sposoby samoterapi depresyjnej? jak otworzyć się przed ludzmi i znow byc rozgadaną osobą? Moze znacie jakieś ćwiczenia na rozbudzenie mózgu do pracy aby lepiej funkcjonował?



pozdrawiam serdecznie!

Zastanawialam sie czy to wszystko nie wynika może ze stresu pourazowego.