Forum: Psychoterapia

Nie wiem od czego nawet zaczac i nie wiem gdzie szukac pomocy ;( boje sie udac do psychiatry bo sie wstydze i nie wiem co mam mowic i od czego zaczac boje sie ze sie rozplacze i nie bede w stanie nic mowic.. Latwiej napisac prawda. .. Albo ze lekarz bedzoe obojętny wypisze mi psychotropy i rachunek i dowidzenia... Otoz od dłuższego czasu a dokladnie od 2.5roku stracilam chec i sens zycia... Zachorowalam w wieku 17lat na nowotwor lagodny piersi (mimo ze lagodny to i tak sie zalamalam i boje sie i czesto mysle ze moge pewnego dnia dowiedziec sie ze jest rak ) mialam problemy hormonalne zaszlam w ciaze zaplanowana ktora miala uregulowac hormonya w nastepstwie wyleczyc mnie z nowotworonowotworu ale tak sie nie stalo niby chciana ciaza bo na poczatku chcialam ale pozniej bylo tylko gorzej noce nieprzespane ciezki porod i wiadomo jak to z malym noworodkiem bylam zmeczona zyciem i ta monotonia bez wsparcia bliskich bez przyjaciol. Przestalam wychodzic z domu zamknelam sie w sobie dzialam jak maszyna ciagle zajmujac sie dzieckiem domem i. Majac 19lat . wychodzac z domu nawet na zakupy czulam sie jak obca jakby kazdy mnie wytykal na ulicy palcami. Unikalam wyjsc Gdziekolwiek . wszystko odbija sie na moim zwiazku. Jest tragedia nazeczony mnie wspieral prosil bym sie wziela za siebie zebym szla do lekarza bo on tak zyc nie chce. (ja takze ale nie umiem przelamac sie by udac sie do lekarza) nasze zycoe imntymimntymne soesie rozsypalo nie ma miedzy nami nic gdy on odemnie oczekuje seksu ja znajduje na poczekaniu wymowke.mam wstret do wszelkich aktow tego typu obrzydza mnie sama mysl o seksie (nigdy wczesniej tak nie mialam) znienawidzilam zblizenia intymne. Nie mam pojecia co ze mna nie tak dlaczego tak sie zmienilam nie radze sobie juz sama z soba i mam od dluzszego czasu mysli samobojcze z ktorymi soboe kompletnie nie radze i nie wiem czy ktos jest mi w stanie pomoc i mnie nie wysmieje

Dodam ze bardzo szybko sie denerwuje jak mi cos nie wychodzi czesto placze bez powodow poprostu zaczne rozmyslac o wszystkim i mnie to dołuje albo najmniejsza uwaga do mojej osoby od kogos bliskiego i zamykam sie w lazience czy pokoju i sie zalamuje. Placze i mysle czy nie bedzoe lepiej odejsc

Witaj.Tu nie ma co do wyśmiewanie.Masz poważny problem i musisz się wybrać do psychiatry. To żaden wstyd, lakarz jak każdy inny. Jak się rozpłaczesz,to on to zrozumie, myślisz,że Ty jesteś jedyną co tak myśli? Lekarz nie z takimi miał doczynienia.Musisz iść tam po pomoc a najlepiej z partnerem,będzie Ci rażniej. Zobacz ile nas tu jest a ile nie wie o takich wątkach? Umów się na wizytę a z czasem będzie lepiej.Masz dziecko a ono chce mieć szczęśliwą mamę. Uwierz w siebie i nie zwlekaj z wizytą. Pozdrawiam.Runa

Staram sie ukrywac przed wszystkim to co sie ze mna dzieje ale nie jest latwo. Wiem ze musze znalezc w sobie te sile i odwage by udac sie do specjalisty dla siebie corki i nazeczonego.

Dobrze myślisz.Znajdź tą siłę,bo oni Cię potrzebują. Zrób to dla Waszego dobra i swojego zdrowia. Tak jak pisałam,idźcie razem,będziesz miała wsparcie u narzeczonego.On Ci pomoże w rozmowie. Trzymam kciuki. Powodzenia

Jestem osobą dorosłą po 40, rozumiem jednak Twoje obawy przed wizytą u lekarza psychologa. Miałam bardzo podobnie... Moje życie zmieniło się od kiedy przeszłam cykl spotkań z psychologiem... Dobry psycholog to nie zawsze ten za ktorego płacisz słone pieniądze, na NFZ też idzie znalezć dobrego fachowca. Dobry psycholog nie da Ci rozwiazania tylko pozwoli Ci je znaleźć. Trzymam za Ciebie kciuki i proszę idź do lekarza jak do chirurga ze złamanym palcem Ściskam! Szcześliwa mama to i szczesliwa cała reszta :-***

Nie daj się Kochana i walcz z depresją! To walka ktorą da się wygrać :-***