Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam.
Wszystko zaczęło się jakieś 4-5 lat temu. Do dzisiaj nie wiedziałem co może się ze mną dziać, nie umiałem nawet racjonalnie wytłumaczyć objawów, aż trafiłem na to forum.
Wcześniej wszystko tłumaczyłem jako dziwny stan, w którym cały otaczający świat wygląda nierealnie, jakbym oglądał film. Pojawiały się dziwne stany lękowe, wyolbrzymianie niektórych sytuacji, co doprowadziło do zamknięcia się na świat. Ciągłe negatywne myśli, że może wydarzyć się coś złego. Nie mogłem cieszyć się chwilą nie myśląc o tym co za chwilę się wydarzy lub może się stać, a wszystkie, nawet najmniejsze niepowodzenia sprowadzały się do ciągłego zastanawiania nad tym co się stało, jak temu zaradzić. Problemy rujnowały cały świat. Nawet wyjście wieczorem do pabu, czy na spacer stało się na tyle trudne, że stwierdziłem iż to nie ma sensu. Bałem się, że może wydarzyć się coś złego, ciągle patrząc na to jakby z boku.
Po tylu latach jakoś nauczyłem się z tym żyć, wiem czego unikać żeby czuć spokój. Lęki co prawda wracają a odczucia związane z tym, że wszystko jest jakby nierealne pozostały. Od dawna nie byłem na jakiejkolwiek imprezie gdyż nie czuję się tam dobrze przez wzgląd na lęki, staram się nie wychodzić z domu nocą, zajmować sobie czas żeby nie myśleć itp. Jednak czasem niektóre z tych rzeczy trzeba zrobić i lęki powracają.
Czy to derealizacja lub depersonalizacja??
Czy mogę coś na to poradzić??

WITAJ.
doskonale rozumiem to, o czym mówisz. żyłam w takim stanie przez długi czas, to były potężne stany lękowe, które doprowadziły mój system do takiego obciążenia, że przez kilka miesięcy cierpiałam na depresję i wpadłam w kompletną rozpacz. nie o mnie jednak.
co chciałam Ci napisać, to to, że naprawdę nie musisz tak żyć. masz zaburzenia lękowe, które można leczyć.
byłeś u lekarza kiedyś? u psychologa? wszystkie rozwiązania które stosujesz(nie wychodzenie, czujność, unikanie) mogą pozornie dawać spokój, ale w efekcie dobrze wiem, i Ty pewnie też, że to jest zniewolenie, a nie wolność. a można inaczej.
spróbuj lekarzy, nie bój się. tak myślę.
powodzenia!

No właśnie ci lekarze. Byłem u nie jednego. Nie umiałem do końca wytłumaczyć co się ze mną dzieje i spotykałem się albo z przepisaniem leków na depresję, które nie pomagały albo z wyśmiewaniem, że niby coś sobie wmawiam.

No niestety i tak się zdarza. choć z tym wyśmiewaniem to faktycznie kiepsko trafiłeś, mnie nigdy taka skrajność nie spotkała. musisz popróbować, poszukać, nie zniechęcać się. lekarze to też ludzie. w końcu trafisz na kogoś, kto dobrze Cię zdiagnozuje i będziesz mu umiał zaufać. polecam jednak nie tylko znaleźć dobrego lekarza, ale też być gotowym na to, by się otworzyć i oddać kontrolę. bo bez tego to kiepsko a jestem przekonana, że są dobrzy lekarze, sama mam to szczęście.

pozdrawiam!