Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam nadzieję, że nikt nie uzna tego za zaśmiecanie. Mam 30 lat leczę się na depresję, nerwicę i stany lekowe. Jakis czas temu poznałam faceta, wykształcony inteligętny, oczytany. Jednym słowem ideał. Po jakimś czasie przyznał, że leczył się na depresję. Jest opiekunczy, troskliwy. Dogadujemy sie jest jak w bajce. Około miesiaca temu zerwał, ze mną bo stwierdził, że nie jest w stanie mnie uszczęśliwic, jestem za dobra dla niego i nie zasługuje na mnie. Bardzo długo z nim rozmawiałam, okazało się, że odstawił leki bez wiedzy lekarza, miał krysys przeszliśmy jakoś przez to byłam silniejsza byłam w stanie go wesprzec. Ostatni tydzień to były moje hustawki nastrojów nic mi sie nie podobało, aż znowu oznajmił, ze to nie ma sensu. Zasługuje na kogos lepszego, kto będzie się mna opiekował, adorował. wywlukł to, że to ja o niego walczyłam a nie on o mnie. Stwierdził, że nie potrafi się zaangażowac emocjonalnie i jestem przy nim nie szczęśliwa. Rozmowa nic nie dała. Wrócił do domu i za chwilę był telefon czy bezpiecznie dotarłam. Proszę mnie nie wziąśc za histeryczkę, która uczepiła się chłopa i nie chce odpuścic ale wiem jak dobrze bylo między nami, że warto dalej budowac ten związek . Człowiek, który nie potrafiłby się zaangażowac, emocjonalnie nie troszczył by się o mnie moje zdrowie i nie martwił . Jego kolejnym argumentów było, że nawet mi kwiatka nie kupił, przytoczyłam w odpowiedzi, że naprawil mi aparat a kwiatek uschnie. Proszę powiedzcie, mam usunac sie w cień czy jednak zacisnac zeby i traktowac to jako kolejne załamanie.

Witaj...
To jest bardzo trudna decyzja którą musisz podjąć sama......niestety pamiętaj że do tanga trzeba dwojga........depresja jest bardzo ciężką choroba........musisz sobie zadac pytanie czy poradzisz sobie z jego choroba, jeśli Ty sama również będziesz miała dołek.......życzyła bym Ci aby Wam sie poukładało i było jak najlepiej......ale ta choroba ma różne oblicza.......i podejrzewam że za każdym razem jak będzie miał dół, to będzie chciał odejść........żeby Ciebie nie ranić.......pozdrawiam i pisz co zamierzasz......Renata

Dziekuję za odpowiedź. Zdaję sobie sprawę, że taki zwiazek jest trudny wiem tez, że ile razy ja potrzebowałam bliskiej osoby miałam rodziców i przyjaciół. Wsparcie jest najwazniejsze dlatego chciałabym mu je dawac. Wydaje mi się, że z czasem jak będzie źle nauczy się ze mną o tym rozmawiac a nie uciekac. Przynajmiej taką mam nadzieję . Jutro mamy się spotkac, bo "nagle" wszystko co mozliwe zepsuło mi sie w domu a przeciez nikt inny mi tego nie da rady naprawic.

Mam nadzieję że wszystko sie ułoży i będzie dobrze.......bez względu na to co zrobisz jestem z Tobą......pozdrawiam

Dzięki myślę, że powinno bo racjonalnych powodów do rozstania nie ma oprócz tych wyimaginowanych

Trzymam kciuki aby sie ułożyło.......pisz jak sie sprawy maja......pozdrawiam