Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 22 lata i jestem gejem. Swoją orientację odkryłem dość późno - miałem 18 lat - i od tamtej pory nie byłem w żadnym związku. Zupełnie nie mam powodzenia u mężczyzn, którzy mi się podobają - moja uroda nie pasuje do kanonów obowiązujących w tym środowisku i nawet pomimo pracy nad sobą nic się nie poprawiło. Mam trądzik, który najprawdopodobniej będzie ze mną jeszcze długo. Trenuję na siłowni, ale nadal wyglądam grubo i nieatrakcyjnie. Krótko mówiąc, mam problemy z akceptacją swojego wyglądu - wiem, że jeszcze potwornie dużo pracy przede mną - chociaż czasem potrafię sobie powiedzieć, że jestem przystojny. I stąd przyszło mi do głowy pytanie o dysmorfofobię. Nie mam problemów z interakcją społeczną, nie unikam ludzi z powodu wyglądu, ale z desperacji i frustracji miewam dziwne zachowania jak np. "sprawdzanie" swojej atrakcyjności zakładając konta na portalach do kontaktu z innymi gejami. Oczekuję miłych wiadomości, oraz reakcji na nawiązanie kontaktu - najczęściej bezskutecznie. Co więcej, podobam się tylko facetom brzydkim, nieatrakcyjnym, desperatom i in., czego nienawidzę - zawsze doprowadza mnie to do smutku i złości. Nie mam najmniejszej ochoty dawania szansy komuś kto mi się nie podoba. Dodam też, że ciągle porównuję swój wygląd do innych i nierzadko oceniam z góry, że nie mam u kogoś szans, czyli u większości. Czy objawem dysmorfofobii może być szukanie partnera znacznie atrakcyjniejszego od siebie i jednocześnie całkowite odrzucanie tych, którzy są mną zainteresowani, ale gorzej wyglądają?

Do tego dochodzi idealizowanie życia emocjonalnego i seksualnego tych przystojniejszych, uczucie ciągłego bycia "pod kreską", "przegrywem" w jakimś hipotetycznym "rankingu atrakcyjności". Ponadto, miewam myśli samobójcze (obawiam się, że nigdy nie znajdę partnera, a cała sytuacja jest dla mnie upokarzająca) oraz te o zmianie orientacji.

Moi znajomi mówią mi, że mój wygląd w ostatnim czasie się poprawił, że przesadzam w skupianiu się na wyglądzie swoim i innych. Jednak u mnie cały problem polega na tym, że ja "jakiegoś" partnera mógłbym sobie znaleźć, ale nie chcę by był brzydszy ode mnie lub "na moim poziomie". Dlatego uwag znajomych nie słucham - jak ktoś poprawił jedynkę na dwójkę to, owszem, poprawił ocenę, ale nadal nie jest prymusem i nie ma szans na coś więcej.

Czy to wszystko może wskazywać na dysmorfofobię? Proszę o jakieś sugestie, bo jeśli problemem nie jest dysmorfofobia to znak, że nadal chodzi o wygląd...

To nie jest dysmorfofobia. Jesteś produktem,swoich czasów. Wszyscy chcą być i żyć,tak jak lansują to media,wszędzie wokoło. To prawda,że oderwales sie trochę od rzeczywistości i masz wyidealizowane wyobrażenia o związkach,miłości itp.
Choroba to jednak nie jest, ale musisz trochę zejść na ziemię i bardziej trzymać się realiów.

Nie chcę akceptować realiów. Wolałbym już być heteroseksualny lub martwy.

Mi caly dzien zajmuje na mysleniu nad moimi wlosoami przegladaniu sie w lustrze i mysleniu jak bardzo nienawidze siebie ze wpadlam na ten pomysl w lustrze widze sie z 50 razy dziennie ... Zawsze mialam ladne wlosy ale pewnego dnia postanowilam zejsc z czarnego koloru bo babcia tak mnie namawiala az w koncu sie zgodzilam poszlam do fryzjera a po wyjsciu bach wlosy po przeczesaniu sie kruszyly teraz mam 1/3 tego co bylo a reszta to 5 -6 cm wloski bylam juz u lekarza ale nie stac mnie juz na konsultacje zreszta bardzo sie wstydze nie chce zeby ktos na mnie patrzyl staram sie ograniczac moje wychodzenie z domu nie chce zeby mnie ktos ze znajomych zobaczyl mam chlopaka wszystko jest ok ale dziwie mu sie ze chce byc ze mna ... To juz mnie wykancza od pol roku codziennie wstaje z mysla o wlosach i zasypiam

Zwracam się z ogromną prośbą o wzięcie udziału w moim badaniu do pracy magisterskiej. Badanie jest skierowane do osób, które często martwią się o własny wygląd, co sprawia im wiele trudności w codziennym funkcjonowaniu.

goo.gl/forms/v9V3ZA9HNtBtc67u2

Pozdrawiam