Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Dzień dobry.



Mam na imię Magda i mam 18 lat. Z góry zaznaczę, że mam pełną świadomość tego, iż caaaaałe życie przede mną blabla.

Z czystej ciekawości chciałabym zapytać, czy to normalne, że od zawsze wybieram partnerów, których 'naprawiam'???

Psychicznych, uzależnionych od dragów...

Nazwałam to 'syndromem naprawiania' i nie wiem czy mam się z tego śmiać czy płakać.



Jestem perfekcjonistką - naprawianie tych facetów było trudne, często płakałam (jakbym to lubiła! ;/ ), brakowało mi sił i rzucałam ich-albo oni mnie,bo robiłam się smutna. A ja chciałabym mieć coś stałego.



Od grubo ponad pół roku mam chłopaka.

Kocham Go i robię co mogę żeby było nam dobrze.. Zauważyłam moje dziwne zachowanie i staram się je zniwelować.



Powiedzcie mi, czy normalne jest, że mimo Jego zapewnień, że mu zależy ja uważam zupełnie inaczej? Boję się, że mnie nie lubi i że odejdzie jak wszyscy..

On ma trudny charakter, jest szczerze mówiąc skupiony na sobie, ale dba o mnie jak może i stara się ..

Próbuję Go docenić, ale czasem smutno mi, że np. na dzień kobiet się słowem nie odezwie, kwiatów nigdy nie dostałam... Rzadko mi mówi że mnie kocha, a czasem czuję jakbym była jego koleżanką.

To trochę żałosne, ale smuci mnie ten fakt.

Mój chłopak to kolejny model do naprawienia. Marihuana, narcyzm ^^' itd itp...



Zastanawiam się czy to normalne, że mając do wyboru 2 chłopaków z którymi mogłabym iść na randkę - wybrałabym 'złego' zamiast tego, który zasypywałby mnie kwiatami i nosił na rękach? o.O

ojj,ja miałam dokładnie to samo



wolałam tych bez zębów,z tatuażami,wyrokami na koncie,

nie stroniących od alkoholu,narkotyków



przejadłam sie nimi i teraz tęskni mi sie za tym co uważałam kiedyś za głupie

czyli - romantykami

marzy mi sie ktoś czuły,wrażliwy,nieśmiały,piszący dla mnie wiersze itd ;D



może kiedyś ci sie odmieni

Dziękuję za odpowiedź



Ahh... Ludzie są dziwni.