Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam. Mam wielki problem, polega on na tym iż nie odczuwam emocji i uczuć. Moje wnętrze wypełnia coś w rodzaju pustki, cokolwiek się dzieje wokół mnie ja tego nie odczuwam, wszystko jest mi tak przerażająco obojętne. Czuję się jak robot, każda czynność, którą wykonuję jest wyuczona, robię ją automatycznie. Dodam też, że nie czuję potrzeby by spać, jeść czy pić. Kładę się spać gdy robi się ciemno i zwyczajnie zasypiam, choć nie czuję senności, jem gdy przychodzi pora śniadania, obiadu czy kolacji, mimo że nigdy nie jestem głodna... Pewnie odczułabym z tego powodu niepokój, gdybym tylko mogła cokolwiek odczuć... Nie wiem dokładnie od kiedy zmagam się z tym problemem, ale zaobserwowałam go jakieś 2 miesiące temu. Czy ktoś zmaga się z czymś podobnym i wie co to jest i czym może być spowodowane? Proszę o pomoc, nie chcę dalej tak żyć, bo to nawet nie jest życie, Czuję się jak rzecz... Sama moja egzystencja przypomina stan rzeczy, błagam, pomóżcie mi, doradźcie coś, cokolwiek...

Witaj kiarola. To z czym się w tej chwili zmagasz od 2 m-cy, to tzw. "pustka emocjonalna". Może będziesz zaskoczona, ale to też jest objaw depresji u sporej liczby osób. Co robić w takim wypadku? Stosuje się leczenie kompleksowe tzn. psychoterapię, farmakoterapię i psychoedukację pacjenta. Jednym słowem, żeby sobie pomóc konieczna jest wizyta u psychiatry i psychologa. Pozdrawiam.

Często rozważam o podjęciu leczenia, ale coś mnie blokuje, doskonale wiem że potrzebuję pomocy bo to samo nie minie. Całymi dniami przesiaduję w Internecie i czytam na różnych forach wypowiedzi ludzi z podobnymi problemami i nigdzie nie znalazłam osoby, która z tego wyszła. Co do pomocy specjalisty to zapewne nie umiałabym się przed nim otworzyć. Nie potrafię powiedzieć o tym mojej rodzinie, a co dopiero obcej osobie. Nie wyobrażam sobie że miałabym tak żyć już do końca, mam 2-miesięcznego synka, chcę mu dać coś od siebie, przede wszystkim miłość, a że miłość jest uczuciem to tego nie posiadam. Nie umiem pogodzić się z tym, że tak się ze mną stało, nie rozumiem dlaczego tak jest, gdzie popełniłam błąd...

Często zmuszam się do płaczu, podobno płacz oczyszcza... Jednak w moim przypadku po wypłakaniu się, wykrzyczeniu jak cholernie źle mi jest z tym stanem nadal zostaje ta sama pustka. Z dnia na dzień mam coraz mniej wiary w to, że cokolwiek może tę sytuację zmienić.

Jednak powinnaś iść do psyvhiatry.On tak poprowadzi rozmowe,ze sie odtworzysz przed nim.Masz malutkie dziecko i może to być depresja poporodowa.Naprawde psychiatra może Ci pomoc.Zrob to dla siebie i synka,bo on wyczuwa Twoj nastroj.Odwagi dziewczyno a życie Wasze sie zmieni na lepsze.

Myślę nad tym i doszłam do wniosku, że mam tak chyba od zawsze... Z tą różnicą, że kiedyś umiałam się śmiać, a teraz dosłownie nic mnie nie śmieszy. Jeśli już się śmieję to jest to wymuszony śmiech. Zdarzają mi się uśmiechy, całkowicie spontaniczne, lecz nie stoi za tym żadna emocja - w środku wciąż ta sama pustka. To nie jest życie, bardziej mogę to porównać do gry aktorskiej, udawania... Przybieranie odpowiedniej maski w zależności od sytuacji.

....kiarola, skomentuję to w ten sposób, dostałaś parę mądrych rad od forumowiczów. Ale ty dalej wolisz rozmawiać o problemie. Tylko rozmawiać. Jeżeli nie okażesz odrobinę dobrej woli do zrobienia coś ze swoim stanem, z którym jest ci żle.....tak już zostanie. Jest takie przysłowie : "kto nie robi nic- ten się cofa".