Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

od 3 miesięcy jestem ze swoim chłopakiem w rozłące bo wyjechał do pracy do anglii.Jesteśmy ze sobą 2 lata. Wydaje mi się że ten czas spędzany osobno psuje nasz związek, a może to ja go psuję? Analizując te dwa lata uświadomiłam sobie że to ja zawsze przepraszam, że to zawsze moja wina. Kłócimy się o jakieś błachostki, nie możemy się dogadać. To ja jestem beznadziejna? Myslałam żeby udać się do psychologa, tyle chciałabym powiedzieć mojemu facetowi, jak bardzo mnie rani i że wkurza mnie to że ciągle się obraża nie potrafię, wiem że jak bym mu to powiedziała to by powiedział że szukam dziury w całym i przesadzam, duszę to w sobie, jestem zestresowana, udziela mi się brak snu apetytu, bo nie chcę żeby mnie zostawił. Bardzo go kocham. Czy potrzebuję pomocy specjalisty?

kochanie, nie jesteś zła. kobietą zwykle bardziej zależy dlatego obwiniają się o porażki w związku. najważniejsza jest rozmowa, jeżeli z nim nie porozmawiasz on nie będzie wiedział a ty dalej będziesz czuła się przytłoczona.

Jesteście jeszcze niedojrzali i mało znacie życie. Miłości pierwsze naiwne, zauroczenia czy potrzeba akceptacji płci przeciwnej. Rozpady związku lub jego wypalenia to norma we współczesnym świecie, gdzie liczy się mobilność i częste rozłąki. jakbyście się kochali naprawdę to razem byście wyjechali i planowali wspólne życie. Mężczyzna nie jest stworzony do monogamii ale jeśli się zakocha to bardziej przeżywa rozpad związku, niż kobieta. Jak ma Cię zostawić to i tak zostawi. Ile macie lat? Potomstwo jest? Jesteś bardziej zaangażowana emocjonalnie, niż on. Chyba nie dobraliście się charakterami skoro spięcia są.

ja mam 21 on 22 zostałam w kraju bo nie chciałam przerywać studiowania