Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam!
Mam chorą córkę na zespół paranoidalny od 15 lat.
Po rozpoznaniu i leczeniu szpitalnym, dostała leki i było dość dobrze.
Od jakiegoś czasu jest coraz gorzej. Jest pod opieka lekarza, ale zmiana leków lub zwiększenie dawek mało pomagają.
Córka ma zwidy ( postacie ) i głosy które słyszy i dotyczą jej osoby ( gruba, śmierdząca ). Muszę tu nadmienić,że jest dziewczyną śliczną, zgrabną i o bardzo czystą.
Coraz trudniej mi sobie poradzić ze moją niemocą.
Oczywiście tłumaczenia na nic się zdają, a lekarka (zna ja od początku choroby) wydaje mi się,że przywykła i mało ja to obchodzi.
Pomóżcie, jak Państwo radzicie sobie na co dzień? Może ktoś też ma chorego z zespołem paranoidalnym.
Proszę!

Życie u boku chorego psychicznie jest na pewno przykrym doświadczeniem i nikt by na pewno nie chciał,a zwłaszcza rodzice mieć dziecka cierpiącego na takie zaburzenia.Zaburzenia paranoidalne występują najczęściej w następstwie schizofrenii,lub po zażywaniu narkotyków(szczególnie amfetaminy).Nie wiadomo co jest dokładnie przyczyną tych zaburzeń u Pani córki.Być może że schizofrenia.Istotną sprawą jest też jaki okres minął od wystąpienia objawów do rozpoczęcia leczenia.Albowiem szybkie wdrożenie leczenia daje zawsze lepsze jego rezultaty,i szybszą nadzieję do poprawy zdrowia.Ponieważ nigdy nie wiadomo czy i kiedy powrócą objawy choroby,należy bez przerwy profilaktycznie zażywać leki regularnie,i tutaj jest Pani duża rola, by dopilnować aby te leki były regularnie zażywane przez córkę.Być może że konieczna jest też zmiana leków.
Nowoczesne leki usuwają objawy psychotyczne,poprawiają zdolność myślenia i koncentracji,przeciwdziałają izolacji społecznej i bezczynności.Być może,jeżeli Pani uważa że lekarz wykazuje się zbyt małym zainteresowaniem w doprowadzeniu córki do lepszej poprawy zdrowia,to może warto pomyśleć o zmianie lekarza.
Ważne też jest przeprowadzanie badań psychologicznych i w razie konieczności medycznych,tym bardziej w przypadku gdyby wchodziło w grę zażywanie narkotyków,z którymi chory nie powinien mieć absolutnie kontaktu.
To co myślą i mówią o sobie chorzy,wynika przede wszystkim z objawów chorobowych,szczególnie kiedy zafałszowują swój prawdziwy obraz.
Bez względu jednak na to wszystko, choremu potrzeba okazać dużo wyrozumiałości i cierpliwości,oraz stworzyć odpowiedni klimat do osiągnięcia potrzebnej poprawy.
Pozdrawiam i życzę powodzenia w leczeniu córki.