Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam koleżankę z chorobą afektywną dwubiegunową i to, chociaż nie powinno, określa nasze relacje. Widzimy się dość rzadko (raz na tydzień), bo ona ma nauczanie indywidualne i mieszka ok. 12 km ode mnie. Zawsze, zanim się spotkamy zastanawiam się, w jakim będzie nastroju i co mogę jej powiedzieć. Np. jeśli widzę, że jest przygnębiona, to mogę jej opowiadać o tym, jak bardzo jestem szczęśliwa? Czy to czasem nie przygnębi jej jeszcze bardziej? I jak zachowywać się, gdy ona opowiada mi rzeczy typu: "w nocy nawiedzają mnie zjawy", "ktoś leżał pod moim łóżkiem"? Nie wiem, może przesadzam, może powinnam traktować ją jak osobę zdrową?
Po prostu boję się, że jakoś sprawię jej przykrość, a nie chciałabym tego.
Z góry dziękuję za odpowiedzi.

"może powinnam traktować ją jak osobę zdrową?"

tak byloby najlepiej. nie mozesz traktowac jej jak jajko, bo to widac na kilometr. przynajmniej ja to widze keidy ktos mnie tak traktuje. bądź delikatna, moze czasem uwazaj co mowisz, ale nie mozesz dac po sobie poznac ze jej choroba sprawia ci jakas trudnosc w waszych kontaktach.

Bądź szczera. Zawsze. Nie warto łapać się tymczasowych półśrodków oraz umów społecznych. Życie to życie i trzeba brać je jakie jest, tyczy się to twojej koleżanki tak samo jak ciebie i jeśli jej choroba naprawdę nie zakłóca waszych stosunków to dacie radę, ważna jest tylko szczerość i tolerancja.