Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Moja mam jest chora na CHad. Pierwszy epizod byl 5 lat temu ( mama ma 56 lat)...ukazal sie jako stan depresyjny potem przerodzil sie w manie a potem sie ustabilizowal z malymi wzlotami i upadkami...mama nigdy nie brala lekarstw bo nie uwarzala ze jest chora...2 razy byla hospitalizowana i do dzis nie zdaje sobie sprawy dlaczego...dzis mama jest znowu w szpitalu...po 5 latach dostala wzlot mani...miala maly wypadek samochodowy a potem policja zawiozla ja do szpitala...najgorsze jest to ze nie mieszkamy w Polsce a mama slabo zna jezyk...nie mamy tez ubespieczenia zdrowotnego ( w tym kraju istnieje prywatyzaja calego systemu medycznego co powoduje ze prawie 2/3 populacji jest bez ubespieczenia) co oznacza ze mama jest w panstwowym szpitalu gdzie nikomu nie zalezy na pacjetach i prawie nikt nie mowi po polsku.

Nie wiem do konca jak sobie z tym wszystkim radzic...wydaje mi sie ze gdyby mama zrozumiala co jej jest i brala by lekarstwa to sytulacja ustabilizowal sie ale wiem ze to nie jest takie proste.

Prosze o rade...Jak powiadomi osobe ktora jest chora na Chad ze jest chora i potrzebuje lekarstwa?

Ja mam chorobę dwubiegunową i również ciężko było mnie przekonać,że cokolwiek mam,mama z bratem wzieli mnie z pracy na siłe do szpitala i tam dopiero małymi krokami zrozumiałem,że mam chorobę,miałem jeszcze próby zaprzestanie leków,ale teraz juz w 90% wiem,że powinienem je brać,proszę powiedzieć osobie najlepiej,że nie jest świadoma tego,że powinna brać leki,albo proszę przekonać ją by spróbowała brać,ale chyba najlepszym wyjściem jest zawiezienie do szpitala pozdr.

Moja mama równiez cierpi na chad. Podczas manii czuła się świetnie i nijak nie mogłam jej przetłumaczyć, że nie zachowuje się naturalnie. Niestety musiałam umieścić ją w szpitalu, przez długi czas miala do mnie o to żal. Gdy faza manii minęła, do mamy doatarło, że miałam rację. Zazwyczaj do wszystkich chorych dociera, przez co mają wyrzuty sumienia, że byli tacy dla swoich bliskich, tak gdzies kiedys czytalam. Teraz mama bierze raczej systematycznie leki, czasem zdarzy się jej zapomnieć, ale sama stara się pilnować tego. Z niepokojem czekam na zbliżającą się wiosnę, boję się górki... Pozdrawiam i życzę Ci dużo sił. A.

Dziekuje serdecznie za rady.

Mama jest teraz w szpitalu ale tam nikt jej nic nie powie. Ona tez zdaje sobie sprawe w jakim jest miejscu ale nie bierze tego powarznie do wiadomosci. Mowi ze czuje sie swietnie i ja niedlugo wypuszcza. Ja mysle ze one troche zdaje sobie sprawe ze cos jest nie tak ale tak jakby probuje to ukrywac nadmiernie starajac sie pokazac waszystkim jak sobie swietnie ze soba radzi. W przeciagu 2 ostatnich tygodni byla 2 razy w szpitalu. Raz z rozcieta glowa i do dzis mama nie wie jak to sie stalo a drugi raz lekko stuknela 3 samochody. Tlumaczy ze kazdemu moze sie dzarzyc. Najbardziej obawiam sie tego ze cos sie jej stanie. Ona nie ma mysli samobujczych ale tak jak by sie jej film urywal i po fakcie nie wie co tak naprawde sie stalo.

(sorki ze moja pisownie, dawno nie bylam juz w Polsce)

Chciałabym wiedzieć, co tak naprawde czują osoby chore. Czy faktycznie czują się świetnie, czy mają świadomość tego, jak się zachowują. Moja mama z początku była zła na mnie za szpital, potem odnalazła tam wielu "przyjaciół" i była nawet zadowolona z pobytu. Często mówiła mi, że wychodzi jutro do domu, ale to były tylko jej pobożne życzenia... Mama w fazie manii tez nie miała mysli samobójczych, ale często szantażowała mnie że sobie coś zrobi, jeżeli nie będę jej słuchać (mam 25 lat). Podobno w fazie manii nie dochodzi do samobójstw, ale przez ryzykowne zachowanie chory faktycznie może sobie coś zrobić... Pewnie Twojej mamy nie wypuszczą ze szpitala, zanim jej nie podleczą, a potem będziesz musiała ją przekonać, że musi brać leki, bo bez tego, znów wróci do szpitala. Może to ją przekona... Pozdrawiam i zyczę sił, A.

Ja mam 27 lat. Mialm 21 jak mama miala swoj pierwszy epizod, depresje ktora trwala okolo 2 lat. Mama przechodzila przez bardzo rozne stany psychiczne od mylsi samobujczych do zlosci, przezywala niezwykle natchnienia artystyczne, paranoje, nezwykle dobra samoocene i samopoczucie. Potem przez nastepne 4-5 lat mama nie miala zadnych wybuchow, byla mniejwiecej zbalansowana. Okolo 2 tygoni temu zaczol sie stan manii. Teraz jest tak okolo 85% soba. Wszystko rozumie i mowi z sensem ale czasem cos tak powie co wiem ze to nie ma sensu a potem jej przechodzi. Od 2 dni jest na lekach. Jest troche przycmiona i zmeczona. Lekarz obnizyl jej dzis stawke. Jest niezadowolona ze szpitala i szczegolnie jedzenia a nie pozwola przyniesc mi jedzenia dla niej. Mama ma urodziny w Poniedzialek, i ciagle mysli ze ja wypuszcza lada dzien ale narazie jeszcze nie jest stabilna. Odkad zaczelam szukac na internecie o tej chorobie i znalazlam rozne strony tak jakos latwiej mi z tym wszystkim sobie radzic. Bracia sie odsuneli a mama rozwiodla sie z ojcem jak wyszla z depresji obwiniajac go za wszystko co sie stalo. Wiec sama musze z tym sobie radzic. Dziekuje za odpowiedzi i wsparcie....latwiej troche powiedziec komus kto to samo przechodi i rozumie jak to jest...szczegulnie jak mieszka sie w innym kraju.

Pisz tutaj ile chcesz, zawsze to lepiej wygadać się komuś, niż dusić wszystko w sobie, tłumić uczucia. Moja mama zawsze tak robiła. Z moim ojcem a swoim mężem przeżyła 30 lat. Miał niestety problem alkoholowy i to odbiło się fatalnie za zdrowiu mamy, tym bardziej, jak wspomniałam wczesniej, wszystko dusiła w sobie... Ponieważ mamy pewne predyspozycje do zachorowania na chad, nie możemy popełniać błędów naszych mam! Więc jeśli masz chęć się wygadać na naszym forum i jest Ci po tym lepiej, to zapraszam! Pozdrawiam serdecznie! A.

Dziekuje za wsparcie!

Dzis dowiedzialam sie ze mama nie bierze lekow od wczoraj, powiedziala ze nie sa jej potrzebne. Powiedziala mi tez ze nie ma zamiaru spedzac tam swoich urodzin ktore sa w poniedzialek. Jest troche zla bo nie lubi jedzienia, nikt tam nie mowi po polsku i ten budynek w ktorym jest, jest pod kluczem. Wiec nie rozumie jak my jej chcemy pomoc skoro po lekach kreci jej sie w glowie i chce jej sie spac( dlatego juz ich nie bierze), nie pozwolom mi przyniesc dla niej jedzenia o to co serwuja jej nie smakuje i luzko jest obleczone cerata i jest jej nie wygodnie...

Nie wiem co jej mam juz powiedziec, dzis odlorzyla slochawke od telefonu jak z nia rozmawialam i urzylam slowa "chora".

Jakies rady????



Agata

(dziekuje jeszcze raz za twoje odpowiedzi)

Hm... Dziwi mnie trochę, że Twoja mama nie bierze w szpitalu leków. Jak moja mama broniła się przed zastrzykiem, to dwóch sanitariuszy ją trzymało, żeby pielęgniarka mogła zrobić swoje. Poza tym dokładnie pilnowały pacjentów, czy na pewno połykają leki. Może niektórym udawało się oszukać, ale tak naprawdę siebie oszukiwali. Mama nie narzekała na jedzenie, ale też nie było problemu, żebym przynosiła jej jedzenie, napoje, słodycze czy bardzo chodliwe papierosy. Może w przypadku Twojej mamy faktycznie problemem jest bariera językowa. W manii jest się bardzo otwartym, a jak nie ma słuchaczy, to pewnie się wścieka. I denerwuje się na Ciebie, że mówisz, że jest chora, bo wcale się tak nie czuje. Droga Agato, naprawdę świetnie rozumiem Twoją bezradność w tej sytuacji, i niestety nie umiem nic Tobie doradzić... A może byś spróbowała przenieść mamę do innego szpitala? Może w tamtejszym zbytnio nie przejmują się pacjentem? Sporo zależy od szpitala, lekarza u którego leczy się Twoja mama. A powiedz jeszcze, czy faktycznie istnieją realne szanse, aby mama wyszła ze szpitala na własne żądanie? (stan mojej mamy nie pozwalał na jej dobrowolne wypisanie, czekała na sprawę sądową). A co do Twoich telefonów do mamy i jej zachowania - wiem, ze strasznie to boli, bo przeszłam przez to samo- ale dzwoń, nie poddawaj sie! Trzymaj się ciepło Agata, A.

Przypomniało mi się, że moja mama dostawała clopixol w zastrzykach o długotrwłym uwalnianiu, początkowo 1 zastrzyk co 2 tygodnie, potem co 3 tyg. Moze Twoja mama dostaje leki o podobnym działaniu i mówi prawdę, że nie bierze leków. Choć z drugiej strony powiem Ci, że osoby w manii często mówią nam rózne rzeczy i trzeba tego słuchać z przymróżeniem ucha... Zwłaszcza, że mają tendencję do manipulowania bliskich im osób. Nie wiem, czy to reguła, ale moja mama tak właśnie się zachowywała. Pozdrawiam, A.