Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mój problem zaczął się już gdy byłam małą dziewczynką.Właściwie nie mój, ale osób które były zmuszone ze mną koegzystować.Otóż od kiedy pamiętam zawsze byłam małą jędzą, zołzą.Doprowadziłam moją mamę do pogorszenia zdrowia psychicznego.Często mówi mi, że "nie pozwoli mi się już upokarzać tak jak kiedyś".Kiedy pierwszy raz to usłyszałam, ze dwa lata temu, byłam zaskoczona.Wiedziałam, że sprawiałam problemy i często, niesamowicie często doprowadzałam do wojen i mówiłam różne niemiłe rzeczy w gniewie, ale nie wiedziałam, że przez to zaniżyłam jej poczucie własnej wartości.Zawsze byłam kłótliwa.W sumie to nadal nie potrafię sobie przypomnieć co konkretnie robiłam, co może jest dziwne, ale nie przywiązywałam do tych rzeczy zbyt dużej wagi w przeszłości więc już nie pamiętam (a szkoda, bo myślę, że to pomogłoby mi bardziej zrozumieć różne mechanizmy).W każdym razie teraz mama często odpowiada na moją złość dziecinnymi tekstami, i wypomina mi dawne lata.Jakby straciła panowanie i używała nie fair środków, jak podobno ja kiedyś to robiłam.Tyle że, ***, przepraszam za wyrażenie, ale ja najzwyczajniej w świecie nie mogę pojąć, że niby byłam aż taka wredna, i zastanawiam się, czy moja rodzina jest przewrażliwiona czy problem faktycznie jest we mnie.No po prostu nie mam pojęcia! Nie wiem jak mam z nimi funkcjonować.Chcę ocieplić relacje, ale czasem specjalnie mnie prowokują, jakby to ich bawiło, zamiast odpuścić.Ja im tłumaczę, bez przerwy, że chcę żeby wszystko się zmieniło i żebyśmy byli normalną rodziną, oni niby też, mówię im, żeby gdy widzą, że zaczynam się w środku denerwować nie prowokowali mnie jeszcze bardziej, ale do nich to nie dociera.Prowokują i prowokują, tak jakby nie chcieli zmian, a ja się staram.A jak zdarzy mi się wybuchnąć bo już naprawdę przeginają, bo ja ciągle próbuje a oni nic z siebie nie dają, to znowu mówią "wróciła, znowu taka sama".Widzą tylko moje błędy! A starań-nikt!! Zawsze tak było.Według mnie rodzice często są za delikatni (jeśli się im coś powie) i chcieliby zrobić ze mnie swój ściśle określony ideał.Wiem, że powiedzielibyście-porozmawiaj z nimi szczerze.ale ja to robię.Pni kiwają główkami, po czym znowu to robią.Nie da się dojść do porozumienia.Już nie wiem, czy byłam takim szatanem, czy to ich wina.Ale ja coś robię, chociaż nawet nie wiem czy faktycznie to ze mną jest jakiś problem, to staram się dopasować.A oni nic.a ja chcę mieć po prostu NORMALNĄ rodzinę.Zatem, proszę, powiedzcie mi jak ocieplić relacje, jak nie dawać się prowokować, i nie wiem, co jeszcze mogę zrobić? Dla nich dyskusja to już kłótnia i już robią awanturę, że z nimi o czymś rozmawiam, wybuchają jak mam inne zdanie i już ja jestem ta zła.To nie jest normalne.Nie mam pieprzonego pojęcia, czy ja ich do tego doprowadziłam, nie potrafię powiedzieć czy byłam tak wredna, że oni też stali się nadwrażliwi, czy zawsze tacy byli.Mamy, że tak powiem, w korzeniach kogoś bardzo wrednego, z kimś już nie utrzymuję kontaktów.Nie wiem, może coś co jest dla mnie zwyczajnym upomnieniem jest dla nich czymś niewłaściwym i dla większości ludzi może też.Może nie potrafię właściwie oceniać, czy robią dobrze, czy źle.Myślę, że tak jest.Nie umiem ich zrozumieć.Zatem, no już nawet nie wiem o co pytam.Terapia nie wchodzi w grę.Co mogę zrobić, żeby nie być wredna? Może napisałam bez ładu i składu, ale może ktoś zrozumie, miał podobnie albo chociaż właśnie rozumie i ma sposób na taką sytuację.Jeśli ma, proszę, pomóżcie.Mnie też jest ciężko słyszeć codziennie że jestem zła, zwłaszcza jeśli nie wiem, czy to prawda.

***może nie potrafię właściwie oceniać, czy ROBIĘ źle, czy dobrze. Literówka
A co do tej "złej osoby w rodzinie" o wspomniałam o tym, bo nie wiem, może mam po niej wredotę?

No tak

Cześc nie wiem jak ci pomoc ale napisze ci co pomogło mojej kolezance wrednej jak sto chu.... laska centralnie zachowywała się jak psychol. W momencie kiedy straciła osobe w której się zakochała (przez swoje zachowanie i postępowanie m.in.) dzisiaj jest zdrowa jak ryba już nie mówi ze wredna jest... Generalne laski które przyznają się mówia o sobie,że są wredne, mają coś z łokciem, wiec jak ci nie wstyd,to odwiedz psychiatre i powiedz mu o tym. Powodzenia

Nie ma czegos takiego jak kozenie bycia wrednym w kims innym,kazdy tak twierdzi jak nie widzi swojego odbicia w zachowaniu,bynajmniej na ogul tak jest,jesli twierdzisz ze twoi rodzice sa delikatni albo od zawsze tacy byli sama nie wiesz jacy sa czy byli ...A bycie wrednym cynicznym i hamskim jest sie z natury i przyzwyczajenia i tez nawykow,przelozone w schematy utarte i utrwalone latami,wystarczy czase zburzyc schemat jakim sie kierujemy czy zburzyc wokol siebie mur jaki wokol siebie zbudowalismy latami ...I spojrzec za niego z innej perspektywy na dane sytuacje i samo ukaze kto jest wrednym kto wrazliwym itkd ...

Wredota-z natury Poprostu nie potraficie ze soba rozmawiac i tyle,kazde z was chce miec swoje na wierzchu i ostatnie zdanie a ta droga dialogu nigdy nie znajdziecie,kazdy bedzie sie obrazal obwinial jedno drugiego i ten kolowrut bedzie sie krecil dalej

Dodam,że Ludzie nie rodza sie wredni z natury,to jest wychowanie i kształtowanie takiego charakteru w domciu, potem dochodzą znajomi i całe otoczenie...

Być może tak ją wyxhowali.Nie karali,pozwali na wszystko aż weszła rodzicom na głowe a póżniej było już za póżno aby wyprowadzić na prostą a teraz są takie relacje jakie są.Ktoś ustąpić musi jak pisze Drako

Nie osadzajmy ludzi ktorzych nie znamy ani jej ani jej rodzicow ...Po kilku slowach nie ma co osadzac,No ja mysle ze madry ustapi pierwszy dla swojego spokoju ducha bo dalej brnac w ten kolowrut jest bez sesu to prowadzi do toksycznosci i sie rozwija w dalsze toksyczne relacje ...A tego sie samemu nie widzi jednynie wtedy jak tracimy cos wokul siebie i wtedy szukamy przyczyn