Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Odkąd pamiętam zawsze interesowałem się komputerami, więc wybór kierunku studiów był łatwy. Jednak nie podołałem i nie zaliczyłem semestru.

Teraz kiedy już nie studiuję, a szkoła była moim światem, nie mogę się odnaleźć: nie wiem co robić dalej. Szukam pracy, planuję za rok zdawać na inną uczelnię.

Czuję, że zawiodłem siebie, rodziców...



Mam ogromne problemy z organizacją dnia. Zawsze jak zabiorę się za jakąś czynność, która powinna trwać ok. 30 min mi zajmuje kilka godzin. Próbuję z tym walczyć, ale nie mogę dać rady. Każdy dzień jest pusty, bez sensu, nic mi się nie chce, nie potrafię się nad niczym skupić, uciekam przed ludźmi.

Psycholog rozpoznał u mnie stany depresyjne i lękowe, psychiatra wysłał do neurologa (ale konsultacja jest dopiero za miesiąc).

Kiedyś nie miałem takich problemów. Potrafiłem cieszyć się chwilą. Czasami wydaje mi się, że jestem opóźniony w rozwoju... Stany takie mam od około trzech lat.

Czy to możliwe, że to jakaś choroba psychiczna (psychiatra po przeczytaniu moich spostrzeżeń powiedział, że są przesłanki)?



Jak wygląda badanie u neurologa?

Nie wiem co neurolog mógłby badać, ale to raczej sprawa dla psychiatry. Być może rzeczywiście depresja, a wtedy stany otępienia i spowolnienia reakcji są normalnym zjawiskiem.

Brak perspektyw, pracy, poczucie, ze zawiodłes, mogło spowodować depresję. Powinienesbrać jakieś leki, czy nie zapisał nic lekarz?

Lekarz rodzinny przepisał mi Coaxil, który i tak mi nie pomógł.

A brałeś go ponad miesiąc? jeśli krócej, to z pewnoscią nie pomógł. To trzeba dłuzej leczyć

Brałem go około półtora miesiąca.

Od jakiegoś czasu słyszę pisk i widzę czarne plamki na ścianach, w dodatku wydaje mi się, że ludzie których widzę na ulicy śmieją się ze mnie albo że oni coś o mnie wiedzą - czego ja nie wiem, a w dodatku czasami kręci mi się w głowie, tak jakbym był pijany. Nawet fajne jest te uczucie: śmieję się bez powodu, nic mnie nie obchodzi, gadam jakieś głupoty.

Cześć. Mam podobne objawy do twoich. Chodzi mi o kręcenie się w głowie. Czuje sie wtedy jakbym byla pijana albo niezle nafaszerowana jakimis prochami Jak wychodzę na ulice i mam gorszy dzien to jak patrze na ludzi to sie ich poprpstu boję. niektórzy wydają mi się jakby mieli jakieś inne twarze, złowrogie i jakby chcieli zrobić mi krzywdę. To jest taki dziwny lęk, inny od wszystkich ktore do tej pory znałam, taki ktoremu nie umiem się postawic. Z drugiej strony są dni kiedy nic mi nie jest, kiedy nie czuje się tak. Z reguły jest to wtedy gdy przytrafiło mi się coś dobrego. Wtedy chyba jestem szczęśliwa i poprostu o tym nie myśle. Uważam że mam nerwicę. Przez jakiś czas brałam xanax ale to nie pomagało, powiem że nawet szkodziło. Ciągle chciało mi się po nim spać. Po jakimś czasie wyleczył mnie pramolan. Ale chyba tak mi się tylko wydawało bo ostatnio objawy powróciły. Rozmawiałam z psychologiem i powiedziała że wszystko co jest w mojej głowie, wszystko to co sobą reprezentuję jest w mojej głowie. Wszystko czym jetsem jest rezultatem tego o czym myślę. Zdaję sobie sprawę, że to cyatat z książki. Ale myślę że w moim przypadku może mi pomóc bardziej niż jakiekolwiek leki.

twoje objawy wskazuja na zaburzenia schizofreniczne, badz psychotyczne -> schizofrenia zaczyna sie od ogarniajacego chorego uczucia pustki, w dodatku pojawiaja sie chalucynacje (plamki), omamy (piski), chory czuje sie wyalienowany, zaleznie od rodzaju schizofrenii moga wystepowac urojenia np. ksobne (jak u Ciebie -> wrazenie, ze wszyscy w autobusie, na ulicy sie na Ciebie patrza, wiedza cos o Tobie) -> odpowiednio dobrane leki sprawia, ze wszystkie te objawy znikna i bedziesz mogl sie poczuc dobrze (o ile rzeczywiscie w gre nie wchodza zaburzenia neurologiczne).

dodatkowo o schizofrenii moga swiadczyc wybuchy pustego smiechu, mowienie "bez sensu" -> pamietaj tylko, ze dobrze dobrane leki sprawia, ze wszystkie objawy znikna i bedziesz mogl w pelni normalnie funkcjonowac (o ile nie sa to jakies zaburzenia fizyczne...)

Czasami zdarzają mi się wybuchy śmiechu bez powodu, czasami zauważam że zachowuję się jakby ktoś do mnie gadał, ale nic nie słyszę, albo w nocy mam myśli, że ktoś chodzi po mieszkaniu, patrzy się na mnie, ale w rzeczywistości nikogo nie ma - po prostu jakby coś mi wmawiało to!



Pamiętam jeszcze, że 8 lat temu, kiedy byłem w szpitalu (nie psychiatrycznym) to zdarzyła mi się sytuacja, że kręciło mi się w głowie, wtedy zgłosiłem to jako gorączkę, ale w rzeczywistości jej nie miałem. Takie coś pojawiło się pierwszy raz - i nie zwracałem na to uwagi. W młodości czasami miałem wrażenie, że sufit się rusza na mój rozkaz, albo czasami żyłem w innym świecie, tzn. że jestem kimś innym, utożsamiałem się z bohaterami z filmów.

Podczas pierwszej wizyty u specjalisty zapomniałem powiedzieć o tym.





Trochę się dziwnie czuję, ponieważ do tej pory nie miałem żadnej styczności z chorobami psychicznymi - nawet nie wierzyłem, że takie choroby istnieją!