Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 16 lat.Jeztem bardzo niesmiala tzn nie mam problemu podejsc do obcej,starszej o kilkanascie lat osoby lub do dziecka ale taka rzecz u osoby mniej wiecej w moim wieku jest przerazajace.Bardzo boje sie co sobie o mnie pomysla. Boje sie wchodzic do sklepow odziezowych zeby ludzie nie pomysleli ze jestem gruba lub zle sie ubieram.Z tego powodu boje sie jesc w szkole i poza domem a takze kupowac slodycze czy przekaski w sklepie,nawet samoobslugowym.Boje sie ze ludzie na ulicy mysla ze jestem gruba czy brzydka wiec spuszczam glowe i zaslaniam sie wlosami ale boje sie rowniez ze beda sie smiac z tego ze tak robie.Chodze po drogach na ktorych jest mniej ludzi a jak widze kogos znajomego to uciekam(spuszczam glowe,szybciej ide,skrecam nawet jesli to nie po drodze).W szkole najlepiej zeby nikt na mnie nie zwracal uwagi,jesli ktos na mnie patrzy to sie czerwienie i odwracam wzrok.Boje sie stac,siedziec cokolwiek a najgorzej jesli nie mam sie czym zaslonic np plaszczem .Nigdy nie zwiazuje wlosow zebym miala sie czym zaslaniac.Nie nosze sukienek i krotkich rzeczy zeby nikt nie powiedzial ze jestem gruba(wage mam w normie).W gronie 3-4 przyjaciolek jestem wesola i czesto bardzo glosno sie smieje.Jesli zaczne sie smiac na glos w szkole to jest mi przykro i sie przejmuje bo zwracam na siebie uwage.Jesli ktos zrobi mi przykrosc (zdarzylo sie przez 3 lata z 4 razy ze ktos coc przykrego mi powiedzial)to jak tylko jestem daleko od tej osoby placze nawet kilka dni i to przeżywam.Wymyslam i wmawiam sobie ze wszyscy sie ze mnie smieja i mnie obgaduja w szkole i poza nia nawet obce osoby.Pamietam wszystkie sytuacje w ktorych zrobilam cos glupiego i rozpamietuje to calymi nocami .Caly czas wydaje mi sie ze sie osmieszam.Jestem dosc impulsywna i latwo sie zloszcze.Denerwuje mnie jak ktos nie ma racji ale sie kloci.Doprowadza mnie to do szewskiej pasji,moglabym plakac ze zlosci.
Bardzo boje sie diabła i demonow.Spie z Różańcem i Biblia odkad oglądnelam horror.Caly czas sie żegnam.Boje sie ciemnosci i panicznie boje sie wychodzic w nocy jak jest ciemno z domu gdyz mam wrazenie ze zaraz ktos mnie zamorduje.Boje sie panicznie psycholatow,gwalcicieli,mordercow itd.Jesli ide z kims to nie mam tego problemu.
Oprocz tego kazdy dzwiek przerywajacy cisze kiedy jest ciemno uznaje za podejrzany,robi mi sie goroco,poce sie wpadam w panike.
Nie moge absolutnie ogladac horrorow bo wariuje ze strachu.
Moze to brak poczucia bezpieczenstwa,nie znam ojca mamy czesto nie bylo zostawiala mnie dla dla chlopaka wychowala mnie praktycznie babcia.Mama mnie czasem lekko bila i bardzo czesto krzyczala i wyzywala.Teraz kiedy mieszkam z nia bez babci z bratem i ojczymem prawie caly czas oboje mnie wyzywaja i oskarzaja ze bije sie z przyrodnim bratem mimo ze to on zaczyna.Doprowadza mbie to do szewskiej pasji.Mama czasem mnie bije ale niezbyt mocno.Ja sie czuje troche dzieckiem bo np.nigdy nie gniewam sie na kogos dluzej niz dzien niezaleznie od tego co by mi zrobil.Czesto sie wkurzam i placze.W facetach zawsze szukam" ojca "-kogos silnego kto by mnie szalenczo kochal i bronil
Nie moge z tą nieśmiałościa życ,co robić?Czy jestem chora psychicznie?

To mi wyglada na poczatek schizofrenii z ta lekliwoscia,a nie masz czasem 2 klocacych sie w glowie glosow?

Po pierwsze pomimo swoich problemów jesteś zupełnie normalna i nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. Nawet nie wiesz jak Cię rozumiem chociaż mam sto lat więcej.
Z każdym problemem pomoże Ci ktoś kto się na tym zna.
Jak chcesz to pytaj. Trzymaj się
P.s. Aha, zupełnie zapomniałem o tym kolesiu na końcu, nie przejmuj się tym. Jak się ktoś naczyta bzdur to potem tak jest

Trochę czas się nie zgadza. Przynajmniej mnie

Musisz zaufać tej która była dla nas przez wiele stuleci orędowniczką i pragnie nadal nas prowadzić w naszym życiu osobistym. Ale nalega aby koniecznie prosić ją o dar odwagi i męstwa bo w tym obecnym świecie jest to konieczne aby przetrwać i zrealizować powołanie w życiu rodzinnym .

Ktoś, kto jest orędownikiem dobrej nadziei, nie powinien występować jako "gość", no chyba, że wstydzi się tego co robi. Może jakiś coming out?

Założycielkę tematu przepraszam za pisanie nie na temat właśnie

W tym wieku to tak jest, szuka się akceptacji wśród rówieśników i martwi się zdaniem innych. Pomyśl, że Ci którzy z Tobą są to Cię lubię a innych zdanie nie powinno Cię interesować to Twoje życie. Jaka jesteś taka jesteś i tego nie zmienisz. Nikomu nie musisz udowadniać niczego Po prostu bądź sobą, bądź otwarta i koleżeńska !!! Ewentualnie poszukaj rady u psychologa

Dobry psycholog jest doradcą od spraw beznadziejnych.