Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Odkąd pamiętam, byłam inna. Myśli samobójcze zaczęłam mieć w wieku lat 7. Wtedy zaczęłam się też okaleczać. Nikt niczego nie zauważył, rodzina wierzyła w moje abstrakcyjne wytłumaczenia, co do pojawiających się ran. W wieku lat 13 zaczęłam przygodę z narkotykami - pierwszy raz w życiu czułam cokolwiek poza smutkiem i pustką, czułam szczęście. Trwało to około 12 lat i jak nietrudno przewidzieć zakończyło się na odwyku, a następnie na oddziale leczenia depresji. Kilka razy podjęłam się mało skutecznej próby samobójczej, po pobycie na oiomie, a następnie w szpitalu psychiatrycznym wypisywano mnie z coraz to nowym zestawem leków. Próbowałam uczęszczać na różnego rodzaju terapie, ale nie potrafiłam rozmawiać z tymi ludźmi. W końcu postawiono diagnozę borderline, leki mnie tylko trochę przytłumiały, ale uczucie wszechogarniającej pustki nie znikało. Około dwóch lat temu byłam na końcówce studiów, pojawiły się pewne perspektywy pracy. Dało mi to potężny zastrzyk energii, w takich sytuacjach zawsze zyskuję siłę nie wiadomo skąd i skupiam się tylko na realizacji następnego celu. Te wydarzenia na tyle poprawiły mój nastrój, że w porozumieniu z lekarzem prowadzącym zdecydowaliśmy o zakończeniu farmakoterapii. Przez te dwa lata funkcjonowałam bardzo dobrze i osiągnęłam praktycznie wszystkie z wyznaczonych celów.
Teraz, jak życie zaczęło mi się na powrót "stabilizować", adrenalina opadła i wkroczyła rutyna, znów pojawiło się uczucie pustki. Zaczynam mieć problemy z wstawaniem z łóżka, z porządkami, nie mam ochoty w ogóle wychodzić z domu - ograniczam się najczęściej do wychodzenia do pracy i robienia niezbędnych zakupów. Znowu zaczynam myśleć o śmierci i patrzę na nią jak na wybawienie. Cierpię już od tylu lat, że naprawdę mam tego wszystkiego dosyć. Straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek mogę żyć normalnie. Jedyne czego tak naprawdę pragnę, to pokonać ten obezwładniający strach przed śmiercią.
Piszę tu tylko dlatego, że nie mam z kim o tym porozmawiać. Mieszkam obecnie w pewnym oddaleniu od rodziców, rodzeństwa i najlepszych przyjaciół. Mam z nimi kontakt, lecz uważam, że zbyt dużo przeszli, z powodu bycia blisko mnie. Nie chcę, żeby zaprzątali sobie głowy tym co obecnie czuję, czy coś zjadłam i jak funkcjonuję. Jeśli znajdę kiedyś wystarczającą odwagę, po prostu będą musieli zaakceptować moją śmierć, ale do tej pory, zostawiam ich w spokoju.

Co sie dzialo w Twoim dziecinstwie ?? Ty siebie powinnas pokochac, wiem, latwo powiedziec, nie wiem co za terapie przechodzilas i jakie leki bralas (to tylko zaburza prawdziwe JA) ale chyba nie dotarlas do traumy tej, ktora to wszysto rozpetala ... Milosc jest lekiem na wszystko, kochanie siebie wiele zmienia . Obwinianie sie to tylko spirala w dol, nie jests niczemu winna, nie jestes nikomu winna wyjasnien, jestes najwspanialsza i najpiekniejsza, postaraj sie pokochac siebie .. jak glupio i infaltylnie to brzmi, to to jest kluczem do szczescia

a i pewnie masz niedobory witamin i mineralow, poszukaj lekarza holistycznego, znajacego sie moze na medycynie chinskiej, Ayrverdzie, to nie jest hocus pocus, to sa rodzaje medycyny, ktore potrafia balansowac cialo i umysl . Poczytaj tej o EFT - Technika Wolnosci Emocjonalnej . Naprawde powalcz o siebie, Ty jestes wspaniala !

Nie zaszkodzi spróbować. Wydarzenia z dzieciństwa zaakceptowałam i bynajmniej nie uważam się za winną.

Jak chcesz to napisz do mnie PW, też miałem myśli samobójcze ale powoli wychodzę z tego, z łóżka wstaje bez problemu mimo że kiedys było ciężko. Pozdrawiam