Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Zniszczyłam sobie życie. Już sama gubię się w swoich kłamstwach.
Opowiadam niestworzone historie ludziom na których mi zależy, chyba w celu egoistycznej korzyści. Nie potrafię już nad tym panować... Ile razy postanowię przyznać się do wszystkiego, to w ostatniej chwili wplątuję się w to jeszcze bardziej.
Jak sobie pomyślę, że to wszystko mogłoby przypadkiem wyjść na jaw... Boże... Nie miałabym już naprawdę po co żyć.
Czytałam tu inne wypowiedzi "pacjentów" na temat ich pseudologii, myślałam, że znajdę tu bratnią duszę, chyba było by mi lżej wiedząc, że nie jestem sama, tu, w świecie fantazji. Nie znalazłam. To co inni tu wypisują, przy moich wyczynach to pikuś.
Jest mi tak wstyd, że nawet będąc anonimowa nie potrafię przyznać się do tego.
Jeśli chodzi o pomoc... Myślałam o tym, ale żaden psychiatra, terapeuta czy ktokolwiek inny poprawiający mi psychikę nie przywróci mi wszystkiego co stracę po przyznaniu się do prawdy.

też jestem mitomanką. wymyslilam sobie straszne traumy w kt&ampacute;re zaczynam wierzyc i cierpiec z ich powodu. nie napisze tu dokladnie o swoich klamstwach, bo boje sie ze ktos sie domysli ze to ja (taaa paranoje tez chyba mam ). oklamuje swoja psychiatre, klamie na terapii, oklamuje chlopaka, przyjaciolke, rodzine. cale moje zycie to jedno wielkie klamstwo. to nie sa drobne klamstwa w stylu, ze spalam u kolezanki, a bylam na imprezie, tylko powazne wielkie klamstwa przez duże K. czuje sie z tym strasznie, mam ochote zedrzec te maske, powiedziec prawde swiatu, ale czuje, że to zrujnowałoby cala moja tozsamosc, ze nikt by sie do mnie juz do mnie nie odezwal....... jestem mistrzynia klamstwa, potrafie tak oszukiwac i manipulowac, ze wszyscy mi wierza. czasem nawet udaje ze klamie, zeby ludzie mnie na tym przylapywali, zeby ich zmylic, ze nie umiem klamac haha
albo jestem szczera w drobnych rzeczach, takich np. przyznac sie rodzicom ze sie upilam pare lat temu jak mialam 13 lat, żeby ich zmylic, zeby mysleli ze jestem taka szczera i otwarta, a tak naprawde ukrywam duzo gorsze rzeczy... czuje sie podlym czlowiekiem, chyba jestem psychopatka.
boje sie strasznie ze ktos znajomy to przeczyta i domysli sie ze to ja

a moze pogadamy? zaraz zaloze jakiegos anonimowego mejla i podam tu

Ze mną czy z koleżanką?

A widzisz koleżanko "mitomanko", ja nie mówię, o kłamstwach typu "mamo, to, że śmierdzę, nie znaczy, że jaram!". Nie mówię o takich oszustewkach. Ja mówię o bajcę, która dla mnie jest drugim nieprawdziwym życiem.

Przeczytałam Twój wpis i widzę, że było to dwa lata temu, jestem ciekawa jak się sprawy mają, czy zrobiłaś coś ze soją skłonnością? Czy ktoś Ci pomógł? Jestem tym tematem zainteresowana, bo sama chcę pomóc bliskiej mi osobie z tym problemem. Pozdrawiam Cię.

Już nie wiem co jest prawdą, a co kłamstwem... Zniszczyłam siebie i więzi z innymi. Nie potrafie od tego uciec. Najpierw depresja teraz mitomania... Ja już sobie z tym nie radzę... Najgorsze jest to, że okłamuje samą siebie...

Recepta jest prosta, choć trudna do wykonania (taki paradoks). Chodzi o to, że bez specjalistycznej pomocy i długotrwałej terapii sobie nie poradzisz. Niestety, ale prawdopodobnie jest to już stadium kliniczne. W związku z tym koniecznie zapisz się na terapię oraz do jakiejś grupy wsparcia (jeżeli jesteś z małego miasta, może znajdź grupę w najbliżej położonym dużym mieście?). I nie popadaj w paranoję, że ktoś może na tej terapii Cię znać, bo jeżeli tam będzie to z tych samych powodów, dla których Ty tam się znalazłaś - będziecie w tej samej sytuacji. Kolejna sprawa, to porozmawiaj z którymś z rodziców i wyznaj całą prawdę. Rodzina to nasza siła, bywa jak skała. Kłamstwo jest jak woda, nawet mała kropla może ją zniszczyć. Zastanów się więc, na kim z najbliższej rodziny nigdy się nie zawiodłaś, a jeżeli nie ma takiej osoby, to wybierz tę, której najbardziej ufasz i która może Ci pomóc nie angażując w tę pomoc nikogo więcej Poczujesz się bezpieczniej i będziesz chciała częściej się przed tą osobą otwierać, a to będzie duży krok ku prawdzie. Pozdrawiam i powodzenia