Forum: Zaburzenia psychiczne

Mam 33 lata, a czuję się jak wrak człowieka, z niczym nie potrafię sobie przez to poradzić, wszystko sprawia mi ogromny problem, ciągle działam na przymus, jestem chronicznie zmęczona, smutna, zła, zgniewana i nie mam sił by dalej żyć... gdyby nie moje dzieci, które są najcudowniejsze na świecie, już pewnie dawno zdecydowałabym się na ten niemądry krok. Ale nie mogłabym nikogo świadomie skrzywdzić, a nieświadomie czy raczej wbrew sobie pewnie robię to każdego dnia. Jestem przez nich tak bardzo kochana, a tak bardzo czuję się nieszczęśliwa. Choć tak bardzo się staram i tak bardzo wyduszam z siebie resztkami sił co tylko mogę, końcem końców efekty są bardzo mizerne, albo w ogóle nie doceniane może. Mam silną depresję, nerwicę, nie wiem... Jest bardzo źle. Praktycznie nie ma dnia żebym nie płakała, a kiedy już zacznę, nawet z byle powodu, to wszystko widzę w czarnych barwach, zalewa mnie jak fala, problem za problemem, żal za żalem, złość za złością i ta bezsilność.... To boli!!! Potrzebuję pomocy, to wiem, a zupełnie nie wiem i nie wierzę, że cokolwiek jest w stanie to zmienić. Wiem też, że to mogę być jedynie ja sama, moja głowa, ale nie mam po prostu nawet siły zabrać się za siebie.

ja czuje się tak samo, więc Cię świetnie rozumiem, też żyję jeszcze z poczucia obowiązku, ale dla mnie jest już za póżno
A Ty masz poważną motywację, musisz żyć dla dzieci, są prrzecież najcudowniejsze,i musisz iść do psychiatry, to depresja, a ją się leczy,leki Ci pomogą, może psychoterapia, za jakiś czas spojrzysz na wszystko inaczej, zobaczysz, tylko nie zwlekaj
ja zwlekałam, więc wiem co mówię

Ja mimo leków też mam takie dni okropne. Wczoraj nawet sobie popłakałam. Wiem,że jak się jest w takim stanie, to nawet gadanie,że masz dzieci nie pomaga mimo,że są całym naszym światem. Musisz iść do psychiatry on da leki i będzie lepiej za jakiś czas. Ja też nie chciałam iść do psychiatry, szukałam w sobie choroby za chorobą aż nie było już do kogo iść i wtedy zrozumialam, że tylko psychiatra może mi pomóc i tak się też stało. Tak,że idź jak najszybciej do niego. Pozdrawiam

Ludzie muszą zrozumieć, że choroby psychiczne się zdarzają i jeśli zauważą u siebie jakieś objawy to powinni iść do psychiatry, ponieważ samemu wyrwanie się z tego to jak kręcenie się w kółko. Niby zaczynasz działać, robisz coś, ale bez profesjonalnej pomocy prędzej czy później to wszystko runie, bo blokujemy samego siebie. Lekarze są od tego aby Ci pomóc, ale niestety w Polsce nadal niechętnie ludzie szukają pomocy tam gdzie powinni - czy to ze wstydu, czy z jakiś innych powodów. Choroby się leczy, a te psychiczne mają to do siebie, że są bardzo specyficzne. Zapisz się do jakiegoś psychiatry na wizytę, on Ci pomoże i powie Ci jak powinnaś postępować.

Ludzie się boją chodzić do psychiatry ze względu na plotki.Ją też nie chciałam iść z tego względu a jeszcze moja znajoma sędzi w rejestracji. Jak już życie dało mi w kość to było mi już obojętne kto tam siedzi i co ludzie będą gadać. Nawet ksiądz na niedzielnej mszy może powiedzieć, że mam nerwicę ale już mam to gdzieś. Ludzie gadali i będą gadać, tacy już są. Nie trzeba na to patrzeć tylko iść do specjalisty i już

Też się wstydziłem i nadal się wstydzę, że musze chodzić do lekarza, ale trzasami treba skorzystać z pomocy.

Tak trzeba, tylko szkoda, że zrozumialam to tak późno.Przecież to lekarz jak każdy inny, może nawet lepszy z tego względu, że przy tym nie trzeba się rozbierać,co też jest krepujace

Ja się bardziej boje że ktoś ze znajomych mnie zobaczy, nadal wszyscy chorych maja za coś gorszego

Ja już się nie przejmuje tym.Niech się dzieje co chce. Lubią gadać? Niech gadają a jak usłysze coś nie miłego, toim pokaże swoje oblicze wariata haha

Ja taki nie jestem, bardzo się przejmuje tym co ludzie powiedzą