Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Czesć. Witam was. Od wakacji mój nastrój stopniowo się pogarsza. Mam lekką bulimię, zajadam stres. No ale oczywiście gdy rodzina coś zaczęła podejrzewać, zaczęłli się na mnie wściekać, mówić, że jestem nienormalna, straszyć mnie szpitalem, zero wsparcia, jeszcze dzwonili o to do mamy mojej najlepszej koleżanki i żalili się co się ze mną dzieje, oczywiście nie mówili o rzyganiu, lecz o tym, że nic nie jem itp. Babka (tak, głównie babcia mnie wychowuje) naoglądała się w telewizji "annów marii wesołowskich" i zaczęła szaleć, wykończyło mnie to psychicznie. Kiedyś byłam otyła właśnie przzez nią i jej karmienie, a raczej tuczenie, schudłam, co jest ciężko zrobić, gdy ma się nadwagę od najwcześniejszych lat, zrzuciłam wagę przez sport oraz jedzenie połowy porcji, ale nigdy nie byłam szczupła, teraz przytyłam ze 4 kilo, przez stres. Ogółnie zaczęłli mnie dołować, dzisiaj przeszli samych siebie, wyzywają od ***...nów wariatek pustaków debili gnojów cchnących, porównała mnie mama do roślinki która tylko śpi i żre. W sumie to prawda bo jestem zmęczona zero sily chęci smutek i sres, czasm mam lekkie duszności i kuje w klatce, czasem pójdę coś zjeść ale tylko cukier poprawia mi humor, wyjadam go łyżeczkami, heh. Nie chodzę do szkły już 6 dni przez stan podgorączkowy (nie wiem czy to od strsu czy przeziębienie) Mama była, a może i jest (42 kilo 165cm!!!) anorektyczką, była w psychiatryku, lubi gadać że jest gruba, codziennie ćwiczy. Jest dość agresywna.

Tobie i mamie przydałaby się terapia. Podjęcie jej jest konieczne,przy problemach z odrzywianiem. Sama sobie nie dasz rady,a problem bedzie sie pogłębiał.