Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

A moim zdaniem, jest to, że nie uświadamiają dziecku,że musi trzymać się prawdy i mówić bez strachu,że jeśli czegoś nie rozumie, jeśli nie czytał lektury to nie czytał.
U mnie w rodzinie uczono mnie żeby kłamać a nie trzymać się prawdy. Wszystkich interesowało,żebym zaczęła kłamać samej sobie i wszystkim w rodzinie. Nikt mnie nie uświadamiał,że najważniejsza jest prawda i to kim jestem dla siebie dla dziadka,dla matki.
Po prostu rodzina mnie wykiwała.
Była dla mnie zła.

Udawali, że nie wiedzą skąd bierze się takie zachowanie .
Bardzo dobrze słyszeli co mówię,jakie popełniam błędy w mówieniu .Domyślali się,że z moją głową coś dzieje się,jednak nikt nie zgłosił mnie do psychologa ani psychiatry. Wprawdzie w liceum wychowawczyni zwróciła uwagę matce. Jednak nie było jej na rękę,żeby mnie za wcześnie leczyć.
Jestem zdziwiona dlaczego wychowawczyni zwróciła uwagę właśnie matce,dlaczego nie wysłała mnie do psychologa. Widziała przecież,że matka bardzo dobrze słyszy co mówię i jest jej to na rękę,
bo przeciez sama wymusiła na mnie żebym tak funkcjonowała. Jednak byłam jej obojętna.
Wychowawczyni P. Tomańska,powiedziała kiedyś do mnie : nie mogę ci pomóc.
Nie jest to prawda . Nie chciała mi pomóc,tak samo jak w podstawówce,nauczyciele nie chcieli mi pomóc, mimo,że widzieli co matka kombinuje i grali razem z nią,tak samo wychowawczyni w liceum nie chciała mi pomóc, tak samo koleżanki i koledzy udający przyjaźń nie chcieli mi pomóc. Chcieli żeby było mi gorzej
Mogłam umrzeć .

Każdy chce być uratowany, chce pomocy, jednak kiedy znajduje się w życiu w sytuacji gdy samej, samemu trzeba wykazać się pomocą,umywa ręce. Byłam wszystkim obojętna .Ludzie nie pomagają,
Nie ratują, tylko grają .
Ludzie nie chcą żeby innym było w życiu lepiej.

taka sama