Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam...

Od kilku miesięcy zauważyłem u siebie kilka różnych zaburzeń z którymi potrafiłem sobie jakoś poradzić, dopiero ostatnio nasiliły się one na tyle, że zdecydowałem się teraz zasięgnąć po pomoc...
Nie wiem właściwie jak zacząć, najłatwiej chyba będzie jeśli będę wymieniać fakty i konkrety...

Pierwsza sprawa:
Mam 20 lat, najwspanialszą kobietę na świecie, z którą jestem od 3,5 roku, uzupełniamy się, ona jest najwspanialszą kobietą jaką kiedykolwiek poznałem. Problem polega na tym, że panicznie boje się o jej życie(w tym też o własne, ale o tym później), o to że nagle jej zabraknie. Nie ufam nikomu obcemu, zawsze się martwię, że ktoś może mieć złe zamary w stosunku do niej. Napady strachu o nią mam kiedy nie jest blisko mnie (nie mieszkamy razem, ona u swoich rodziców, ja u swoich), nie pozwala mi to spać(tak jak dzisiaj), mam napady gorąca, czasami nie daje sobie z tym rady i płaczę... Nie wiem co robic...

Sprawa 2ga...
Panicznie boje się śmierci, mam kancerofobię(mimo, że palę... czysty absurd... o tym znowuż za chwilę) Paraliżuje mnie strach przed tym, że na każdym kroku może czyhać ktoś, kto mnie zabije, idąc po ulicy często nie czuję się bezpiecznie, dziś przeczytałem jakieś bohomazy(które pojawiły się stosunkowo niedawno) na murze typu "drzyjcie, już niedługo, poleje się krew...", przeraziło mnie to, dzisiaj nie mogę zasnąć, bo boje się że chodzi o mnie(nie mam wrogów, tak mi się wydaje) napady strachu mam ok.3-4 razy w tygodniu, nie trwają bardzo długo lecz, jest to bardzo uciążliwe.

I ostatnia, 3cia sprawa...
Mam wrażenie, że jestem hipochondrykiem, powiązane jest to z(urojoną?) kancerofobią, o której pisałem wcześniej, boje się, że mam raka, każdy szmer w płucach, każde jakieś ukłucie od razu naprowadza mnie na myśl, że to rak i że jest zbyt późno na leczenie... Do tego dochodzi myśl, że mam jakąś utajoną chorobę o której nie wiem, a jak się dowiem to będzie już za późno na leczenie.

Na koniec dodam, że strach o życie swoje i mojej ukochanej mija, kiedy się widzimy i spędzamy razem czas.
Tak samo jak samoistnie przechodzi mi ten strach, gdy jestem w domu. Teraz się boję, a jutro pomyślę, że pod wpływem emocji przesadzam i będę się z tego śmiać.

Bardzo proszę o (możliwie szczegółowe)rady... Może ktoś pokusiłby się o wstępną diagnozę?
Z góry dziękuję i pozdrawiam.
JJ

Bardzo proszę o odpowiedź...

Nie jestem lekarzem, ale wydaje mi się, że jesteś po prostu niedowartościowany, nie wierzysz w siebie. Zacznij trenować. Cokolwiek. Jeżeli wesprzesz to jogą to powinno ci pomóc.